ΚΑΘΕ ΠΕΡΣ[Η]Σ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

  [ Μια  διαφορετική ανάγνωση]

Το διαχρονικό   ελληνικό  απόφθεγμα ‘’κάθε πέρσι και καλύτερα’’  , πήρε διάφορες μορφές και εκφάνσεις στην ελληνική πραγματικότητα, μέχρι να καταλήξει βίωμα και μοναδική αλήθεια στις μέρες μας. Ενώ στο παρελθόν, προσπαθούσαμε να αντλήσουμε ελπίδες , με τις αισιόδοξες ευχές για τον καινούργιο χρόνο, τώρα είμαστε βέβαιοι ότι αυτές αποτελούν υπεκφυγή και αποδαιμονοποίηση  στα όσα θα ακολουθήσουν, αφού ξέρουμε ότι η  νέα χρονιά θα είναι χειρότερη εκείνης που προηγήθηκε. Τα χρόνια της συνεχιζόμενης ύφεσης αποτέλεσαν το τελικό ‘’χτύπημα’’ για την παγίωση αυτής  της άποψης και κανένας  δεν ελπίζει  στη  βελτίωση των συνθηκών της ζωής του.

Οι μόνοι ‘’αισιόδοξοι’’ για το μέλλον είναι οι πολιτικοί μας, στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν για πράγματα που δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι  αλλά κάνοντας  την ανάγκη φιλοτιμία, μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια.  Μας υποσχέθηκαν καλύτερες ημέρες, τον λαό στην εξουσία, σκίσιμο των μνημονίων, το μαχαίρι στο κόκαλο στην καταπολέμηση της ανεργίας και της διαφθοράς και τόσα άλλα αισιόδοξα και εμείς οι ανόητοι, πάντα τους πιστεύαμε. Στην προκειμένη περίπτωση δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν, η μας κοροϊδεύουν και δεν το καταλαβαίνουμε ή   μας λένε την αλήθεια και δεν μπορούμε να τη συνειδητοποιήσουμε, οπότε – και στις δυο περιπτώσεις – είμαστε  πράγματι ανόητοι ή εκείνοι αιθεροβάμονες ή ψεύτες.  Χωρίς να ξέρω ποια είναι η χειρότερη εκδοχή  για αμφότερες τις πλευρές, παραμένει η βεβαιότητα για τη δική μας ανοησία Το φαινόμενο αυτό, όπως προαναφέρθηκε είναι διαχρονικό  και η λαϊκή  παροιμία έχει πάρει διάφορες  σκωπτικές μορφές ,  όπως αυτή που αναφέρεται στον παρόντα  τίτλο .

Κάποτε στην μακρινή και γνωστή για τον πλούτο και  τη χλιδή της, Περσία,  βασίλευε ο Σάχης, τελευταίος μονάρχης της δυναστείας Παχλαβί  . Ο  προκλητικός τρόπος της βασιλείας του  , που γινόταν εμφατικότερος με την παρουσία της πανέμορφης συντρόφου του Σοράγιας, είχε αρχίσει να ενοχλεί τους   πολιτικούς του αντιπάλους με αποτέλεσμα να συγκρουσθεί με τον μετέπειτα πρωθυπουργό  Μοσαντέκ και να αναγκασθεί να εγκαταλείψει τη χώρα το 1951. Οι καλοί του φίλοι όμως, που σήμερα είναι οι καλύτεροι δικοί μας [Άγγλοι και Αμερικάνοι], οργάνωσαν πραξικόπημα με την ονομασία ‘’ΑΙΑΣ’’ και  το 1953 τον επανέφεραν. Εδώ θα σημειώσω μια  ρητορική ένσταση  ‘’γιατί σε  διάφορα  πραξικοπήματα και  ανάλογες  βρωμιές, θεωρείται προσφιλής η χρησιμοποίηση  ελληνικών  ονομασιών ‘’ ; Η όποια  απάντηση βέβαια θα είναι επίσης ρητορική και συνεπώς  χωρίς σημασία.

Με την επάνοδό του λοιπόν  ενεργοποίησε κοινωνικά και προοδευτικά προγράμματα για τη χώρα του, αρνούμενος τη στέψη του πριν πραγματοποιηθούν οι μεγάλες αλλαγές με την ονομασία ‘’λευκή επανάσταση’’ , μεταξύ των οποίων και η χειραφέτηση των γυναικών , στην  οπισθοδρομική χώρα του. Μόλις το 1967 έστερξε να στεφθεί ‘’Βασιλεύς των Βασιλέων ‘’ και ‘’ φώς των Αρείων’’, τοποθετώντας το αυτοκρατορικό στέμμα στην τρίτη του σύζυγο Φαράχ Ντιμπά , που είχε αντικαταστήσει τη θλιμμένη πια Σοράγια, επειδή δεν μπορούσε  να του ‘’δώσει’’ διάδοχο. Αυτό όμως, σε συνδυασμό με τα συμπτώματα διαφθοράς, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το  μουσουλμανικό Ιερατείο και με την άφιξη του διαβιούντος στη Γαλλία υψηλόβαθμου θρησκευτικού ηγέτη Αγιατολάχ Χομεϊνί [κάτι σαν τον Γκιουλέν στις ΗΠΑ] εκδηλώθηκε η Ισλαμική επανάσταση και ο Σάχης εκδιώχθηκε από τη χώρα και πέθανε από καρκίνο το 1980 στο Κάιρο. Έκτοτε οι ιρανοί επανήλθαν στη μαυρίλα του ράσου και του φερετζέ και το ρητό έγινε  σκωπτικό λογοπαίγνιο.  Δική τους  ήταν η επιλογή και συνεπώς άδικα τώρα ξαναψάχνουν για χειραφετήσεις και τόσα άλλα που είχαν και τα πέταξαν,  αγνοώντας ότι  παντού μπορεί να ‘’ παραμονεύει το χειρότερο’’.  Αντώνης Ταρνανάς