Ο ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Ο ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

            Ο χορός αποτελεί μια πανανθρώπινη δραστηριότητα, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα και συμβολίζει την ψυχική κατάσταση του ατόμου που λικνίζεται ή στροβιλίζεται στο ρυθμό μιας συγκεκριμένης μελωδίας. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο επαγγελματικός χορός , ο οποίος αντιπροσωπεύει μια μορφή τέχνης και  αποβλέπει  κυρίως στο θέαμα, σαν καλλιτεχνικό δημιούργημα.

            Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο χορός εκφράζει τα προσωπικά, εθνικά και  θρησκευτικά μας αισθήματα και συναισθήματα ή και προσπάθεια  επίδειξης των ειδικών ικανοτήτων των χορευτών, ακόμα και το αποτέλεσμα επίδρασης ουσιών ή οινοπνεύματος. Σπάνια κάποιο άτομο μπαίνει σε μια αυθόρμητη χορευτική διαδικασία ‘’εν ψυχρώ’’ , εκτός αν βρίσκεται σε διατεταγμένη διαδικασία. Τα κυριότερα κίνητρα του χορού είναι συνήθως η εξωτερίκευση της χαράς ή του ενθουσιασμού  ακόμα και της λύπης ή της απογοήτευσης του χορευτή, εκτός αν μετέχει σε ομαδική χορευτική εκδήλωση.

            Βάζοντας κατά μέρος τις ομαδικές, καλλιτεχνικές,  ή άλλες συλλογικές εκδηλώσεις , που απλώς συμμετέχουμε, υπάρχει και η καθαρά προσωπική χορευτική ‘’επίδειξη’’. Αυτή  στοχεύει όχι μόνο στην έκφραση της προσωπικής  ψυχικής ανάγκης αλλά και τρόπο επίδειξης των ειδικών χορευτικών δεξιοτήτων του χορευτή. Έχουν μείνει ‘’ιστορικοί’’ κάποιοι  μερακλήδες του ζεϊμπέκικου  – μεταξύ των οποίων  του ‘’ζεν πρεμιέ’’ Απόστολου Γκλέτσου, του Ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη και του  Αντρέα.

Ο Γιάννης Τσαρούχης, διάσημος ζωγράφος και όχι μόνο, υπήρξε – κατά την προσωπική του ομολογία – ο υμνητής του  ανδρικού κάλλους και της   αρρενωπότητας- όχι της δικής του – και  ήθελε απλά να δείξει εμπράκτως αυτό που αποτέλεσε τον κύριο καλλιτεχνικό του στόχο. Ο αείμνηστος Αντρέας, μαιτρ στην προσέλκυση της λαϊκής προσοχής , έπαιζε συχνά με την δημόσια προβολή της εικόνας του, για να κρατηθεί  στην επικαιρότητα.

            Όλοι οι πιο πάνω  αναφερόμενοι, συνέδεαν τον χορευτικό τους ‘’αυθορμητισμό’’, με κάποια γενικότερη ή προσωπική χαρά ή επιτυχία και επέλεγαν πάντα ειδικά λεβέντικα λαϊκά άσματα, με πρώτο το ‘’ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας’’, που   πέραν του ορχηστρικού του μέρους, κρύβει παλιές συναρπαστικές και παθιασμένες ιστορίες. Σε κάθε περίπτωση έκαναν μια προσωπική χορευτική επίδειξη, συνδέοντάς την και  με κάποια επιτυχία η προσωπική χαρά.

            Με προβληματίζει σφόδρα η πρόσφατη ανάλογη επίδειξη που επιχείρηση ο Υπουργός κ.  Κουρουμπλής, διότι δεν βρίσκω ποιο είναι το  γεγονός που τον έβαλε στα μεράκια, να μιμηθεί το ιδανικό του πρότυπο τον Αντρέα. Που τον θυμήθηκε και γιατί πρέπει να τον επαναφέρουμε στη μνήμη μας και εμείς, εκτός αν προετοιμάζει το έδαφος επιστροφής στις εποχές, ‘’ του ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο, τους προνομιούχους Έλληνες, τον λαό στην εξουσία, τη θεωρία περί υπαρκτού σοσιαλισμού και τόσα άλλα που δεν μπόρεσε να διαγράψει από τη μνήμη μας ούτε ο  χαρισματικός κ. Τσίπρας.

Επειδή ξέρω ότι ο Υπουργός είναι  επιμελής, του συνιστώ να θυμηθεί και μια άλλη ιστορική ανάγκη να μπει  κανείς στο χορό και αναφέρομαι στον ‘’χορό του Ζαλόγγου’’. Ελπίζω και εύχομαι να μην παραστεί ανάγκη μιας ανάλογης επανάληψης για τον ίδιο και κυρίως για τον Ελληνικό λαό. Έχει και η πρόκληση τα όριά της και μάλιστα σε εποχές που ο λαός υποφέρει. Το συγκεκριμένο πρόσωπο πρέπει ίσως να είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένο σε καταστάσεις που δημιουργούν προβλήματα οποιασδήποτε μορφής.   Αντώνης Ταρνανάς