ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ

[Γενικευμένη παρακμή]

            Έχω και στο παρελθόν ασχοληθεί  ακροθιγώς με το θέμα της TRASH TV και της γενικότερης παρακμής που βιώνουμε  [ εκόντες – άκοντες] σαν κοινωνία, αλλά τα ακραία θεάματα και ακούσματα των ημερών με υποχρεώνουν να επανέλθω. Είναι τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο το φαινόμενο, ώστε κάποιοι υποψιασμένοι να το θεωρούν σκόπιμο και εντασσόμενο σε ένα γενικότερο πλαίσιο κοινωνικού εθισμού. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη γενικευμένη αυτή τάση, που δεν περιορίζεται μόνο στα ΜΜΕ αλλά τείνει να καταστεί τρόπος ζωής και σκέψης του λαού μας. Για την ώρα όμως θα περιορισθούμε  στην τηλεοπτική και την ιντερνετική υποκουλτούρα – με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις – που απλώς σώζουν τα προσχήματα.

            Για να καταστώ σαφέστερος θα αναφερθώ  σε συγκεκριμένες πρόσφατες περιπτώσεις, που  δίνουν την εντύπωση ότι  ακολουθούν ένα  στοχευμένο πλάνο και εξυπηρετούν ειδικούς σκοπούς. Αν αυτό δεν συμβαίνει, θα πρέπει να προβληματισθούμε ακόμα  περισσότερο για  το πνευματικό και πολιτιστικό μας επίπεδο.

            Τα περισσότερα κανάλια διψούν για αίμα και αφιερώνουν ώρες ατέλειωτες με μαρτυρίες και εικόνες για να μας δείξουν και ίσως να μας υποδείξουν και τρόπους που μπορούν και άλλοι να ‘’επιτύχουν’’ το στιγματιζόμενο [υποτίθεται] γεγονός. Πολλοί δημοφιλείς παρουσιαστές, δίκην εισαγγελέως, αποφαίνονται σχεδόν τελεσίδικα για την ενοχή ή αθωότητα [κατά πως βολεύει το θέαμα και ίσως και αλλότριους σκοπούς], με ιδιαίτερη πάντα έμφαση στο ‘’υφάκι’’, το στιλ και τους ‘’εξυπνακισμούς’’ του πάνελ, που υποκαθιστά τη σύνθεση του περιστασιακού  δικαστηρίου.  Ασχολούνται με σοβαρά συμβάντα ‘’επωνύμων’’, ακόμα και θανάτους, για να αναφερθούν  τελικά στη σκοτεινή πλευρά τους, την οποία όμως  προβάλλουν θετικά. Έμμεσα προωθούν και τη συγγενική ευθύνη, κρατώντας κάποιες τυπικές αποστάσεις, ενώ τεχνηέντως αφήνουν να ακουστούν ονόματα, χωρίς να έχουν το δικαίωμα προς τούτο, καλύπτοντας – κατόπιν  εορτής -τα νώτα τους με την επωδό, ‘’μα σας είπα να μη λέτε ονόματα’’, ενώ μπορούσαν να το κόψουν στο μοντάζ  ή και στον αέρα.

            Έχει πλημμυρίσει η τηλεόραση [ κάτι σαν πανδημία] από θαυματοποιούς και θαυματουργά μαντζούνια, βότανα, λοσιόν και κρέμες, που όχι μόνο θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν [απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο], αλλά μας κάνουν ολοκαίνουργιους και απαστράπτοντες από σφρίγος και ομορφιά. Εδώ βέβαια γίνεται μια προεπιλογή παρουσιαστριών, που δεν χρειάζονται  ακόμα τα ειδικά αυτά ψιμύθια, Ενίοτε  όμως χρησιμοποιούνται και πενόμενοι ή συνταξιούχοι ηθοποιοί, που φορώντας κάποιο ‘’εξάρτημα’’  πετούν από ευτυχία, ενώ κατά βάθος δεν μπορούν να κρύψουν την ταλαιπωρία τους. Στο συγκεκριμένο θέμα έχουν εμπλακεί και άρρενες παρουσιαστές, μεταξύ των οποίων διέκρινα και ‘’σιτεμένο’’  αρχηγό κόμματος, ο οποίος, τελευταία καλεί επί σκηνής συνεργάτιδά του για τη σχετική επίδειξη του προϊόντος. Μήπως εδώ, γενικότερα,  συντρέχουν και οι προϋποθέσεις της ‘’αντιποίησης’’ αρχής και αρμοδιότητας;

            Βλέπουμε επίσης, σε μια εποχή αποδεδειγμένης φτώχιας και δυστυχίας, να προβάλονται μοντελάκια και λοιπά λαμπερά  είδη πολυτέλειας και ευδαιμονίας,  που προκαλούν όσους στερούνται και το φαγητό – που δυστυχώς είναι πολλοί- παρά την όποια ιδιωτική, δημοτική και εκκλησιαστική σχετική πρόνοια. Το χειρότερο όμως για την περίπτωση είναι η παρεμβολή κάποιας παρένθεσης για την προβολή σκηνών αναξιοπαθούντων [ ξένων και Ελλήνων], ώστε να προκαλέσουν το ενδιαφέρον  για κοινωνική δράση. Φαρισαϊσμός σε όλο το μεγαλείο του και διερωτώμαι αν υπάρχουν υπεύθυνοι ή αρμόδιοι που θα υποδείξουν κάποιους κανόνες αισθητικής ευγένειας.

            Με την χθεσινή σημαντική απώλεια του διάσημου τραγουδιστή Μάικλ  Τζόρτζ, το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών μη νομίσετε ότι αφιερώθηκε στην κυπριακή καταγωγή του και το λαμπρό του καλλιτεχνικό παρελθόν, αλλά κυρίως  στις  προσωπικές του ιδιαιτερότητες, τα ναρκωτικά, τις αποτοξινώσεις και τα λοιπά  προσωπικά δεδομένα του. Το γεγονός ότι ο ίδιος – για τους δικούς του λόγους- τα είχε ομολογήσει δεν αποτελεί δικαιολογία για την προβολή  και ‘’διαφήμισή’’ τους.

Με την απώλεια, σε αεροπορικό δυστύχημα των βασικών στελεχών της διασημότερης χορωδίας Αλεξαντρώφ, προβλήθηκε κυρίως ο επιζήσας τενόρος της, αντί να στραφεί το κέντρο της είδησης στη μεγαλύτερη ομαδική καλλιτεχνική τραγωδία.

Ξέρω ότι  οι ειδικοί και ‘’αρμόδιοι’’ επιλέγουν την εύκολη και βολική απάντηση ,’’ότι αυτά θέλει ο κόσμος’’ και μπορεί  αυτό να είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι σωστό. Τα μέσα ενημέρωσης, που μπαίνουν στα σπίτια  ανυποψίαστων ακροατών και θεατών, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη ανάλογα με τα πρότυπα που θέλουν να προβάλουν  συνειδητά ή ασυνείδητα - πάντα όμως με τη σχετική τους σκοπιμότητα. Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που βρισκόμαστε στα σημερινά μας χάλια, αφού η ίδια αισθητική και σκοπιμότητα εφαρμόζεται και επί των κοινωνικών και πολιτικών μας προβλημάτων.

 Θυμάται κανείς πόσο προβλήθηκε το ’’γνωστό’’ νεύμα  του Πρωθυπουργού της χώρας –κατά την επιστροφή από το Χέρφιλντ- στη δημόσια διαπόμπευση της οικογένειας του και  γενικότερα  των ελληνικών προτύπων της; Στην τελευταία κατηγορία συνδράμουν και τα κρατικά μας κανάλια, προβάλλοντας τις όποιες ‘’νέες αξίες’’ των κυβερνώντων, για την οικογένεια, τη θρησκεία και τις αρχές του δικαίου, πριν αυτές ακόμα νομιμοποιηθούν στη Βουλή. Κάτι ανάλογο παρακολούθησα σήμερα το απόγευμα στο Γ΄ Πρόγραμμα ΕΡΤ, της Θεσσαλονίκης , που ομολογώ ότι  είναι το  πιο κοντινό  στην αντικειμενικότητα. Στη συζήτηση δύο Βουλευτών [Κυβέρνησης και Αξιωματικής αντιπολίτευσης], ο δεύτερος επικαλέστηκε ‘’αυτολεξεί’’ πρόσφατη δήλωση της Κυρίας Κωνσταντοπούλου για τον Πρωθυπουργό και ο πρώτος έσπευσε να του υποδείξει ότι η αναφορά αυτή σημαίνει υιοθέτηση της ουσίας και συνεπώς διάπραξη ποινικού αδικήματος. Δεν περίμενα βέβαια η αντικειμενικότητα του καναλιού  που υπαινίχθηκα να φθάσει στο σημείο παρέμβασης  , αλλά ούτε από τον συγκεκριμένο  κυβερνητικό βουλευτή, που θεωρείται συνετός, να μετέρχεται τόσο ακραία και εκβιαστικά μέσα για να κλείσει το στόμα του συνομιλητή του. Λόγω των εορτών όμως , δεν θα επεκταθώ στο κομματικό μέρος και απλά θα επανέλθω στα ΜΜΕ, που συνήθως παρεξηγούν το ρόλο τους και μιμούνται τις ανάλογες ιντερνετικές ανώνυμες παρεμβάσεις, κάνοντας όμως  ζημιά στο κοινωνικό σύνολο. Αποδέχονται δηλαδή, αν δεν  υποκινούν, τη γενικευμένη παρακμή , ενισχύοντας έτσι ένα  σύγχρονο μιθριδατισμό, τα αποτελέσματα του οποίου δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με βεβαιότητα.  Αντώνης Ταρνανάς