ΠΕΡΙ ΖΩΟΦΙΛΙΑΣ ΓΕΝΙΚΩΣ

              Μια γλυκόπικρη πραγματική  ιστορία

Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου γνωρίζουν ότι κύριο αντικείμενο της ενασχόλησής μου αποτελεί η πολιτική , οι κοινωνικές επιπτώσεις της και  μεγάλη μου αποτελεί  η γλώσσα μας. Σήμερα, χωρίς να ξεφύγω εντελώς από τις συνήθειες μου, θα ασχοληθώ με τη ζωοφιλία, ξεκινώντας από μια προσωπική  πραγματική ιστορία, που αρχίζει το 1968 στην Τσεχοσλοβακία, όπου υπηρετούσα και διέμενα με την σύζυγό  και την 5χρονη τότε κόρη μου.

Πριν σας διηγηθώ την ενδιαφέρουσα ιστοριούλα μου, θα διευκρινίσω εισαγωγικά, ότι από την απώλεια της γυναίκας μου το [μακρινό] 1977 και εντεύθεν,  έχω ένα μόνιμο συναισθηματικό κενό , κυρίως  τις  μεγάλες γιορτινές ημέρες  και τις  Κυριακές . Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές  μετά την ενηλικίωση των παιδιών και  των εγγονιών μου, που μου στέρησε την πιο αγαπημένη  ενασχόληση. Το πρόβλημά μου είναι ότι ‘’δεν ξέρω πώς να χρησιμοποιήσω αυτές τις αργίες’’, οπότε καταφεύγω  στο γράψιμο , γύρω από  το γνωστικό μου πεδίο , το ψάρεμα όταν ο καιρός και η υγεία  μου το επιτρέπουν  ή την αφόρητη πλήξη.  Παράλληλα όμως, τέτοιες ημέρες διακατέχομαι και από μια ιδιάζουσα τρυφερότητα , για τα παντοειδή ζώα, με τα οποία συμβιώνουμε.

Τέλος της Άνοιξης του 1968 και δυο μήνες πριν από την εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στην Πράγα, γινόταν εκεί μια παγκόσμια έκθεση σκύλων. Εκμεταλλευόμενος και τη σπάνια σύμπτωση της καλοκαιρίας, αποφάσισα να την επισκεφθώ με την κόρη μου, που λάτρευε  τα ζώα και  που αποτελούσαν την ιδιαίτερη αδυναμία της συζύγου μου. Προσωπικά τα αγαπούσα μεν,  αφού πάντα είχαμε ένα σκύλο φύλακα στο πατρικό μου σπίτι στην επαρχία, ποτέ όμως δεν είχα σκεφθεί τη ‘’συγκατοίκηση μαζί τους’’.

Η έμπειρη ζωόφιλη σύζυγός μου, μου συνέστησε να μην παρασυρθώ από τη μικρή και συγκατανεύσω στην ‘’αγορά’’ ζώου, διότι αυτό απαιτεί γενικότερες δεσμεύσεις. Πήγαμε λοιπόν στην έκθεση και , χωρίς την πίεση της κόρης μου, έμμεινα ‘’ενεός’’ στη θέα ενός Μαλτέζικου πίντς, που πήρε την πρώτη θέση στην κατηγορία του και την αγάπη μου. Κατέβαλα τότε 250 Δολάρια  [σχεδόν το μηνιάτικο των αποδοχών μου] στην Πολωνέζα κάτοχό του και το μετέφερα στο σπίτι. Η υποδοχή  υπήρξε θριαμβευτική, με την υπενθύμιση , εκ μέρους της συζύγου μου, για την αναλαμβανόμενη ευθύνη. Το σκυλάκι,  έγινε αμέσως κανονικό μέλος της οικογένειας, προσθέτοντας και τις αντίστοιχες ειδικές υποχρεώσεις και κυρίως δεσμεύσεις στις μετακινήσεις μας, με μακρόχρονη απουσία.

Σημειώνω ότι  την εποχή εκείνη απαγορευόταν – ακόμα και στην Ευρώπη-  η είσοδος ζώων στα καταστήματα, τα μέσα μεταφοράς και αλλαχού. Μας δημιουργούσε ακόμη και κοινωνικό πρόβλημα , κάθε φορά που μας καλούσαν ή έπρεπε να επισκεφθούμε κάποιους άλλους, αλλά μας  αποζημίωνε με την παρουσία του. Υπήρξαν  περιπτώσεις εκ περιτροπής μετακίνησής μας με τη σύζυγο, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό και μέχρι να συνηθίσει να μένει μόνο του , χωρίς να αναστατώνει τους περιοίκους.

Το πρόβλημα έγινε οξύτερο όταν πήρα διαταγή να επιστρέψω στην Αθήνα. Εφοδιάστηκα με όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά υγείας κλπ, αλλά μου εξήγησαν ότι η χώρα μας δεν είχε υπογράψει ακόμα κάποια σύμβαση με την Τσεχοσλοβακία και συνεπώς η εισαγωγή του στην Ελλάδα θα γινόταν ‘’τυπικά’’ παράνομα. Αναγκαστήκαμε  λοιπόν να ταξιδεύσουμε  οδικώς  3.000 χιλιόμετρα ,με την γυναίκα μου σχεδόν ετοιμόγεννη και παρά τις απαγορεύσεις των γιατρών της για μια τέτοια  μετακίνηση. Επειδή  όμως δεν με εμπιστευόταν ότι  θα έπαιρνα το ρίσκο της απαιτούμενης  ‘’παρατυπίας’’ και με πολλές δυσκολίες [αφού  τότε δεν επιτρεπόταν να εισέλθει ζώο στα ξενοδοχεία και εστιατόρια ], φθάσαμε επί τέλους και χωρίς διανυκτέρευση, στο τελωνείο των Ευζώνων.

 Είχαμε φροντίσει να καλύψουμε το σκυλάκι στο πίσω κάθισμα δίπλα στην μικρή κόρη μου, που με το ένα της χέρι το χάιδευε συνεχώς. Πήγα στο γραφείο για τον έλεγχο των διαβατηρίων και ο προϊστάμενος έδωσε εντολή σε ένα τελωνειακό να με συνοδεύσει μέχρι το αυτοκίνητο για τον καθιερωμένο έλεγχο. Το σκυλάκι όμως,  νοιώθοντας κάποιον τρίτο να πλησιάζει τη μικρή, αντέδρασε με επίμονες  υλακές, φέρνοντας σε δύσκολη θέση  όχι μόνο εμάς αλλά, κυρίως τον τελωνειακό υπάλληλο.

Φαίνεται ότι ήταν και αυτός ζωόφιλος ή είχε και ο ίδιος  μικρό παιδάκι  και λυπήθηκε το δικό μου, οπότε ‘’έκανε πως δεν άκουσε τίποτα’’, χαμογέλασε στη μικρή με  συγκατάβαση και μας έδωσε τα διαβατήρια, ευχόμενος απλά καλό ταξίδι. Τον ευχαριστήσαμε οικογενειακώς και σπεύσαμε να  εξαφανιστούμε. Τα προβλήματα βέβαια δεν σταμάτησαν αφού κοντά στα Καμένα Βούρλα, η γυναίκα μου είχε κάποια αιμορραγία, προφανώς από την συνεχή και πολύωρη οδική ταλαιπωρία της. Μετά από κάποιες εξετάσεις και μια μικρή ξεκούραση,  της ίδιας με την μικρή, σε ξενοδοχείο, ενώ εγώ περιφερόμουν έξω με το σκυλάκι, φθάσαμε  τελικά στην Αθήνα και όλα εξελίχτηκαν ομαλά - έστω και την επίσπευση  της  γέννησης του γιού μου .

Τα προβλήματα – λόγω του σκύλου- δεν σταμάτησαν βέβαια αφού, κάποια μέρα που  κόρη μου είχε κατεβάσει το σκυλάκι στο πεζοδρόμιο του μονόδρομου – μπροστά στο σπίτι μας – κάποια κυρία που οδηγούσε από την αντίθετη κατεύθυνση και με μεγάλη ταχύτητα,  το παρέσυρε και το τραυμάτισε θανάσιμα. Προσπερνώ, εν τάχει ,το γεγονός ότι η κόρη μου το μετέφερε στο κοντινό κτηνιατρείο του κυρίου Σαβούρα, που βρήκε κλειστό διότι, με την εξαργύρωση της ‘’αντιστασιακής ’’ του ιδιότητας, είχε  εξασφαλίσει μια θέση Βουλευτού.

Προσέφυγα στο οικείο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω το γεγονός και έλαβα την αποστομωτική απάντηση ότι [το 1977] τα ζώα θεωρούνταν πράγματα και συνεπώς έπρεπε να υποβάλω μήνυση για φθορά περιουσιακού μου στοιχείου, , άσχετα με τις όποιες άλλες προϋποθέσεις. Αυτό όμως που δεν έκανα εγώ – κατά το φωνάζει ο κλέφτης – έσπευσε να το κάνει ‘’δράστης του επεισοδίου’’  που οδηγούσε αντίθετα σε σηματοδοτημένο μονόδρομο , μέσα στον οικιστικό ιστό. Με το αιτιολογικό ότι η γυναίκα μου, από το μπαλκόνι του 5^ου ορόφου την είχε εξυβρίσει και είχε απειλήσει τη ζωή της, υπέβαλε μήνυση, μέσω του δικηγόρου αδελφού της. Φθάσαμε στη δίκη – η γυναίκα μου υποβασταζόμενη, λόγω μετατόπισης σπονδύλου από προηγηθέν ατύχημα – και με πρωτοβουλία του φίλου δικηγόρου μου επιδιώχθηκε ένας συμβιβασμός, τον οποίο δεν αποδέχτηκε το δικαστήριο λόγω της απειλής κατά  ζωής, που ανέφερε η μηνυτήρια αναφορά, ενώ η παρουσία της  συζύγου μου έπειθε ακόμα και τυφλό για την αδυναμία της να πραγματοποιήσει μια  ανάλογη απειλή.

Παρά το ήπιο του χαρακτήρα μου και του σεβασμού μου στο δικαστήριο, αντέδρασα στην κλήση του προέδρου προς τη σύζυγό μου να ανακαλέσει την απειλή της.’’ Μα τι λέτε κύριε πρόεδρε, βλέπεται ότι αυτή ή γυναίκα μπορούσε να απειλήσει τη ζωή κάποιου [από τον 5^ο όροφο πολυκατοικίας], αφού δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της’’; Αυτό θεωρήθηκε και ίσως δικαίως ασέβεια προς το δικαστήριο και με οδήγησαν στο κρατητήριο. Στη διάρκεια της κράτησή μου φαίνεται ότι επικράτησε η λογική και χωρίς  ανάκληση της ‘’απειλής’’ – όπως μου είπαν για να μη ηρεμήσουν , ελήφθη επί τέλους υπόψη η πραγματικότητα και γλυτώσαμε με τον απλό καταλογισμό σε βάρος μας, των εξόδων της δίκης. Δυο  μήνες αργότερα, έχασα και τη γυναίκα μου , ίσως και εξ αιτίας  των όσων προηγήθηκαν- αφού υπέκυψε από ηπατική ανεπάρκεια από την ‘’πεθιδίνη’’ που της χορηγούσαν στο νοσοκομείο, κατά την γνωμάτευση  του ειδικού ηπατολόγου κυρίου Πούγκουρα, που είχα καλέσει ιδιωτικώς.

  

Αφορμή για το σημερινό μου προσωπικό ξέσπασμα δεν υπήρξε μόνο η ζωοφιλία αλλά και η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω τα εσώψυχά μου  που  με βαραίνουν τόσες δεκαετίες και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου που τους κατέστησα εκόντες – άκοντες κοινωνούς, μιας καθαρά προσωπικής μου υπόθεσης.

Παρά τα όσα  συνέβησαν εξακολουθώ να αγαπώ τα ζώα, θεωρώ όμως ότι η υπερβολή βλάπτει και τα ίδια τα ζώα, ενώ διαταράσσει και τις ισορροπίες στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους. Διαπιστώνω ότι τελικά, υπάρχει σαφώς διακριτική νομοθετική προστασία και κοινωνική πρόνοια εις βάρος των ελλόγων ζώων. Κάποτε χαρακτηρίζαμε ‘’σκυλήσια’’ τη δύσκολη διαβίωσή μας, ενώ τώρα μάλλον θα σκέπτονται το ίδιο για μας, οι βολεμένοι οικιακοί φίλοι μας. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί κάτι και για τη βελτίωση της δικής μας ζωής, διότι αν περιμένουμε να τα κάνουν τα άλλα ζώα, μάλλον θα απογοητευθούμε.  Αντώνης Ταρνανάς