Ο ΡΟΚΥ, Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

 Ποιος δεν γνωρίζει τις ‘’φτιασιδωμένες’’ ταινίες του ηρωικού Ρόκυ, που στο πέρασμά του  κατατρόπωνε κάθε αντίπαλο και πρόβαλλε το αμερικανικό όνειρο μιας ολόκληρης εποχής. Ο Ρόκυ Μπαλμπόα υπήρξε φανταστικό πρόσωπο, με σεναριογράφο και πρωταγωνιστή τον γνωστό Αμερικανό ηθοποιό  Σιλβέστερ Σταλόνε. Κινηματογραφικά κράτησε το ενδιαφέρον του ‘’φιλοθεάμονος’’ κοινού, που πάντα αναζητούσε τους ήρωες του στους ισχυρούς και βίαιους χαρακτήρες. Αποτέλεσμα της επιτυχίας είναι ότι η σειρά έφθασε μέχρι το Ρόκυ 5, με τον ίδιο πάντα πρωταγωνιστή και σεναριογράφο [1975 – 2006]. Ένας πυγμάχος που έτρωγε πολύ ξύλο αλλά στο τέλος [σαν Αμερικανός] κέρδιζε τους αντιπάλους του. Προσωπικά δεν έχω δει κανένα επεισόδιο και όσα στοιχεία παραθέτω τα έχω ακούσει από φανατικούς θεατές των ταινιών του και τα έχω βρει στο ιντερνέτ.

Τεμπέλης αποκαλείται αυτός που αποφεύγει να κουράζεται, ο αργόσχολος, ο φυγόπονος, ο οκνηρός. Είναι ο τύπος που συναντάμε συχνά τελευταία, διότι έχει βρει τρόπο να αποφεύγει τα δύσκολα και την κούραση, ζώντας παρασιτικά σε βάρος των άλλων, που υπερηφανεύονται μεν για την εργατικότητά τους δεν νομίζω όμως ότι αισθάνονται το ίδιο υπερήφανοι και για την εξυπνάδα τους. Εν πάση περιπτώσει –που λέγαμε παλιότερα-  υπάρχουν και αυτοί οι τύποι που στην εποχή μας συστηματικά ευνοούνται, αφού η σύγχρονη κοινωνία απεχθάνεται την αριστεία και γενικότερα την προσπάθεια, δίνοντας διέξοδο με την κομματική ανέλιξη, έστω  και με την κλήρωση.

Τα όσα προανέφερα ήταν μια απλή εισαγωγή για αντιδιαστολή με τους δικούς  μου Ρόκυ και  Τεμπέλη,που είναι  ονόματα  δύο από τους σκύλους της ζωής μου. Ο τεμπέλης, ήταν ο πρώτος μου σκύλος τα δύσκολα κατοχικά παιδικά μου χρόνια που  έκανε πολύ καλά τη δουλειά του, παρά τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής του και μάλιστα πλήρωσε αυτή την εργατικότητα με την ίδια του τη ζωή. Ήταν το σκυλί  φύλακας ενός μικροαστικού σπιτιού – στα όρια της πόλης- δεμένο με μια μακριά και βαριά αλυσίδα για να μην κινδυνεύουν οι περαστικοί. Είχε  πολλή αγάπη από όλους μας αλλά ελάχιστη τροφή αφού έλλειπε και από μας. Παρά το όνομά του, ήταν πρόθυμος, χαρούμενος και πιστός φύλακας. Το τελευταίο βέβαια αποτελούσε υπερβολή, αφού η αλυσίδα δεν του επέτρεπε να κάνει κάτι περισσότερο από τις  υλακές προειδοποίησης και αυτό τον ‘’έφαγε’’. Ένας συμπαθής γείτονας, που είχε αδυναμία στο κρασάκι και επέστρεφε αργά στο σπίτι του, ήταν ο τακτικός του στόχος τα σκοτεινά βράδια της εποχής και αυτό προφανώς ‘’πρόδινε’’ τις κινήσεις του. Έτσι λοιπόν, ο τεμπέλης μας έπεσε θύμα του καθήκοντος, αφού κάθε βράδυ αποκάλυπτε  τις κινήσεις του γείτονα, ο οποίος τον φιλοδώρησε με μια ‘’φόλα’’. Τόσο απλά ήταν τότε τα πράγματα, αφού τα ζώα είχαν μόνο υποχρεώσεις και οι άνθρωποι απεριόριστα δικαιώματα ακόμα και επί της ζωής τους. Τον τεμπέλη ακολούθησαν και άλλα σκυλιά, [ τότε έλεγαν ψόφησε ο σκύλος να πάρουμε άλλον] συμβιβασμένα στις συνθήκες της γειτονιάς, οπότε τους επετράπη να ζήσουν ολόκληρο το βίο τους, αφού δεν παραβίαζαν τα προσωπικά δεδομένα των νυχτόβιων περαστικών και μάλιστα  απαλλαγμένα από την  υποχρέωση να σέρνουν βαριές αλυσίδες.

Το 1968, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας, με παρέσυρε η πολύ  μικρή τότε  κόρη μου να παρακολουθήσω μια παγκόσμια έκθεση σκύλων – λίγες ημέρες πριν τη σοβιετική εισβολή στη χώρα . Η ζωόφιλη σύζυγός μου με προειδοποίησε να μην υποκύψω σε ενδεχόμενες πιέσεις της ‘’μικρής’’ για την αγορά σκύλου, διότι αυτό δημιουργεί υποχρεώσεις, στις οποίες ενδεχομένως θα δυσκολευόμουν να ανταποκριθώ.

Όταν είδα ένα λευκομέταξο με μεγάλα μαύρα μάτια μαλτέζικο πιντς να παίρνει το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού, δεν χρειάστηκε καν η μεσολάβηση της κόρης μου για να ακολουθήσω την καρδιά μου. Μου στοίχισε ένα μηνιάτικο μισθό εξωτερικού, αλλά χαλάλι του. Ο Κάιτους – αυτό ήταν το όνομα του- έγινε κανονικό μέλος της οικογένειας , παρά τα προβλήματα της μεταφοράς του στην Ελλάδα – ελλείψει ειδικής σύμβασης με την Τσεχοσλοβακία για τη διακίνηση ζώων . Θυμάμαι ότι στη διάρκεια της Σοβιετικής κατοχής, μας επισκέφθηκε για να δει το σκυλί η πολωνέζα εκτροφός του από την Κρακοβία, διανύοντας με έξοδά της  μια απόσταση πολλών εκατοντάδων  χιλιομέτρων.

Τελικά το σκυλάκι αυτό που ήταν ισότιμο μέλος της οικογένειας, υπήρξε θύμα μιας ασυνείδητης οδηγού στο Παλαιό Φάληρο, που οδηγούσε στην αντίθεση κατεύθυνση ενός μονόδρομου [ μπροστά στη είσοδο του σπιτιού μου ]  και του στέρησε τη ζωή. Όταν παρουσιάστηκα στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής για να υποβάλω μήνυση, μου θύμισαν ότι – για την ισχύουσα τότε ελληνική νομοθεσία – το σκυλί αποτελούσε ‘’πράγμα’’ και συνεπώς έπρεπε να ακολουθήσω τη διαδικασία φθοράς ξένης περιουσίας. Το  έκανα και αυτό, αλλά επειδή η αντίδικος είχε ισχυρισθεί ότι η σύζυγός μου της είχε απειλήσει τη ζωή, έπρεπε η τελευταία να ‘’δηλώσει’’ ότι ‘’αίρει’’  αυτή την  απειλή. Το τραγικό είναι ότι η σύζυγός μου βρισκόταν στον ‘’Ευαγγελισμό’’ σοβαρά ασθενής και λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησε την τύχη του Κάιτους,  ανήμπορη όχι μόνο να απειλήσει τη ζωή μιας άλλης αλλά και να κρατηθεί στη ζωή. Εγώ που γνώριζα την τραγική πραγματικότητα,  αντέδρασα  στον ισχυρισμό της σκυλοκτόνου και αυτό θεωρήθηκε προσβολή του δικαστηρίου και οδηγήθηκα στο κρατητήριο. Δεν γνωρίζω τι μεσολάβησε και λίγο αργότερα με άφησαν ελεύθερο χωρίς όρους, αλλά πήρα  την απόφαση να μην ασχοληθώ πλέον με οικόσιτα ζώα.

Οικόσιτα ζώα διαθέτουν η κόρη μου και οι δύο  εγγονές μου και συνεπώς κατά καιρούς αναλαμβάνω τον ρόλο του ‘’dog sitter και walker’’.Στα ίδια αυτά πλαίσια πρότεινα στη μεγάλη μου εγγονή, να ‘’κρατήσω’’ τον σκύλο της Ρόκυ  στη διάρκεια της απουσίας της. Τότε, δεν  ξέρω γιατί, διαπίστωσα ότι με χαιρετούσαν θερμά οι ήδη γνώριμοί μου περίοικοι και τα ζώα της περιοχής ξεσηκώνονταν σε κάθε πέρασμα του Ρόκυ. Εκείνος συνέχιζε αγέρωχος τη βόλτα του χωρίς φωνές και ούτε μια ματιά ανταπόκρισης στις υλακές των ισχυρών της γειτονιάς, αφού οι ασθενέστεροι ‘’το έβαζαν απλά στα πόδια’’. Κοντά του ένοιωθα και εγώ σημαντικός και δυνατός.

Στο σπίτι ήταν υπάκουος, καθαρός και χαλαρός, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους γνωρίζουν την αυθεντικότητά τους. Είναι η δύναμη που δεν απαιτεί επίδειξη, αφού υπάρχει αφ’ εαυτής και γίνεται αντιληπτή από κάθε ενδεχόμενο σφετεριστή. Ένα βράδυ προφανώς αισθάνθηκε την ανάγκη να επαναλάβουμε την έξοδο για προσωπική του ανάγκη και έκανε μια-δυο προσπάθειες να προσεγγίσει την πόρτα εξόδου. Επειδή δεν κατάλαβα τις προθέσεις του και  πήγα στο υπνοδωμάτιό μου για κατάκλιση, παραβίασε τις συνήθειές του και ήλθε κοντά μου και μου φίλησε το χέρι. Πείστηκα ότι ήταν αναγκαία μια επανέξοδός του και μετά ταύτα επέστρεψε ήρεμος στο μπαλκόνι του. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι συμπτωματικά αλλά αποτέλεσμα σωστής εκπαίδευσης .Η παιδεία παίζει πάντα το δικό της σημαντικό ρόλο και ας το αγνοούν  οι άνθρωποι.

Από τον σκύλο Ρόκυ έμαθα  την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στους αυθεντικούς δυνατούς και τους νταήδες ή γιαλαντζί παλληκαράδες. Τη δύναμη δεν χρειάζεται να τη δείχνεις ούτε να την επιβάλεις, διότι φαίνεται από μόνη της και αυτόν τον κανόνα τον έχουν κατανοήσει ακόμα και τα ζώα. Εμείς – τα λογικά ζώα –  θέτουμε  εκ νέου υπό αμφισβήτηση την  αξιοκρατία και την  ποιοτική διάκριση, επιστρέφοντας στην ‘’τυχαιότητα’’ της επιλογής δια ‘’κληρώσεως’’ , έστω και με τη μέθοδο του Καραγκιόζη. Εξαιρούνται βέβαια οι ημέτεροι, αφού ο νεποτισμός και ο οπορτουνισμός αποτελούν τις ακατάλυτες αρχές μιας καθώς πρέπει νέας προοδευτικής αντίληψης. Ακολουθεί η μοναδική φωτογραφία που κράτησα από τον  Ρόκυ.  Αντώνης Ταρνανάς