ΒΟΥΚΟΛΙΚΑ

                                    [ Τα  γκεσέμια ]

Θα διερωτηθείτε και δίκαια, πώς είναι δυνατό την επομένη μιας ζωηρής,  αλλά ανώφελης συζήτησης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, να μας απασχολούν τόσο απλοϊκά και  ‘’ταπεινά’’  θέματα, για τα οποία  μας προδιαθέτουν  ο τίτλος και ο υπότιτλος. Η πρώτη απάντηση είναι ότι αυτό που είδαμε και ακούσαμε στη Βουλή, με την εκατέρωθεν ανταλλαγή λιστών και ‘’ληστών’’,  δεν αφορά το μέλλον και την τσέπη του Ελληνικού λαού. Δεύτερο,  η επανάληψη  του  αναχρονιστικού πια ‘’κατενάτσιο’’,  για να στρέψουμε αλλού την  προσοχή μας, αποτελεί  πλέον κουραστική και άνευ αντικειμένου, παράσταση. Η διεθνής ειδησεογραφία των ημερών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εθνικής αισιοδοξίας και συνεπώς, ας στραφούμε προς την παραδοσιακή μας φύση, μήπως ανακαλύψουμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Άλλωστε και το θέμα αυτό, αφήνει περιθώρια για τους  συνήθεις συμβολικούς παραλληλισμούς μας.

 Βουκολικά ή Εκλογές ονομάζεται το πρώτο έργο του Λατίνου ποιητή, Βιργιλίου , μια συλλογή  από δέκα βουκολικά άσματα και εκλογές σημαίνει  το κάθε άσμα χωριστά. Σημειωτέον ότι οι εκλογές του Βιργιλίου  δεν έχουν καμιά απολύτως  σχέση, με  τη δική μας ομώνυμη  διαδικασία, που άλλο ψηφίζεις και άλλο σου προκύπτει στη συνέχεια. Τα ποιήματα αυτά , είναι επηρεασμένα από τα Ειδύλλια του  αρχαίου Έλληνα ποιητή,  Θεόκριτου και ουσιαστικά , παρουσιάζονται ως ηθοποιοί και δημιουργοί της ποίησης, μπροστά σε ένα αγροτικό κόσμο [ να λοιπόν και ο δεύτερος συμβολισμός με την τρέχουσα πραγματικότητα].

Επειδή, σχεδόν όλοι μας, με χρονολογική απλώς διαφοροποίηση, έχουμε  σαν τόπο καταγωγής  κάποιο χωριό, γνωρίζουμε καλά , έστω και έμμεσα, τα βουνά και τις ραχούλες και ίσως κάποιοι από μας ευτύχησαν να ακούσουν και τις φλογέρες των τοπικών βοσκών. Σκοπός λοιπόν του παρόντος άρθρου  είναι η νοερή έστω επιστροφή στις ρίζες μας, για  να δούμε και να συγκρίνουμε παράλληλα, τη σημερινή πραγματικότητα, στην οποία, κάποιοι επιτήδειοι, συνεχίζουν να μας θεωρούν σύγχρονα αμνοερίφια και  μας παριστάνουν τα γκεσέμια .

Επειδή  η τελευταία λέξη, μπορεί να είναι άγνωστη σε κάποιους εξ ημών – όχι όμως στον υποφαινόμενο ,  που τη θυμάται από τα παιδικά του χρόνια- εξηγώ ότι είναι τουρκικής προέλευσης [gosem] και σημαίνει –κυριολεκτικά- μεγαλόσωμος  [ συχνά ευνουχισμένος] τράγος ή κριάρι, που οδηγεί το κοπάδι και συνήθως του κρεμούν στο λαιμό ένα μεγάλο κουδούνι [ το κυπρί].

Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, παρεμβάλω εδώ μια αυθεντική  αφήγηση κτηνοτρόφου που αναφέρει: ‘’ την προκαθορισμένη ημέρα συγκέντρωσα το κοπάδι και έπιασα το γκεσέμι. Προσήλθε ο κτηνίατρος με τα νυστέρια του, αλλά μόλις πήγε να του τρυπήσει τα αφτιά, αυτό έδωσε μια σπρωξιά σ’ εμένα και τον κτηνίατρο, πήδηξε το φράχτη και ανέβηκε στον παρακείμενο βράχο’’. Αυτό ήταν ένα πραγματικό γκεσέμι που αρνήθηκε να δεχτεί τον  εξευτελιστικό ευνουχισμό του και άξια  κράτησε  τον ρόλο του ηγέτη και οδηγού του κοπαδιού.

 Κλείνοντας τη χρήσιμη αυτή παρένθεση επιστρέφω στα δικά μας ηγετικά γκεσέμια, που δεν επιχειρήθηκε  ο φυσικός ευνουχισμός τους-  άλλωστε απαγορεύεται- για να διαπιστώσουμε την αντίδραση τους. Τα περισσότερα είναι επίσης μεγαλόσωμα ή έστω ευτραφή, από την καλοπέραση και υπέστησαν επίσης και μάλλον οικειοθελώς , τον  ‘’ιδεολογικό τους ευνουχισμό’’ . Αυτό έγινε ανώδυνα, στα μουλωχτά και χωρίς κουδούνια , προκειμένου να κρατήσουν την καρέκλα και την κουτάλα της εξουσίας. Ενίοτε , έτσι για τα προσχήματα , ‘’πετάνε’’  και την  καταπροδομένη από τους ίδιους, λέξη αριστερά,  για να κρατήσουν κοντά τους, όσους δεν  ‘’κατάλαβαν ‘’ ακόμα την  δεξιόστροφη  διαστροφή τους.

Θα μείνω σε αυτά τα λίγα και διδακτικά, που μας θυμίζουν τις ρίζες και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μας, αλλά μας δίνουν και ένα μέτρο σύγκρισης  με την επικαιρότητα  και τον  διαπραττόμενο βιασμό της φύσης του γενικότερου ζωικού βασιλείου, που μάλλον επιβάλλει την επέμβαση των φιλοζωικών οργανώσεων και  ενδεχομένως, του παγκόσμιου  WWF.   Αντώνης Ταρνανάς