ΔΙΑΦΟΡΑ

               

A.  Εύθυμα και ευτράπελα                    

Είναι Δεκέμβριος και εν όψει των Χριστουγέννων και των άγιων ημερών που ακολουθούν,  αποφάσισα  να αναστείλω την συνήθη πολιτικοκοινωνική  μου κριτική,  αφού άλλωστε οι υπεύθυνοι  ‘’κωφεύουν’’ συστηματικά. Σεβόμενος τη χρονική περίοδο , ανοίγω την καρδιά μου και κλείνω  τα μάτια  σε όσα απάνθρωπα συμβαίνουν γύρω μας,  τα οποία παραβλέπουν συστηματικά   και αυτοί που διαχρονικά τα προκάλεσαν. Επαφίεμαι στον παγκόσμιο νομοθέτη και την θεία κρίση του , που είμαι βέβαιος  ότι θα  είναι δίκαια. Ακόμα και ο θεωρούμενος άθεος Αλβέρτος Αϊνστάιν, έλεγε :    «Εφόσον υπάρχουν νόμοι που διέπουν το παγκόσμιο στερέωμα, υπάρχει και νομοθέτης»!  

     Το τελευταίο μπορεί να εξηγεί  και το  σκεπτικό  με το οποίο ενεργούν  κάποιοι     ‘’δεδηλωμένοι’’ άθεοι ταγοί του Έθνους μας – αντίθετα με τις θεωρίες τους-  που  δεν παραλείπουν να επισκέπτονται το Άγιο όρος ,   το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Πανάγιο Τάφο  και να   διακηρύσσουν τους  ‘’φιλικούς δεσμούς’’ τους με την   Εκκλησία μας. Ενδεχομένως , κάποιοι από αυτούς, μπροστά στο αδιέξοδό τους,  κρυφά ‘’σταυροκοπιούνται’’ , αφού  τους βασανίζει  το πανανθρώπινο ερώτημα, ‘’και αν υπάρχει ’’ τι γίνεται!!! Παράλληλα κρατούν και ‘’πισινή’’ για κάθε ενδεχόμενο.

   Θυμάμαι ένα περιστατικό στη Βουλή, κατά τον αγιασμό στην έναρξη των εργασιών της, με τον μακαριστό  Χριστόδουλο. Το ΚΚΕ ,   παρίστατο μεν , χωρίς να μετέχει  - με  μια μόνο εξαίρεση - στην ιεροτελεστία και αυτό το γνώριζε καλά  ο Αρχιεπίσκοπος.   Κάποια στιγμή που ΄΄ράντιζε΄΄  με την αγιαστούρα του, τους λοιπούς πολιτικούς χώρους,  ενδεχομένως ‘’του ξέφυγε μια βολή’’ και ‘’κατάβρεξε’’ με αγιασμό ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του Κόμματος. Ο μακαριστός Χριστόδουλος,  που αντιλήφθηκε την αμηχανία του Βουλευτή, στράφηκε προς το μέρος του και  με συγκατάβαση του είπε: Μην ανησυχείτε , νεράκι είναι και θα στεγνώσει, χωρίς να αφήσει ίχνη!!!.  Όσοι το αντιλήφθηκαν μάλλον το διασκέδασαν , αφού και οι ομοϊδεάτες του ‘’παθόντος’’, το αντιμετώπισαν με ‘’συγκεκαλυμμένα’’ μειδιάματα.

       Β.-   ΟΙ  ΞΕΝΟΙ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΚΦΑ [Δεν είναι ακρωνύμιο]

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αταλάντη, μια όμορφη κωμόπολη της Φθιώτιδας και  πρωτεύουσα της Επαρχίας Λοκρίδας, που στην κρινόμενη εποχή [ δεκαετίες  1940- 1950], διέθετε το μοναδικό  μικτό γυμνάσιο για όλη την περιοχή. Το σύνολο σχεδόν των συμμαθητών μου από τα γύρω χωριά, όταν ήθελαν να αναφερθούν στους ντόπιους, τους αποκαλούσαν κφά. Είναι γνωστή η αποκοπή φωνηέντων ή διφθόγγων στη ντοπιολαλιά της περιοχής, που  σημαίνει κουφά ή κωφά. Η ‘’ουδετεροποίηση’’ του επιθετικού προσδιορισμού, εμπεριείχε ενδεχομένως και μια  σκωπτική διάθεση, για να καταδείξει   την ενόχλησή τους από τον χαρακτηρισμό ‘’χωριάτες ή ξένοι’’ , που τους απέδιδαν κάποιοι  ‘’γηγενείς’’.

Αναρωτήθηκα βεβαίως γιατί επέλεξαν αυτόν τον χαρακτηρισμό και αν υπήρχαν στοιχεία που τεκμηρίωναν   μια  ανάλογη και τόσο συγκεκριμένη παθογένεια. Ομολογώ ότι τόσο η προσωπική μου εμπειρία όσο και η έμμονη αναζήτηση   ειδικών  στοιχείων, με έπεισαν ότι οι κωφοί της πόλης μας δεν ξεπερνούσαν τα συνήθη στατιστικά δεδομένα των λοιπών περιοχών, οπότε κατέφυγα  σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Τελικά κατέληξα  στο αυθαίρετο μεν, αλλά ευλογοφανές  συμπέρασμα, ότι με τον συγκεκριμένο   χαρακτηρισμό  υπονοούσαν  τους κωφεύοντες και όχι τους κωφούς. Σημειώνω ότι τώρα πλέον όλα τα γύρω χωριά  μετέχουν στον διευρυμένο  Δήμο  των  Λοκρών με κέντρο την Αταλάντη και ενδεχομένως ‘’κωφεύομε’’ συνολικά. Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι πολλοί από τους αποκαλούμενους ‘’ξένους η χωριάτες’’ υπήρξαν ιδιαίτερα επιμελείς μαθητές, παρά τις πρόσθετες αντιξοότητες και  διακρίθηκαν   αργότερα στον  επαγγελματικό και επιστημονικό τους βίο.

Χωρίς να είναι εμφανές το στοιχείο του ρατσισμού, όπως συμβαίνει σε όλη σχεδόν την επικράτεια, εύκολα διακρίνεται μια σοβινιστική τάση σε μέρος  των συμπολιτών μου ,   που εκδηλώθηκε αντίστοιχα και έναντι των πληθυσμών από ορεινά χωριά της  Ευρυτανίας , που έφθασαν πολυάριθμοι στην πόλη μας, στη διάρκεια του εμφυλίου, για εργασία και ασφάλεια των οικογενειών τους. Μέχρι να αφομοιωθούν πλήρως με τον ντόπιο πληθυσμό [ αυτό έγινε κυρίως με τους επακολουθήσαντες μικτούς γάμους] , εθεωρούντο ξενόφερτοι και είχαν πάντα μια διακριτική  μεταχείριση. Οι άνθρωποι  αυτοί έφεραν μαζί τους και τις δικές τους ιδιαίτερες συνήθειες, που  ξένισαν τους ‘’οικοδεσπότες’’, γιατί  τις θεώρησαν  ‘’καινά δαιμόνια’’, που διατάραξαν  τη  ‘’ραστώνη’’  τους .

Οι Ευρυτάνες εσωτερικοί μετανάστες  της περιοχής, διακρίνονται για την εργατικότητα και την πρόοδο και αποτελούν πλέον τον κορμό των κυριότερων δραστηριοτήτων της πόλης μας.  Δεν παύουν βέβαια ,ακόμα και σήμερα,  να αποκαλούνται   ‘’Καρπενησώτες’’, για να επισημαίνεται  η διαφορετικότητα τους. Τον ανδρικό μάλιστα  πληθυσμό συνοδεύει  και ένα σεξουαλικό ‘’υπονοούμενο’’ που, παρά την  συγκάλυψη της ντοπιολαλιάς, μάλλον προβάλλει παρά μειώνει    τον ανδρισμό τους.

Γράφοντας το παρόν, διαπιστώνω ότι ως ξένος έζησα και εγώ τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια και για μερικούς αυτό ισχύει και σήμερα. Ο πατέρας μου,  ήλθε στην περιοχή ως ειδικός οικοδόμος, από τα μαστοροχώρια της Δυτικής Μακεδονίας [Πεντάλοφος] και έχουν περάσει από τα χέρια του πολλές κατοικίες , εκκλησίες και άλλα οικοδομήματα της Αταλάντης και της περιοχής. Είχε αμέτρητους καλούς φίλους αλλά πάντα τον θεωρούσαν ξένο. Προσωπικά, για να αμβλύνω αυτό τον χαρακτηρισμό, πολλές φορές προσέφευγα σε επίκληση της μητρικής μου καταγωγής, από ‘’μεγάλο σόι της πόλης’’ και να γίνω έτσι  αποδεκτός. Θυμάμαι ότι στο Γυμνάσιο, έκανα παρέα με τους ‘’ξένους’’, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που αποτελούσαν φιλίες μου από το Δημοτικό σχολείο, τη γειτονιά, το  ποδόσφαιρο ή τη χορωδία.

 Ξανθός και γαλανομάτης – ανάμεσα στους συνήθως  σκουρόχρωμους καστανομάτες συμμαθητές μου- αποτέλεσα αντικείμενο ‘’ έρευνας’’ για ένα νεοφερμένο φιλόλογο καθηγητή μου, που έψαχνε να δικαιολογήσει την ‘’χτυπητή’’   εμφανισιακή μου διαφορά. Μετρούσε το μέτωπο, τους κροτάφους, τη λευκή μου επιδερμίδα και το έντονο μπλε των ματιών μου και συνδέοντας το και με την καταγωγή του πατέρα μου, με κατέταξε στο φύλο των  Σαρακατσαναίων. Από έρευνα στο γενεαλογικό μου δέντρο μέχρι το 1760, δεν προέκυψε  κάτι ανάλογο, αλλά ουδέποτε  με απασχόλησε σοβαρά.

 Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ της διαφορετικότητας, διαπίστωσα ότι τόσο οι ανιόντες συγγενείς μου όσο και τα περισσότερα εξαδέλφια μου [ από την πατρική πλευρά] είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά. Εγώ όμως, παρότι χαίρω της εκτίμησης και αγάπης των συμπολιτών μου, πολλές φορές αναγκάζομαι να επικαλούμαι την εντοπιότητα της μητέρας μου  για να αποσείσω τη ‘’μομφή’’ του ξένου στον τόπο που γεννήθηκα . Ίσως αυτό οφείλεται και στην ανοιχτή αλλά πάντα καλοπροαίρετη κριτική  που κάνω [ έγγραφα ή προφορικά ] στα συντελούμενα στη γενέτειρά μου. Στις περισσότερες περιπτώσεις χαρακτηρίζομαι ως ‘’ξενομανής’’, δεν έχω αποφύγει όμως και κάποιες ακραίες   -ευτυχώς ελάχιστες  περιπτώσεις- που αμφισβητήθηκε και αυτή η εντοπιότητά μου. Στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις κωφεύω  και ο  ίδιος, μήπως έτσι  με κατατάξουνε στα ‘’κφα’’ και γίνω έμμεσα αποδεκτός ως γηγενής !!!.  Αντώνης Ταρνανάς