ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

          [Μια έσχατη ενόχληση]

Οι παρωπίδες είναι δερμάτινες καλύπτρες που τίθενται ανά ζεύγος πλευρικά των ματιών των ‘’ζεμένων’’ ζώων με σκοπό να περιορίζουν το πλάγιο οπτικό πεδίο για  να βλέπουν κατευθυνόμενα. Πρόκειται για την απόλυτη ‘’καθοδήγηση’’ στον  δρόμο που ορίζει ο ηνίοχος, χωρίς το ’’ζώο’’  να βλέπει άλλες επιλογές. Έτσι ακριβώς λειτουργούν και οι άνθρωποι που ‘’επέλεξαν’’ ή άθελά τους  φόρεσαν παρωπίδες, αφού δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βλέπουν πέρα και έξω από συγκεκριμένους στόχους, που οι συνθήκες της ζωής τους έκαναν να αποδεχθούν  ή είναι αιθεροβάμονες.

 Πολλές φορές αποφεύγουμε οι ίδιοι όσα συμβαίνουν  γύρω μας, από ανασφάλεια μήπως διαψευσθούμε στις αρχικές προβλέψεις μας. Μας τρομάζει η απομυθοποίηση και ζούμε  το απατηλό μας όνειρο από φόβο να αντικρίσουμε την πραγματικότητα κατάματα . Όσοι μας λένε μια  άλλη  αλήθεια είναι βαλτοί ή αφελείς και τους αμφισβητούμε. Όταν όμως με τον καιρό  πέσουν οι παρωπίδες και ανοίξει ο ορίζοντας, χρειάζεται αρκετός καιρός    να ξαναδούμε ‘’καθαρά’’, γιατί τα μάτια  και ο νους χρειάζονται προσαρμογή. Προσαρμογή χρειάζεται ακόμα και ο εγωισμός για να δεχθούμε πράγματα που δεν  ‘’βλέπαμε’’ ή είχαμε απορρίψει.

Η αμφισβήτηση είναι υγεία για τους νέους και αποτελεί το κίνητρο να βρούνε νέους δρόμους για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και για τους άλλους. Όμως δεν πρέπει να είναι άκριτη μια τέτοια  επιλογή αλλά  να ελέγχει αν συμφωνούν τα λόγια με τα έργα κι αν τελικά είναι ‘’μπορετά’’. Ζούμε σε γκρίζες εποχές και παίζονται στις πλάτες μας περίτεχνα και πονηρά παιχνίδια, με κίνητρα  ιδιοτελή, δογματισμούς, απάτες και αυταπάτες. Προσωπικά δεν προσδοκώ τίποτα για το μέλλον, σκέπτομαι όμως αυτούς που ακολουθούν , που δίκαια θα βαρυγκωμούν για όσα δεινά τους αφήνουμε σαν παρακαταθήκη. Όσα αποδεχόμαστε σήμερα για ‘’ελάφρυνση’’ του χρέους  , μετατοπίζουν  το πρόβλημα για 60 χρόνια πίσω , για να φανούμε εμείς καλοί,  μα θα πληρώσουν οι ‘’εύπιστες’’    ερχόμενες γενιές. Ομολογώ ότι πολλές φορές έγινα και δυσάρεστος, σε πρόσωπα αγαπητά που σέβομαι και εκτιμώ,  με τα γραφόμενά μου.

Κάνοντας αυτοκριτική, ζητώ συγγνώμη από οικεία πρόσωπα και αγαπητούς μου φίλους, για την ενόχληση που ενδεχομένως τους προκάλεσα, αφού οι υπεύθυνοι μόνιμα θα κωφεύουν. Διακόπτω λοιπόν – έστω και προσωρινά- τα σχετικά μου πολιτικά και όχι κομματικά  σχόλια, χωρίς να παίρνω πίσω ούτε κεραία από αυτά που έχω ήδη γράψει. Κρατήστε όλα τα κείμενα –  για να με διαψεύσετε – και αργότερα θα γίνει πιο σαφές αν έχω ή όχι δίκιο, ευχόμενος το δεύτερο. Τότε θα γίνει νοητό ότι δεν είμαι εγώ που  ενοχλούσα αλλά αυτά που έκρινα και οι όποιες παρωπίδες δεν άφησαν τα μάτια σας να δούνε  την αλήθεια. Θα πω για μια ακόμα φορά – έστω την τελευταία - ότι η εμπειρία δεν αγοράζεται ούτε αποκτιέται σε σπουδές. Είναι κατάκτηση ζωής και σχετίζεται αποκλειστικά με  προσωπικά βιώματα στο σύνολο του χρόνου. Συμπυκνωμένη εμπειρία δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ούτε πουλιέται πουθενά . Είναι η ίδια η ζωή μας στο πέρασμά της  , που αποτελεί  και τη μοναδική   ανταμοιβή για τα παθήματά μας.

Η ιστοσελίδα μου θα παραμείνει προσωρινά ενεργή.

Αντώνης Ταρνανάς