ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ

         Ο φίλος μου Θεόφιλος

Πολύ συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, για ότι νιώθω γύρω μου, για όσα ακούω και βλέπω ή ό,τι άλλο μου αγγίζει το μυαλό. Υπάρχουν όμως  περίοδοι που το μυαλό αρνείται ν’ ανταποκριθεί  έστω και για μια-δυο λέξεις , γιατί το μπλοκάρει η καρδιά και οι αναμνήσεις, που διεκδικούν το δικαίωμα να πούνε τα δικά τους. Αυτό συνήθως γίνεται στις μεγάλες γιορτές ή άλλες χαρούμενες εκδηλώσεις, που φαίνεται ότι δεν μπορώ πια να τις ‘’απολαύσω’’ , ακόμα και  να τις ανεχθώ!!!

Σήμερα , τελευταία αποκριάτικη Κυριακή με τις καρναβαλικές της παρελάσεις,  δεν πήγα  να τις δω από κοντά – όπως πάντα  έκανα - αλλά , από αντίδραση , σκέφθηκα να γράψω κάτι, όπως το συνηθίζω. Παρά την πλούσια επικαιρότητα δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ και  το θέμα το όρισε η καρδιά, που  με γύρισε  30 και πλέον χρόνια πίσω στις Βρυξέλλες, τη δεκαετία του 1980, όπου βρέθηκα μόνος με τα δυο μου παιδιά και έψαχνα τρόπους να σταθώ όρθιος και για τους τρείς μας.

Έτσι λοιπόν, πολύ συχνά  τα βράδια,  για να ‘’γεμίσω τις άδειες μπαταρίες μου’’, έβγαινα με παρέες  και με τη βοήθεια της  ‘’φωνής’’ μου έκανα  αμέτρητες γνωριμίες κυρίως μουσικόφιλων και   μουσικών, πολλοί από τους οποίους θαρρώ ότι είναι ακόμα φίλοι μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Θεόφιλος, νέο παιδί Ελλήνων παλιών  ανθρακωρύχων, με σπάνια ευγένεια αλλά και μια χαρακτηριστική ατολμία , που έμοιαζε δειλία. Όπως έμαθα, δίδασκε κλασική κιθάρα στο μουσικό τμήμα του Πανεπιστημίου και για να αυξήσει τα έσοδά του, δούλευε σε νυχτερινά στέκια και έκανε και μαθήματα. Έτσι λοιπόν, με τον καλό μου φίλο τον Μιχάλη, εκτός από παρέα,  πήραμε τις κιθάρες μας και αρχίσαμε  σχετικά μαθήματα . Δεν νομίζω ότι μάθαμε πολλά, ίσως γιατί ως εκεί φθάνανε οι ικανότητές μας μα κυρίως γιατί, την ώρα του  μαθήματος, τον παρακαλούσαμε να μας παίξει κάποιο κομμάτι κλασικό και εμείς απλά  τον απολαμβάναμε. Θυμάμαι μια περίτεχνη εκτέλεση της  Alabra και κυρίως της leyenta–Asturias του Isaac Albeniz, στα οποία ήταν υπέροχος. Κιθάρα ίσως έμαθα ελάχιστα, έγινα όμως λάτρης της και γνώστης των καλών συνθετών και εκτελεστών της, κυρίως Ισπανών που  τους απολαμβάνω κάθε φορά που μελαγχολώ.

 Για  σήμερα  διάλεξα  να μοιραστώ μαζί σας μια σπάνια εκτέλεση του καλύτερου συνθέτη και εκτελεστή του περασμένου αιώνα Andres Segovia Torres, [στο αγαπημένο κομμάτι που έπαιζε και ο  φίλος μου Θεόφιλος, το  Asturias].       Ο νέος αυτός φίλος μου, έφυγε  δυστυχώς  πολύ νωρίς από τη ζωή και  θέλω να σημειώσω ότι και όταν ζούσε – πολύ νέος ακόμα – έδειχνε  μια ‘’παραίτηση’’  λες και ήξερε ή περίμενε να φύγει τόσο σύντομα και έδειχνε ‘’τυπικά’’ παρών σ’ όλες τις εκδηλώσεις της. Εγώ θα τον θυμάμαι πάντοτε και ευελπιστώ ότι ίσως  ξανασυναντηθούμε, γιατί δεν τελειώσαμε τα μαθήματα  κιθάρας που είχαμε αρχίσει.!!! Οι φίλοι που τον γνώρισαν  και ιδιαίτερα ο Μιχάλης, ίσως γυρίσουν πίσω νοερά στην εποχή εκείνη  και νοσταλγήσουν τα παλιά και τα χρόνια που φύγαν  τόσο γρήγορα  και χάθηκαν – όπως ο φίλος μας - για πάντα. Αντώνης