ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΩΣ

          Το Ανεξίτηλο Στίγμα

Σήμερα θα προσπαθήσω να αποφύγω ονόματα και πρόσωπα, εκτός από εκείνα που εμπλέκονται θετικά ή αρνητικά σε ακραία ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Για τους λοιπούς αφήνω στους ίδιους να εντοπίσουν εαυτούς και αλλήλους στο κείμενο που ακολουθεί και να προβούν στις ενέργειες που εκείνοι θεωρούν  απαραίτητες. Την τελική κρίση την έχει πάντα ο λαός.

Αρχίζω λοιπόν το πόνημά μου με τον διεθνώς αποδεκτό ορισμό της πολιτικής και τους θεμιτούς στόχους της: ‘’’’ Είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης, δηλαδή της οργάνωσης, της διεύθυνσης και της διοίκησης των ανθρώπινων κοινωνιών: Είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι το πεδίο, όπου κρίνονται οι ιδεολογίες

Η άσκηση της πολιτικής (politics) αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός, κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ. Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπό, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το "χρήμα" και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς. ‘’’’

Στη σχετικά πρόσφατη ελληνική ιστορία υπήρξαν πολιτικοί με αρχές και οράματα, που ατύχησαν ή επέλεξαν λανθασμένες αποφάσεις,  οι οποίες  δεν ωφέλησαν ή οδήγησαν σε εθνική τραγωδία και ταπείνωση. Υπήρξαν επίσης άλλοι , με κακό ιδεολογικό παρελθόν, που σε κρίσιμες στιγμές για το Έθνος, παραμέρισαν τη λαθεμένη ιδεοληψία τους και πρόταξαν  το εθνικό συμφέρον και ιδεώδες, τιμώντας  την ιστορία της χώρας διεθνώς. Ο λαός και στις δυο αυτές περιπτώσεις  τους αναγνώρισε την ειλικρίνεια, το θάρρος  και τις αγαθές προθέσεις και παρέβλεψε τα όποια  αρνητικά στοιχεία τους, τιμώντας και προβάλλοντας τη θετική τους συνδρομή στην εξέλιξη της χώρας. Ίσως χωρίς αυτούς να αποφεύγαμε την Μικρασιατική καταστροφή,  τη νεολαιίστικη  δικτατορική δομή της ΕΟΝ, ή  την αστυφιλία και τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας. Μπορεί όμως να χάναμε και την ευκαιρία της δημιουργίας του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους , το ιστορικό ΟΧΙ [ δεν αναφέρομαι στο ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ ] και τον διεθνή θαυμασμό για την ελληνική ομοψυχία και αυταπάρνηση  ενάντια στο φασισμό και την ένταξή μας στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια.

Στη διεθνή πολιτική σκηνή, ψυχοπαθείς και ανόητοι ηγέτες, με εθνικο-σοσιαλιστικές μεθοδεύσεις, μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και Γκαιμπελίσκους , αιματοκύλησαν τον Κόσμο ολόκληρο, αφήνοντας το σπέρμα της νοσηρής ιδεοληψίας τους να ταλανίζει ακόμα τους λαούς. Είχαν προηγηθεί βέβαια και συνεχίστηκαν μεταπολεμικά, ανάλογα ολοκληρωτικά δείγματα του άλλου ιδεολογικού  φάσματος, που κράτησαν και κρατούν ακόμα τους λαούς τους δέσμιους, των δήθεν δικαιωμένων ‘’επαναστατικών’’ καθεστώτων, τύπου Κιμ Γιόνγκ Ουν, Στάλιν, Μαδούρο και αμέτρητων όσων άλλων οπορτουνιστών που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί.[Φαίνεται ότι στην Κούβα τους τέλειωσαν οι  κατιόντες συγγενείς των αδελφών Κάστρο, για να συνεχίσουν το προοδευτικό τους έργο!!!].

 Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη και ερωτήσω ‘’ρητορικά’’ αν κάποιος από τους απανταχού μιμητές και υποστηρικτές των   νεποτιστικών αυτών καθεστώτων, έχει  το κουράγιο να βιώσει προσωπικά τα δεινά των λαών τους. Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν το αποτόλμησε –  ο υποφαινόμενος  υποχρεώθηκε υπηρεσιακά  να το κάνει για 12 συναπτά χρόνια -  διότι τότε θα μας έλεγε εντελώς άλλα πράγματα. Είναι οι αποκαλούμενοι επαναστάτες επί χάρτου ή κοινώς του γλυκού νερού. Τα καθεστώτα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα δεκαπενταμελή συμβούλια και τις γνωστές καταλήψεις, ούτε μπορείς να τα γνωρίσεις  με επισκέψεις αβροφροσύνης!!!

Είναι γνωστό ότι η ιστορία κατέταξε και κατατάσσει τους πολιτικούς ανάλογα με τα έργα τους και τη συνεισφορά τους στην  πρόοδο του λαού της χώρας τους και όχι με βάση τις ψεύτικες επαγγελίες τους  και τον όποιο πρόσκαιρο εντυπωσιασμό. Κρίνει συνήθως με επιείκεια και κατανόηση και  συγχωρεί ακόμα και τα ασυνείδητα συγγνωστά λάθη τους. Είναι όμως άτεγκτη σε όσους συνειδητά παραπλάνησαν και υπέκλεψαν την ψήφο του λαού με ψεύδη , χωρίς  να δείξουν την έμπρακτη μεταμέλεια τους.  Οι τελευταίοι δεν ξέρω αν θα  φθάσουν μέχρι την ιστορική κρίση, ή θα τους προλάβει ο εξαπατημένος λαός και θα  τους στείλει στο γνωστό ‘’χρονοντούλαπο’’. Διερωτώμαι όμως – όπως πάντα αφελώς – και γνωρίζοντας ότι όλοι ‘’σχεδόν’’ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψεύδη και πέραν των ‘’κατά συνθήκην’’, πώς αισθάνονται οι ίδιοι όταν τους αποκαλούν δημόσια ψεύτες και μάλιστα κατά συρροήν και  το αποδέχονται και οι ίδιοι ως δήθεν ‘’έλασσον’’ κακό.  Αυτό αποτελεί  στίγμα, που κανείς δεν μπορεί να εξαλείψει  και αλίμονο σε όσους το φέρουν. Σε λαούς με μικρότερη ανεκτικότητα είναι γνωστές οι δυσάρεστες συνέπειες σε αντίστοιχες καταστάσεις και θα περίμενα , αν όχι μια ευρωπαϊκή αντιμετώπιση, μια απλή ‘’Βαλκανική’’ συγγνώμη, όπως επιβάλλει η μπέσα και το φιλότιμο που χαρακτηρίζει την περιοχή.  Αντώνης Ταρνανάς