Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΝΤΕΣ

                        Θεωρία και Πράξη

Από τότε που ο Φρί­ντριχ Έν­γκελς έγρα­ψε τη μικρή, αλλά εξαι­ρε­τι­κά κα­τα­το­πι­στι­κή του πραγ­μα­τεία ‘’ Η εξέ­λι­ξη του σο­σια­λι­σμού από την ου­το­πία στην επι­στή­μη (1880) ‘’ οι εξε­λί­ξεις πα­γκο­σμί­ως ήταν τε­ρά­στιες και δεν ξέ­ρου­με τι θα έγρα­φε σή­με­ρα μετά τα τόσο συ­γκλο­νι­στι­κά γε­γο­νό­τα του 20ου αιώνα. Οι Μαρξ και Έγκελς μετέτρεψαν σε επιστημονική   θεωρία την ουτοπία των στοχαστών του 18^ου αιώνα. Μετά από τα δρα­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα γύρω στα 1989-91, και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, βρέ­θη­καν στρα­τιές δια­νοη­τών, κοι­νω­νιο­λό­γων, οι­κο­νο­μο­λό­γων, φι­λο­σό­φων κλπ για να «απο­δεί­ξουν» το θνη­σι­γε­νές όλου του σο­σια­λι­στι­κού πει­ρά­μα­τος.

            Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με όσα  [ έξω από τον χορό] λένε οι ειδικοί, οι οποίοι πάντα έχουν τον τρόπο να στοιχειοθετούν τα υπέρ και τα κατά, κυρίως με βάση τις προσωπικές τους απόψεις. Την πραγματικότητα όμως  της εφαρμογής στην πράξη, την ξέρουν μόνο  όσοι ‘’έζησαν τα καθεστώτα’’ αυτά, για τέσσερες μέχρι εφτά δεκαετίες. Τα προσωπικά μου βιώματα κράτησαν μόνο 12 χρόνια και συνεπώς – τηρουμένων  των αναλογιών -  η  εμπειρία μου είναι περιορισμένη,  αλλά υπαρκτή. Καλώς ή κακώς η ιστορία θα κρίνει μελλοντικά τα όσα έγιναν ή διαπράχτηκαν, αυτή την περίοδο και τους λόγους που οι λαοί αυτοί ‘’απετάξαντο’’ τον δικό τους σατανά, στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Εκείνοι που εξακολουθούν να ωραιολογούν και να υπερασπίζονται το ‘’σύστημα’’, στην καλύτερη περίπτωση  δεν το έζησαν ή απλώς το ‘’πλασάρουν’’, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πράξη αποτελεί την μοναδική αλήθεια.

            Πέραν όλων αυτών , υπάρχουν και οι  νεόκοποι ζηλωτές ή ‘’έμποροι’’ της κοσμοθεωρίας, που ανήκουν στους παντοειδείς σοσιαλίζοντες [προοδευτικούς και ριζοσπάστες], που ‘’βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μπήκαν’’. Είναι κανόνας της φυσικής ότι τα κενά πάντα καλύπτονται από συγγενείς χώρους ή καιροσκόπους μιμητές, με το πρόσχημα του επίσης κακού  καπιταλισμού.

            Οι σοσιαλίζοντες αυτοί απέκτησαν ή σκόπιμα δημιούργησαν μια νεότερη υποκατηγορία , τους νέο-σοσιαλίζοντες’’ – στα πρότυπα των νέο-φιλελεύθερων. Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι άλλα λένε και άλλα πιστεύουν και έχουν μεγάλη εξοικείωση με την άσκηση της κυβίστησης και της ανακυβίστησης. Δεν διστάζουν, προκειμένου να στηρίξουν τις θέσεις και κυρίως ‘’τη θέση’’ τους, να ξεπεράσουν σε παραλλαγές τον χαμαιλέοντα, να κάνουν το ΟΧΙ  - υπερήφανο- ΝΑΙ, να ξεχάσουν όλα όσα υποστήριζαν και να καταλήξουν στο τέλος υπέρμαχοι του πιο ανηλεούς καπιταλισμού και ενδοτισμού. Μπορούν να συμμαχήσουν με τις πλέον ακραίες εθνικιστικές ομάδες, υιοθετώντας οτιδήποτε τους εξασφαλίζει την εξουσία. Τελικά βέβαια επικαλούνται το εθνικό συμφέρον και ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, κάτι που απέρριπταν μετά βδελυγμίας όταν  έκαναν το ίδιο οι αντίπαλοί τους. Σημειώνω δε ότι το φαινόμενο δεν αποτελεί ελληνική αποκλειστικότητα – με τις όποιες ιδιαιτερότητες ή υπερβολές μας – αλλά διαπερνά το συνολικό ιδεοληπτικό στρατόπεδο του νέο-σοσιαλισμού.

            Παραδείγματα υπάρχουν αμέτρητα και διαχρονικά ,στο παγκόσμιο στερέωμα, όπως τα απολυταρχικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής που  κάτω από τον μανδύα του δήθεν σοσιαλισμού καλύπτονται ακόμα και συμπτώματα πολιτικής διαστροφής. Στα δικά μας είναι γνωστά τα τερτίπια του  γέροντα της δημοκρατίας, του αείμνηστου  Αντρέα με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, των τέως Πασοκογενών αντιμνημονιακών, που αλλάζοντας Κόμμα άλλαξαν και τις θέσεις τους και λένε ναι σε όλα. Τελικά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ο χώρος αυτός προσφέρεται για κάθε αμετροέπεια και  παραλογισμό. Τελευταία όμως μαθαίνουμε ότι ανάλογη είναι και η κωλοτούμπα του Γερμανού σοσιαλιστή ηγέτη, όταν διαπίστωσε ότι έχανε το τραίνο της εξουσίας, όπως συνέβη με τον ομοϊδεάτη του Γάλλο σύντροφο κ. Ολάντ. Φαίνεται θα κάνει και αυτός το ‘’εθνικό του καθήκον’’ προκειμένου να αποφύγει – για άλλους λόγους- το πάθημα του κ. Στρος Καν.

            Νομίζω ότι οι νέο-σοσιαλίζοντες είναι κάτι σαν τους ανθρώπους που  παθαίνουν αμνησία και οι οποίοι, επανερχόμενοι, δεν θυμούνται τίποτα από τα παλιά, απολαμβάνουν όμως τα καινούργια κεκτημένα , με οποιοδήποτε τίμημα εκείνων που – εκόντες άκοντες- τους έφεραν στην εξουσία. Νέοι καιροί νέα ήθη, που θα έλεγε ο Κικέρωνας στην εποχή μας.   Αντώνης