Η ΗΣΣΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Στη σύγχρονη εποχή μας, καλλιεργείται συστηματικά η απαξίωση κάθε μορφής αξιοκρατίας, πατριωτισμού – όχι εθνικισμού -  και εθνικών συμβόλων και προβάλλεται η μέθοδος της ‘’ήσσονος προσπαθείας’’. Τίποτα βέβαια δεν γίνεται στην τύχη, αφού συστηματικά επιδιώκεται η ανάδειξη της αναξιοκρατίας και μετριότητας που κολακεύει τους παρατρεχάμενους της εξουσίας. Πρόκειται για τα πρότυπα της  αυτοκαλούμενης προοδευτικής ‘’εξουσίας’’ , που ξεκίνησαν τη δράση τους με καταλήψεις των χώρων της παιδείας και της άμιλλας. Είναι φυσικό λοιπόν να εχθρεύονται κάθε μορφή διάκρισης και κυρίως  της αριστείας. Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει ‘’αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία’’ και ο Ελληνικός λαός το δοκίμασε και θα πληρώνει τώρα και στο διηνεκές, τα  επίχειρα των πειραματισμών του.

Ψάχνοντας να βρω στοιχεία των σοφών προγόνων μας, που οι σημερινοί μας άρχοντες απεχθάνονται μετά βδελυγμίας, ανέτρεξα στο γνωστό ‘’Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων – μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν’’ [να είσαι πάντα πρώτος και ανώτερος από όλους και να μη ντροπιαζεις τη γενιά των προγόνων σου], που συμβούλεψε ο Ιππόλαχος τον γιό του Γλαύκο, όταν τον έστειλε στην Τροία. Σήμερα οι ταγοί της εξουσίας μας συνιστούν  ακριβώς το αντίθετο και προτείνουν  σαν μέτρο επιλογής την κλήρωση.

Η έκπληξή μου  έγινε μεγαλύτερη όταν  ανέτρεξα στη ρήση ‘’ άμες δε γ’ εσόθεμα πολλώ κάρρονες’’, που αναφέρεται στο έργου του Πλούταρχου Βίοι Παράλληλοι. Εδώ συνάντησα ένα χάος να χωρίζει τις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων με εκείνες των αριστεροδέξιων Κυβερνητών της χώρας μας. Με βοήθησε όμως τα μέγιστα ένα δημοσίευμα της γνωστής συγγραφέως κυρίας Μαρίας Αρβανίτη- Σιδηροπούλου [26.2.2016], που είδε το φως της δημοσιότητας στην Αυγή. Το υιοθετώ απόλυτα και το αναδημοσιεύω αυτούσιο, με την πικρία ότι θα ήθελα τόσο πολύ να το είχα γράψει εγώ.

‘’’’

07 Αυγ 2017

http://www.avgi.gr/opinions/10850

Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες

 Δημοσίευση: 26 Φεβρουαρίου 2016 22:00

Της Μαρίας Αρβανίτη Σιδηροπούλου, Οι παλιότεροι θυμούνται το θρυλούμενο παιχνίδι των αρχαίων Σπαρτιατών, με τις γενιές να κοκορεύονται τραγουδιστά για τα επιτεύγματα. Πρώτα οι γέροι, έπειτα οι νιοι και τέλος τα παιδιά με το πεισματάρικο «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες» = εμείς θα γίνουμε καλυτερότεροι (που θα 'λεγε και η σύγχρονη αργκό). Σήμερα το χάσμα των γενεών συμπτύσσεται με την ταχύτητα που η τρύπα του όζοντος πλαταίνει. Η πείρα δεν θεωρείται στοιχείο θετικό. Η σοφία συγκεντρώνεται ταχύτατα στα κυκλώματα των κομπιούτερ, κυκλοφορεί και αναδιατάσσεται.

Αν και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «σοφός ουχ ο πολλά ειδώς, αλλ' ο χρήσιμα», σοφία σήμερα θεωρείται η γνώση μόνο των εμπορικά εκμεταλλεύσιμων στοιχείων. Η μονομέρεια επικρατεί στην σύγχρονη παιδεία, έτσι που κάθε χρόνο ν' απολαμβάνουμε από τα χείλη της παρελαύνουσας νεολαίας την άποψη ότι την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε τη νίκη του Κολοκοτρώνη κατά του Σαντάμ. Τα ίδια παιδιά ταχύτατα εξοικειώνονται στην πληκτρολόγηση γκρήγκλις κωδικοποιημένων μηνυμάτων στα κινητά και στη στιγμιαία περιήγηση κάθε δυνατότητας του κυβερνοχώρου. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στοχεύει στην εξειδίκευση και τα μεταπτυχιακά δεν αποτελούν πλέον προθάλαμο της επαγγελματικής επιτυχίας, αλλά θυμίζουν φανταχτερά παράσημα από πόλεμο χαμένο. Η γνώση αποστρέφεται τη διαδικασία της ωρίμανσης, που κρίνεται κατάλληλη μόνο για τα τυριά και τα αλκοολούχα.

Οι νέοι περιφρονούν βαθύτατα τους μεγαλύτερους, αξιολογούν σαν άχρηστη κάθε εμπειρία που ξεφεύγει από τους δικούς τους κώδικες αξιών και αποκτούν ταχύτατα επιδεξιότητες μηχανικές. Ακόμη και στις τηλελοταρίες πάντα πια κερδίζει ο ταχύτερος στην πληκτρολόγηση. Κάθε γενιά κομπιούτερ ή κινητού απαιτεί αναπροσαρμογή του χρήστη στο νέο σόφτγουερ. Ακόμη και οι ηλεκτρικές συσκευές γίνονται δύσχρηστες για τους μεγαλύτερους, αφού προσφέρουν πολλές άχρηστες συνήθως δυνατότητες, που μπορεί να μπλοκάρουν την απλούστερη χρήση. Οι τηλεοράσεις δεν βρίσκουν «αυτόματα» τα κανάλια για τους μεγαλύτερους και οι κουζίνες σβήνουν αυτόματα για λόγους ασφαλείας γεφυρώνοντας παιδιά και παππούδες στην άγνοια χρήσης τους. Οι νέοι ειρωνεύονται όσους δεν είναι επιδέξιοι στον χειρισμό της τεχνολογίας.

Όμως ο ανθρώπινος οργανισμός με την ηλικία αποκτά βραδύτερους ρυθμούς. Αυτό αποτελεί ασπίδα προστασίας από μια σειρά ατυχημάτων, συνήθων στους ηλικιωμένους. Η βραδύτερη πορεία δημιουργεί διαφορετική θέαση του κόσμου και μεγαλύτερη απόλαυση των απλών καθημερινών συμβάντων μιας ζωής που, υπό πίεση, κανείς δεν προλαβαίνει να δει, πόσο μάλλον να βιώσει. Η ηλικία που κάποτε αποτελούσε μέτρο τιμής και τίτλο επιτυχίας, σήμερα αντιμετωπίζεται σαν βάρος ενοχής, που οι πλαστικές και οι κρέμες αντιγήρανσης δεν καλύπτουν. Οι συνταξιούχοι επιβαρύνουν το κράτος με τις συντάξεις για τις οποίες πλήρωναν μια ζωή και επιμένοντας ή εξαναγκαζόμενοι να δουλεύουν κλέβουν θέσεις εργασίας από τους άνεργους νέους με τα πολλά πτυχία. Είναι βάρος για τα πολυάσχολα νιάτα, που ζουν στο δικό τους σπίτι, που συνήθως κληρονόμησαν από τους γονείς. Το σπίτι των παππούδων είναι χρήσιμο σαν παιδικός σταθμός, αλλά επικίνδυνο για τον ηλικιωμένο, που επιθυμεί στοιχειώδη ανεξαρτησία. Η εγκληματικότητα και η ανάγκη ιατρικής φροντίδας επιστρατεύονται για να πείσουν τους ηλικιωμένους να παραχωρήσουν στα παιδιά κάθε τους πόρο ως αντίτιμο της ασφάλειας.

Το παράδοξο είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων γονιών ευχαρίστως παραχωρεί τη συγκομιδή του μόχθου της ζωής τους. Ευτυχώς, ακόμη και προ κρίσης, δεν ήταν η πλειοψηφία των παιδιών που παραπετούσαν τους γονιούς σε οίκους εξαφάνισης γερόντων.

Λένε πως ό,τι κάνεις στους γονείς, θα το δεις από τα παιδιά σου. Οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν τόσο γρήγορα που είναι απίθανο να ισχύει πια. Η οικογένεια και στην Ελλάδα αποσυντίθεται κατά τα αμερικανικά πρότυπα και ο εγωκεντρισμός κυριαρχεί. Παρά την επανασύνδεση στην οποία μας ανάγκασε η οικονομική κρίση, οι κύκλοι των γενιών διασπάσθηκαν ανεπίστροφα. Κανείς δεν ακούει τα παραμύθια των παππούδων, ούτε τις καυχησιολογίες των νέων. Και τα παιδιά πια δεν διαλαλούν ότι θα είναι καλύτερα.

Να είσαστε ευτυχείς αν τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, όπως τα φτιάξατε, λένε. Αν προλάβουμε να πάρουμε τη σκυτάλη.’’’’

Ένα μόνο σχόλιο προσθέτω στο προφητικό αυτό δημοσίευμα, ότι τελικά τα παιδιά πλέον θα κολακεύονται ότι με κλήρωση μπορούν να γίνουν και σημαιοφόροι – μέχρι να καταργηθούν οι παρελάσεις και ίσως και  οι σημαίες – και με την ίδια μέθοδο θα επιλέγονται και οι καθηγητές Πανεπιστημίων. Με τη νέα αυτή μεθόδευση   δεν αποφεύγουν μόνο την υπόσχεση  ότι θα γίνουν καλύτερα, αλλά θα έχουν εξασφαλισμένο μέλλον στα συσσίτια που τους επιφυλάσσει το προοδευτικό καθεστώς της χώρας μας. Αντώνης Ταρνανάς