ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ

                           Ο   Εμφύλιος   και   η    Λήθη

Κατά την πάγια πρακτική μου, αντλώ τα θέματά μου – με πολιτικο-κοινωνικό συνήθως αντικείμενο -από την τρέχουσα επικαιρότητα  και την ειδησεογραφία της ημέρας. Αρκετές φορές, με κύριο στόχο την ‘’αποτοξίνωση’’ εμού  και των αναγνωστών μου, προσφεύγω σε πιο ανάλαφρα ,ανθρώπινα  θέματα, για την ψυχική εκτόνωση και το ‘’καταλάγιασμα’’ της ‘’οξυμένης’’ κοινωνικής κατάστασης. Το ίδιο έκανα και το τελευταίο τριήμερο, με θέματα ‘’ αγαπησιάρικα ‘’ και πιο προσιτά, σε εκείνους που έχουν βαρεθεί την πολιτική συζήτηση και κριτική, ίσως διότι τα συγχέουν με τα κομματικά, χωρίς να παραλείψω τις έμμεσες αναφορές μου και στη ζώσα πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, μέσω των στατιστικών στοιχείων της ιστοσελίδας μου , διαπίστωσα ότι οι αναγνώστες μου  των τελευταίων ημερών και κυρίως χθες, σχεδόν οχταπλασιάστηκαν, χωρίς αυτό να με αποτρέπει να ασχοληθώ με το θέμα του τίτλου.

Με βάση λοιπόν και την τελευταία  παραδοχή, είχα επιλέξει αρχικά  για σήμερα, ένα  θέμα που αφορούσε το καλό ελληνικό τραγούδι, τις επιρροές και τη στράτευσή του σε ιδεολογίες, ιδεοληψίες και δογματισμούς. Ξαφνικά όμως,  χθες το βράδυ, παρακολουθώντας την εκπομπή του  δημοσιογράφου, κυρίου Χαρίτου στην ΕΡΤ, άλλαξα ρώτα και ιδού το αποτέλεσμα που ακολουθεί . Θέμα της εκπομπής ήταν η επέτειος της αποχώρησης των γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων από την Αθήνα και η περιγραφή της περιρρέουσας κατάστασης της εποχής. Ύστερα από  ένα πολύ καλό ρεπορτάζ του σταθμού, κλήθηκαν να πουν τις απόψεις τους οι καλεσμένοι, ειδικοί, καθηγητές, ιστορικοί και ένας δημοσιογράφος, ενός από τα κομματικά όργανα της Κυβέρνησης και εδώ αρχίζει το πρόβλημα, τόσο της αλήθειας όσο και του καλού δημοσιογράφου που παρουσίαζε την εκπομπή.

Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι καθηγητής, ιστορικός ή δημοσιογράφος. Είμαι ένας απλός ‘’αυτόπτης μάρτυς’’  των γεγονότων της εποχής, που η τύχη μου πρόσφερε τη δυνατότητα να ζήσω  και τη συνέχειά τους , 25 χρόνια αργότερα, στις χώρες που είχαν  καταφύγει οι ηττημένοι του εμφυλίου. Για το λόγο αυτό, απαξιώ να  ασχοληθώ  με τους Γερμανούς κατακτητές ή τους Άγγλους, που μας βοήθησαν και αυτοί με το αζημίωτο και θα περιορισθώ στους δικούς μας. Το γεγονός ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν στην εκπομπή αποτελούσαν επιστημονικές  θέσεις ειδικών  ‘’ιστορικών’’ και ‘’καθηγητών’’,  δεν αποτελεί τεκμήριο επιβεβαίωσης  της πραγματικότητας.  Οι τρείς στους τέσσερεις ειδικούς, εξέφραζαν τις προσωπικές τους ιδεοληψίες και ό ένας και μοναδικός που προσπαθούσε να τις αντικρούσει επιστημονικά και  με τη βοήθεια του παρουσιαστή , δεν ήξερε από πού να φυλαχθεί. Η ιδιότητα του ομιλούντος δεν μπορεί να αποτελεί εχέγγυο της αξιοπιστίας και μπορούμε να πεισθούμε για αυτό, από τη θέση μιας άλλης ειδικής ιστορικού [ επίσης της αριστεράς] για το κάψιμο  της Σμύρνης.

Τα γεγονότα της γερμανικής κατοχής, της πείνας και του εμφυλίου, τα έζησα προσωπικά – στην ελληνική επαρχία και τα παραθέτω και στο βιβλίο μου ‘’ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΆΣΩ’’. Η διήγηση που ακολουθεί είναι εκείνη που έζησα από ηλικίας 6 ετών  μέχρι τα δεκαπέντε μου και όχι οι σημερινές εντυπώσεις μου,  ‘’φτιασιδωμένες’’ για το πλασάρισμα στις μάζες. Μετά την πείνα και εξαθλίωση που μας άφησε ο πόλεμος, ακολούθησε ένας χειρότερος αδελφοκτόνος, που επιδείνωσε για να μην πω ότι έσβησε οριστικά, κάθε ελπίδα αποκατάστασης μιας φυσιολογικής ζωής, αφού οι ‘’πραγματικοί αλλά όχι άδολοι’’ αγωνιστές, διεκδικούσαν ολόκληρη την πίττα που είχε απομείνει. Ευτυχώς για τη χώρα μας που απέτυχαν, διότι θα είχαμε και εμείς την ίδια μοίρα με τους λοιπούς λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και θα είχε αφαιρεθεί και το φύλλο συκής των οπαδών μιας κοσμοθεωρίας, που μόνο πόνο και συμφορές πρόσφερε στους λαούς που την έζησαν στην πράξη. Ο υποφαινόμενος, είχε την τύχει να ζήσει την κατάσταση αυτή – οικογενειακώς -για 12 συναπτά έτη, αλλά με ιδιότητα που του επέτρεπε να βλέπει  και να συμπάσχει, χωρίς να υφίσταται άμεσα ,τις αρνητικές επιπτώσεις των εντοπίων.

Στην επαρχία μου, που δρούσε και ο ηρωικός Άρης Βελουχιώτης – τον οποίο είδα  και χειροκρότησα – όπως επιβαλλόταν -   πεζό ή εποχούμενο σε  τζιπ- διαπράχθηκαν εκατέρωθεν βιαιότητες,  αλλά και πολλές επιχειρήσεις ‘’σαμποτάζ’’ κατά των γερμανών. Πολλές από τις επιχειρήσεις αυτές,  απέβλεπαν στον εξαναγκασμό των ανδρών της περιοχής να βγουν στο βουνό. Μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την περιοχή, το πρώτο γεγονός που συνέβη ήταν ο βιασμός [ από αντάρτες]μιας κοπέλας που πεζοπορούσε σε αγροτικό δρόμο. ΄Ενας άλλος, που το έπαιζε αριστερός – με γένια και αρματωσιά -  επιτέθηκε  και βίασε, παλιά συμμαθήτριά του, που τον είχε απορρίψει στη διάρκεια της σχολικής περιόδου. [ είναι και αυτό ένα δείγμα αριστερής ηθικής].

 Είδα επίσης μια ατέλειωτη φάλαγγα πεζοπόρων [τους αποκαλούσαν ‘’χίτες’’, που σερνόντουσαν στο δρόμο από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Είχαν ξεκινήσει από την Αθήνα, με τη συνοδεία- οπλισμένων ανταρτών, που απαγόρευαν την προσέγγισή τους- και κατευθύνονταν προς τον βορρά. Κατά διαστήματα διακρίναμε κάποια αεροσκάφη [ προφανώς αγγλικά] που τους ‘’πέταγαν’’ δέματα με τρόφιμα και νερό, ενώ κάποιοι, μεγαλύτεροι, έλεγαν ότι τα ίδια αεροσκάφη ‘’πέταγαν΄΄ και οπλισμό στους αντάρτες. Παραλείπω τις αλλεπάλληλες εναλλακτικές  εισβολές των ανταρτών [ συνήθως τη νύχτα] και των ταγματασφαλιτών ή τμημάτων του τακτικού στρατού, εκ περιτροπής.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συμπεριφορά, γενειοφόρων και αρματωμένων ανταρτών, στο προαύλιο του γυμνασίου – όπου κλήθηκαν  υποχρεωτικά όλοι με τις οικογένειές  τους – για να τιμωρήσουν δυο ‘’πόρνες’’ , επειδή ήταν πόρνες και ένα ομοφυλόφιλο για την ‘’ανηθικότητά’’ τους. Αφού τους κούρεψαν ‘’γουλί’’  και τους μαστίγωσαν, τους περιέφεραν μπροστά σε ‘’όλους μας’’, με την υποχρέωση να τους φτύνουμε. Θα περιοριστώ σε αυτά τα ολίγα, εκφράζοντας απλά μια παιδική των χρόνων εκείνων, απορία. Γιατί έφεραν πλούσιες γενειάδες, όλα αυτά τα παλικάρια; Για να τρομάζουν με την εμφάνισή τους ή γιατί  ντρεπόντουσαν για όσα διέπρατταν; Το ερώτημα έχει τις προεκτάσεις του και σε σημερινές βελτιωμένες εκδοχές, κάποιων αριστερών δημοσιογραφούντων. Προσθέτω και μια, αναγκαία κατά την άποψή μου, διευκρίνιση, ότι ο πατέρας μου ήταν  οικοδόμος και αριστερός – πιστεύοντας ότι ο κομμουνισμός είναι – όπως έλεγε μέσα στην άγνοιά του - σαν τον χριστιανισμό που αποβλέπει στην ισότητα. Στο  σπίτι μας [ που βρισκόταν στα όρια της κωμόπολης] βρήκαν φαγητό και προσωρινή στέγη  αρκετοί διερχόμενοι αντάρτες. Αυτό μου στέρησε και την κατάταξή μου στο Λιμενικό Σώμα, με την αιτιολογία ότι ο πατέρας μου είχε ‘’αριστερές’’ πεποιθήσεις και διάβαζε ‘’ ΤΑ ΝΕΑ’’.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν αυτούσιες τις παιδικές μου εντυπώσεις , που η μοίρα τόφερε να  επιβεβαιωθούν. Κατά την υπηρεσία μου στην Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου, τη δεκαετία του 1960, γνώρισα μέσω του επί τιμή Πρέσβη, Στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου , τον κ. Παπαδάτο, τέως Διοικητή του Μπούλκες, αργότερα  Συνταγματάρχη του στρατού της Γιουγκοσλαβίας , Διευθυντή του Γιουγκοσλαβικού περιοδικού Διεθνείς σχέσεις και τέλος φύλακα-άγγελο των αρχείων του ΚΚΕ. Ο κύριος αυτός υπήρξε και ο δάσκαλός μου στην οδήγηση αυτοκινήτου και είπαμε πολλά [ σχετικό απόσπασμα θα βρείτε και στο λήμμα Παπαδάτος- Μπούλκες στο google.], που αγνοώ ποιος το έχει καταχωρήσει. Γνώρισα επίσης τον Στρατηγό Peko Dapcevic,  που ήταν ο άνθρωπος που διευκόλυνε την σοβιετική αποστολή στρατιωτικού υλικού στο Γράμμα και το Βίτσι, με την απόσπαση υπόσχεσης από το ΚΚΕ, ‘’ευνοϊκής’’ αντιμετώπισης του ‘’Μακεδονικού’’. Ο κύριος αυτός υπηρέτησε και ως Πρέσβης της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο στην Ελλάδα και υπήρξε και στόχος κάποιας κίνησης εναντίον του στην Αθήνα.

 Γνώρισα επίσης, στην Τσεχοσλοβακία που υπηρέτησα [1966- τέλος 1971], τα Ελληνόπουλα , του κομμουνιστικού παιδομαζώματος που διαβιούσαν στη χώρα, να αποτελούν την πρώτη ασπίδα αντίστασης κατά της ρωσικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία το 1968,  ενώ το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, είχαν σπεύσει να αναγνωρίσουν και να χαιρετίσουν εκ των πρώτων και ίσως μοναδικών αριστερών κομμάτων της Ευρώπης. Θυμάμαι επίσης,  το παράπονο των κοριτσιών, που προσερχόντουσαν στην Πρεσβεία για υποθέσεις τους, να δηλώνουν με ντροπή το όνομά τους – που στην πλειοψηφία τους ήταν  Λαοκρατία -  που θα τις συνόδευε σε όλο τους τον βίο. Το τελευταίο μου το θύμισε ο συμμετέχων  στην εκπομπή της ΕΡΤ από τη Θεσσαλονίκη, ειδικός επιστήμονας, που με νοσταλγία και επανειλημμένα αναφέρθηκε στη λαοκρατία που ονειρευόταν ο ίδιος και το κόμμα του. Να τον χαιρόμαστε για τις σύγχρονες επιστημονικές του απόψεις, που θα ζήλευε και ο πολυαξιωματούχος της Λ.Δ. της Κορέας, Κιμ Τζόνγκ-ουν.

Όλα αυτά τα  πραγματικά γεγονότα,  αποφεύχθηκαν τεχνηέντως από τη χθεσινή  επετειακή  εκπομπή της ΕΡΤ, χωρίς ευθύνη του κ. Χαρίτου, που λόγω της ηλικίας του μπορεί και να τα αγνοούσε. Θα ήθελα όμως, από τους επιστήμονες που επιλαμβάνονται τόσο σημαντικών θεμάτων, να μην αρκούνται στην ακρίβεια των ημερομηνιών για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια των λεγομένων τους αλλά να παραβλέπουν τους δογματισμούς τους που τόσο ‘’έβλαψαν’’ τη χώρα μας,  εκατέρωθεν. Εγώ , κοντά στο τέλος του βίου μου, θα μείνω πιστός στην αποφασισμένη ‘’ΛΗΘΗ’’ του  παρελθόντος , που μόνο κακό μας έκανε, με την ελπίδα ότι και η άλλη πλευρά, θα σταματήσει να εμπορεύεται τους αγώνες της, στους οποίους δεν ήταν μόνη., αλλά σύσσωμος ο Ελληνικός λαός.

Αντώνης Ταρνανάς