Ο ΚΟΡΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΜΟΥ

Ο τίτλος του παρόντος άρθρου, είχε αποτελέσει στο παρελθόν το θέμα ενός βιβλίου μου, την έκδοση του οποίου προόριζα για τα παιδιά μου. Για την ιστορία αναφέρω ότι το περιεχόμενό του, μαζί με εκείνο δύο μυθιστορημάτων μου, είχα αποθηκεύσει σε ένα σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου και εκ παραδρομής μου διαγράφηκαν. Κατά καιρούς,  όταν η επικαιρότητα μου τα θυμίζει, δημοσιεύω ‘’κομμάτια’’ τους, που διασώθηκαν στη φυσική μου μνήμη. Ανάλογη είναι και  η αφορμή του σημερινού μου δημοσιεύματος, που μου θύμισε  μια φίλη μου , με μήνυμά της από τα Ιεροσόλυμα όπου βρίσκεται περιστασιακά και το οποίο παραθέτω, αφού έχω περικόψει  τα ‘’ευαίσθητα προσωπικά της δεδομένα’’.

            Αρχίζω από την επεξήγηση του τίτλου, διότι πράγματι νοιώθω ότι η ζωή μου ‘’ υπερέβαλε’’ στον τομέα των εμπειριών, με πρώτη και πιο δυσάρεστη τη στέρηση της συζύγου και μητέρας των παιδιών μου στα 36 της χρόνια. Αυτό με κάνει να μελαγχολώ κάθε φορά που έρχονται μεγάλες γιορτές, όπως τα αναμενόμενα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Κατά τα άλλα όμως, ευτύχησα ή δυστύχησα να γνωρίσω, συσσωρευμένα ,σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα στη ζωή μου, τα οποία εμπλούτισαν μεν τις προσωπικές μου εμπειρίες αλλά σημάδεψαν τον γενικότερο μετέπειτα τρόπο σκέψης μου. Απαριθμώ λοιπόν  ,με χρονολογική σειρά, κάποιες από αυτές τις εμπειρίες μου.

Πρώτος μου προϊστάμενος, σε μια απόσπασή μου στην Πρεσβεία του Λονδίνου  ήταν ο  Πρέσβης    Γιώργος  Σεφεριάδης  [ο Νομπελίστας  Γιώργος  Σεφέρης]. Προϊστάμενος μου στην πρώτη μετάθεσή μου στο Βελιγράδι , υπήρξε ο επί τιμή Πρέσβης, Στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος [ Διοικητής της Ταξιαρχίας του Ρίμινι]. Στην  πόλη αυτή  γεννήθηκε η κόρη μου και γνώρισα προσωπικά τον Στρατάρχη Τίτο και τον Πατριάρχη των Σέρβων κ Γερμανό, και τον διατελέσαντα διοικητή του Μπούλκες, μετά τον εμφύλιο.

  Στην Πράγα [ όπου υπηρέτησα για 6  επίσης χρόνια], γνώρισα  τον Πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας , Στρατηγό SVOBODA,  [ επί κεφαλής της Σλοβακικής ταξιαρχίας στο ρωσικό μέτωπο] και τον EMIL ZATOPEK   [ τρία χρυσά μετάλλια το 1952 στο Ελσίνκι]. Τέλος, έζησα τα γεγονότα της Άνοιξης της Πράγας του 1968 και γνώρισα τον εμπνευστή και δημιουργό της, ΑLEXANDER DUBCEK. Tην ίδια περίοδο,  ο προαναφερθείς πολυολυμπιονίκης, υπέγραφε την κάρτα των προσωπικοτήτων κατά της Σοβιετικής εισβολής στη χώρα, με συνέπεια να του αφαιρούνται όλοι οι τίτλοι, ακόμα και τα ολυμπιακά μετάλλια τα οποία – κατά το σκεπτικό των νέων  κουίσλινγκς- ‘’ είχε κατακτήσει με την επήρεια της κομμουνιστικής ιδεολογίας’’. Η οικογένειά μου  εκδιώχθηκε από το ξενοδοχείο που προσωρινά διαμέναμε, σε αντίποινα για την αναγνώριση από το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ της εισβολής των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας.

Άφησα τελευταία, την πιο σημαντική μου εμπειρία από το Ισραήλ, τη δεκαετία του 1980. Είχα μεταβεί στη χώρα υπηρεσιακά  και πήρα μαζί μου [με δικά μου έξοδα] και την κόρη μου. Την εποχή εκείνη τα γεγονότα ήταν πολύ πιο έντονα και επικίνδυνα. Με υπόδειξη φίλου μου  συναδέλφου, διέμενα στον παλαιστινιακό τομέα των Ιεροσολύμων, για λόγους ασφαλείας, αφού στις ‘’ελεύθερες’’ περιοχές είχε καθημερινές βομβιστικές και άλλες επιθέσεις αυτοκτονίας.

Παρόλα αυτά επισκεφθήκαμε   τους σημαντικούς και ιερούς τόπους – όλων των θρησκευμάτων- και η κόρη μου, με τη σύζυγο του επικεφαλής της αποστολής που μετείχα, είχαν τον χρόνο και την τύχη τα ξεναγηθούν από το Πατριαρχείο μας, στην Νεκρά  θάλασσα και τις άλλες εκτός της Ιερουσαλήμ ιερές περιοχές. Η επίσκεψή μας όμως στον Πανάγιο Τάφο, μας δημιούργησε μια πρωτόγνωρη και αξέχαστη αίσθηση. Εκεί συναισθανθήκαμε σύντρομοι το Θείο μαρτύριο  του Θεανθρώπου και ιδρυτή της Χριστιανοσύνης. Ίσως αυτός  είναι και ο λόγος της αντίδρασής μου, όταν ο Πρωθυπουργός μας, μέσα από τον ίδιο αυτό χώρο, μας δήλωσε χαμογελαστός ότι ‘’έβλεπε τις νέες σημαντικές ανακαλύψεις  σαν μηχανικός’’.

Επανέρχομαι λοιπόν στην επίσκεψη μου, κατά την οποία είχα σχεδιάσει συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά κ.κ. Δαμιανό [παιδικό μου φίλο και συμμαθητή]και ενδεχόμενη μετάβαση στη Ιερή Μονή της Αγίας Αικατερίνης, αν το επέτρεπαν οι  συνθήκες. Τελικά όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό, αφού η πτήση από το Κάιρο που βρισκόταν ο Αρχιεπίσκοπος δεν πραγματοποιήθηκε και εγώ, αντ’αυτού, παρακολούθησα κάποιες από τις διαρκείς συζητήσεις και διαλέξεις που πραγματοποιούντο τότε στο ‘’διαθρησκευτικό κέντρο’’ της ιερής πόλης. Θαύμασα τον ήρεμο και πολιτισμένο τρόπο προβολής των θρησκευτικών αντιθέσεων, σε μια πόλη και μια εποχή που έξω από το κέντρο κυριαρχούσε ο φόβος και ο αλληλοσπαραγμός.

Θυμάμαι ακόμα ότι στον έλεγχο ασφαλείας του αεροδρομίου, κατά την επιστροφή μας, ρωτήθηκα από την αρμόδια υπάλληλο αν διέμενα σε ξενοδοχείο του εβραϊκού ή του παλαιστινιακού τομέα της πόλης και αν είμαι βέβαιος ότι δεν έβαλε ‘’κάποιος’’ ξένα αντικείμενα στη βαλίτσα μου. Η αντίδρασή μου από τον φόβο υπήρξε ακαριαία και έβγαλα μόνος όλα τα πράγματά μου, για να βεβαιωθώ για την ασφάλεια του περιεχομένου της. Αντώνης Ταρνανάς‘

           Ακολουθεί το συνημμένο κείμενο

’’’Αντώνη μου Καλησπέρα,

Ευρισκόμενη από τριημέρου στα Ιεροσόλυμα αποφασίσαμε αυτό το ταξίδι το οποίο προσωπικά με έχει γεμίσει γνώσεις καινούργιες, εμπειρίες, και συναισθήματα μοναδικά.

Κάποια στιγμή θα σου στείλω με το καλό το σημειωματάριο που θα περιέχει τα όσα μου έδωσε ο Θεός την ευκαιρία να βιώσω.

Διαβάζοντας λοιπόν το σημερινό σου κείμενο φορτίστηκα ακόμη περισσότερο συναισθηματικά και αναρωτιέμαι πάλι.

ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΜΙΣΟΣ ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ??? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΣΗ ΘΛΙΨΗ, ΤΟΣΗ ΑΔΙΚΙΑ??

Εδώ σε αυτά τα μέρη που γεννήθηκε, περπάτησε, δίδαξε και θανατώθηκε ο Χριστός για να φέρει στο κόσμο αγάπη και ειρήνη Εδώ ακριβώς κυριαρχεί το μίσος, και ο αλληλοσπαραγμός. Και όμως είναι τόσο δίπλα μας και στην καθημερινότητά μας.

Θα τα πούμε με το καλό εν εκτάσει. Καλό μας ξημέρωμα και ας ηρεμήσουμε πλέον οι άνθρωποι. Περαστικοί είμαστε.’’’’