ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

       Ανάμεσα στη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια

Το έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι παρακολουθώ συστηματικά όλες της συνεδριάσεις του ελληνικού κοινοβουλίου, ακόμα και εκείνες των ειδικών επιτροπών και  το σύνολο των ομιλητών. Έχω φθάσει στο σημείο να ‘’προβλέπω’’ τι θα πει ο καθένας τους, πριν ακόμα ανοίξουν το στόμα τους. Δεν πρόκειται βέβαια περί ‘’μαντείας’’ , την οποία δεν αποδέχομαι, αλλά έχω αποστηθίσει τη συνθηματολογία τους, που έχει δύο βασικά γνωρίσματα. Πρώτον, στερούμενοι προσωπικής  γνώμης και επιχειρηματολογίας, χρησιμοποιούν κασέτα με την κομματική γραμμή, με ελάχιστες  λεκτικές παραλλαγές, που αποβλέπουν στο λογοτεχνικό παρά στο ουσιαστικό μέρος των ομιλιών τους.  Δεύτερον, συστηματικά αποφεύγουν να απαντούν στα εκατέρωθεν ερωτήματα, ‘’απαγγέλλοντας’’ απλά το ποιηματάκι που αποφάσισαν ή τους υποχρέωσαν να πουν. Το βασικότερο όλων όμως, που  μου προκαλεί θλίψη, είναι ότι δεν ακούστηκε  ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Δίνουν όλοι την εντύπωση ότι αισθάνονται ‘’άσφαλτοι’’ και ίσως όχι κατά τον χλευαζόμενο χαρακτηρισμό γνωστής λαϊκής αοιδού, αλλά με τον άλλο, τον γήινο. Το τελευταίο με προβληματίζει περισσότερο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διατηρούν ακόμα τον ‘’ άκυρο’’ πια αυτό τίτλο του Ναού της Δημοκρατίας [όλα κατ ευφημισμόν], αφού δεν βουλεύονται από κοινού, αλλά απλώς βολεύονται, ανταλλάσοντας  ύβρεις και κατηγορίες, ‘’συμφωνώντας’’ υποχρεωτικά  μόνο στο τυπικό  ερώτημα του προεδρεύοντος  ‘’συμφωνεί το σώμα;’’, όπου  ο ίδιος δίνει και την απάντηση ‘’το σώμα συμφωνεί’’. Την ίδια συμφωνία διαπιστώνει κανείς και ως προς τη λήξη των συνεδριάσεων, που στην ουσία ‘’έχουν λήξει’’ πριν την τυπική και μονομερή αυταπάντηση του Προέδρου. 

Αφήνω  κατά μέρος την τυπική   διαδικασία και το προσωπικό μου σύνδρομο ‘’εξάρτησης’’ και έρχομαι στο ουσιαστικό μέρος της κοινοβουλευτικής  διαδικασίας. Αυτή  θα μπορούσε να γίνει πιο  ‘’ρεαλιστική’’ και σύντομη, με τον περιορισμό σε έναν ομιλητή με τη γραμμή του Κόμματος,  για εφτά ‘’ ψευτοχιλιάρικα’’ μηνιαίως, κάνοντας και οικονομία στο ηλεκτρικό και τη θέρμανση της  τεράστιας αίθουσας.

Εκεί δυστυχώς  ‘’κατάντησαν’’ το εθνικό κοινοβούλιο, αφού πρώτα, προετοίμασαν το έδαφος με τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος και αλλαχού, ξυλοδέρνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους και υιοθετώντας  το σύνθημα ‘’να καεί , να καεί η …….Βουλή. Τελικά στη χώρα,  της πρώτη φορά ‘’αριστερο-δεξιάς’’. τίποτα δεν γίνεται τυχαία –εκτός από την αντιμετώπιση των  σοβαρών  προβλημάτων  της. Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, που τις συνόδευαν και οι χαρακτηριστικές ‘’προοδευτικές μούντζες προς τη Βουλή,  απέφεραν και τα συγχαρητήρια συμπαράστασης των φίλων Ποδέμος, που διεκδικούσαν τότε και την ‘’πατρότητα’’ του δημοκρατικού αυτού τρόπου αντίδρασης   στην  ‘’ κακιά’’ Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας αναφερθούμε και σε κάποιες συγκεκριμένες και επώνυμες πρωτοβουλίες, που η κουτάλα της εξουσίας τεχνηέντως παραμέρισε.

‘’’’Στον απόηχο της μεγάλης συγκέντρωσης της 5ης Ιουνίου, μικρό πλήθος ατόμων, περίπου 2.000 άτομα, συγκεντρώθηκαν όχι για να διαδηλώσουν, αλλά κυρίως για να ακούσουν και να συζητήσουν με τον συνταγματολόγο Γ. Κατρούγκαλο και τους οικονομολόγους Γ. Βαρουφάκη, Δ. Καζάκη, Ε. Τσακαλώτο στην «Ημέρα διαβούλευσης και ενημέρωσης για το χρέος». Αναδείχθηκαν προβλήματα συνταγματικότητας της διεθνούς σύμβασης και αναζητήθηκαν δίαυλοι επικοινωνίας με χώρες που αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα.^[55] Αναφέρονται, επίσης, δραστηριοποιήσεις σε 53 πόλεις της Ελλάδας.^[56] Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις, στη συγκέντρωση της πλ. Συντάγματος βρέθηκαν περίπου 10.000 άτομα.^{[57]’’’’}

Που βρίσκονται άραγε σήμερα τα αναφερόμενα συντρόφια και τι     έχουν να απαντήσουν  για τις μετέπειτα  Οβιδιακές τους μεταμορφώσεις;

Επανέρχομαι λοιπόν στο ‘’ουσιαστικό’’ μέρος των συζητήσεων και κυρίως – διότι αυτό ενδιαφέρει το λαό –στον κυβερνητικό λόγο, που χαρακτηρίζει την εφαρμοζόμενη πολιτική. Παρατηρώ λοιπόν  ότι σε κάθε απόπειρα της αντιπολίτευσης να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα, απαντούν  σχεδόν ομαδικά με την επωδό ‘’ και εσείς τα ίδια κάνατε’’. Εκεί επεμβαίνει ο ειδικός αγορητής και κυρίως ο κύριος Πρωθυπουργός [ που ξεχνά ότι είχε υποσχεθεί ότι θα  σταματήσει όσα έκαναν οι κακοί προκάτοχοί του] και απαριθμεί – σαν μαγνητόφωνο- όσα στραβά, αντεθνικά και προδοτικά διέπραξαν οι ‘’μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες’’, που δεν δικαιούνται [δια] να ομιλούν . [ Πόσο μοιάζουν κάποιες εποχές;].

Σπάνια ακούω τελευταία, τόσο στη βουλή όσο και στα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα, τη διατύπωση κυβερνητικών απόψεων, αλλά – μέσω των στελεχών της Κυβέρνησης – προβάλλονται οι   κατά καιρούς  δήθεν απόψεις της αντιπολίτευσης και ό,τι  αυτή επιφυλάσσει στον λαό μας. Πότε επί τέλους θα μας πει η Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, τι πραγματικά έκανε, τι διαπραγματεύτηκε [ πάνω και κάτω από το τραπέζι], τι  έχει υπογράψει , ενώ αποποιείται την πλήρη ιδιοκτησία του τρίτου μνημονίου και τελικά τι μας περιμένει στο άμεσο μέλλον, που το γνωρίζει πολύ καλά; Τελικά γιατί πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια από τους κακούς εταίρους και δανειστές μας ή την ντόπια ‘’προπαγάνδα’’ των ΜΜΕ;

Μαθαίνω τελευταία ότι, πέραν της προσπάθειας προσεταιρισμού του ΔΟΛ, το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ξεκίνησε από τις 16 του μήνα, να παρουσιάζει σε 41 σταθμούς του Μετρό της Αθήνας, τις  [κυβερνητικές] ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ και μάλιστα χωρίς κόστος. Σιγά μη μας έλεγαν ποιος θα πληρώσει τις εγκαταστάσεις και λοιπές ηλεκτρονικές συσκευές, για να μαθαίνουμε τα θαυμαστά έργα που οι άλλοι μας κρύβουν. Αν οι σημερινές ηλεκτρονικές δυνατότητες υπήρχαν την εποχή του Γκαίμπελς, είμαι σίγουρος ότι θα αποτελούσαν την πρώτη του επιλογή έστω και αν αυτό θεωρείται εντελώς συμπτωματικό. Βρε που πάμε; Που έλεγε ό αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης για να γελάσουμε. Με τα καινούργια τους τερτίπια όμως δεν μπορούμε ούτε και να γελάσουμε. Ίσως μέσω αυτών των μέσων ξαναπροβληθεί και η θαυμάσια επιστολή του κ. Κατρούγκαλου, που μας έλεγε πόσο αυξήθηκαν οι αποδοχές μας και εμείς οι ανόητοι συνταξιούχοι, δεν το είχαμε καταλάβει. Πες – πες, που θα πάει, θα το καταλάβουμε , αφού, όπως λέγεται, η επανάληψη είναι ‘’μήτηρ πάσης μαθήσεως’’.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τι σημαίνει ριζοσπαστικός αριστερισμός – με ολίγον από δεξιά συνιστώσα , προοδευτική κατεύθυνση και κυρίως αριστερή ηθική υπεροχή. Ποτέ δεν είναι αργά και είμαι βέβαιος ότι και ο Άγιος Πέτρος θα εκτιμήσει δεόντως αυτή μου τη φιλομάθεια προς το τέλος του βίου μου. Αντώνης Ταρνανάς