[Προσωπικές εμπειρικές απόψεις]
Διαπιστώνοντας ότι ασχολούμενος
με τους κρατούντες, χάνω τα λόγια μου και ότι στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις
βρόντα, σκέφθηκα να ασχοληθώ με σοβαρότερα κοινωνικά θέματα, τα οποία –
μακρόπνοα μπορεί και να ωφελήσουν τη χώρα και το λαό μας. Πιστεύω ότι σε
μια σαθρή και κομματικοποιημένη
κοινωνία πρέπει να αρχίσουμε από το μηδέν και συνεπώς θα ασχοληθώ, για λίγο
, με πιο ανθρώπινα και αγαπησιάρικα
θέματα.
Διευκρινίζω εξ αρχής ότι
αναφέρομαι στην ΑΓΑΠΗ και όχι στις όποιες άλλες, πραγματικές ή πλασματικές
μορφές και εφευρέσεις, που καλύπτουν
πρόσκαιρες κυρίως διαπιστώσεις μας. Αγάπη είναι αυτό που [πρέπει να]
αισθάνονται οι γονείς προς τα παιδιά τους και αντίστροφα και αυτό που δένει τους πραγματικούς φίλους και
τους κάνει να διαφέρουν από τους γνωστούς, είναι η ανάγκη να συμπάσχεις με τους
άλλους και τελικά, είναι η ‘’πρόνοια’’ της ίδιας της ζωής, για την αυτοπροστασία της.
Είναι μια έμφυτη βιολογική
ανάγκη, που μας συνοδεύει για πάντα και
κυρίως είναι η μοναδική συναισθηματική κατάσταση που δεν απαιτεί προϋποθέσεις.
Δεν αγαπάμε αναμένοντας ανταπόδοση αλλά απλά και μόνο επειδή αποτελεί προσωπική
εσωτερική μας ανάγκη. Ίσως αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της από τα
υπόλοιπα συναισθήματα, όπως είναι ο
έρωτας, ο πόθος, το πάθος, η επιθυμία και η φιλία, τα οποία ενίοτε προϋποθέτουν
ανταπόκριση και αποδοχή. Δεν χρειάζεται η συνδρομή οποιουδήποτε για να αγαπήσεις, όπως, για
παράδειγμα για να ερωτευτείς, με
την ανταπόδοση να δημιουργεί απλά τις συνθήκες
της εκατέρωθεν ψυχικής ισορροπίας
Ένα παλιό τραγουδάκι έλεγε
‘’είναι ωραίο να αγαπάς και να αγαπιέσαι’’ και περιέγραφε την ιδανική
κατάσταση, που στη ζωή, όπως και στους στίχους του τραγουδιού, αποτελεί νομοτελειακή ανάγκη , για να ακολουθήσει μια
ενδεχόμενη ανταπόκριση. Το μοναδικό
ζητούμενο στην περίπτωσή μας, είναι , όχι μόνο να το μπορείς αλλά και να το θέλεις. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα καρδιάς και όπως λέει ένα άλλο τραγουδάκι -που θα σας
στείλω- ‘’ δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες’’, και μακάριοι θα
πρόσθετα , όσοι ξέρουν, θέλουν και
μπορούν να αγαπούν. Επειδή όμως η αγάπη είναι εφαρμοσμένη πρακτική και όχι
θεωρία, ανοίξτε τα αφτιά στους στίχους του Αττίκ, που θα σας δώσουν το κλειδί
για να ανοίξετε διάπλατα και τις καρδιές
σας.
Περιορίζομαι με λίγα λόγια στην ιστορία αυτών των στίχων, που εξωτερικεύουν
τα προσωπικά εσώψυχα του συνθέτη και στιχουργού. Σε μια παράστασή του στην ‘’μάντρα του’’, ο
Αττίκ διαπιστώνει ότι στις πρώτες θέσεις κάθεται η μεγάλη του πραγματική αγάπη
‘’ το Ποζελάκι’’ , συνοδευόμενη από τον
νέο της έρωτα, τον ωραίο Λοχαγό Μερκούρη, ενώ οι παριστάμενοι – για να τον πικάρουν – του ζητούν το είδα μάτια.
Πρόκειται για το τραγούδι που του είχαν εμπνεύσει τα ωραία μάτια του μεγάλου
του έρωτα και πρωταγωνίστριας , Λουΐζα Ποζέλι.. Όταν λοιπόν διαπίστωσε την απώλεια της αγάπης
του και την ανάγκη να ανταποκριθεί επαγγελματικά στο ‘’βασανιστικό’’ αίτημα του ακροατηρίου να
τραγουδήσει το ‘’είδα μάτια’’, σκάρωσε τους στίχους που εκφράζουν τον προσωπικό
του σπαραγμό με απόλυτη αξιοπρέπεια, που αρμόζει σε μια πραγματική αγάπη. Αντώνης Ταρνανάς
Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια
Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει
Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις
Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι
Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια
Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει
Αχ, δεν είν’ οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες
Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια
Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει
Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις
Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι
Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια
Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει
Αχ, δεν είν’ οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες
Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου