ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

             Παραμυθία και παραμύθιασμα

Μια φορά κι έναν καιρό [15ο – 17ο αιώνα], στη μεσογειακή Ιταλία, με επίκεντρο τη Φλωρεντία, αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε  [αργά αλλά σταθερά] και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Αναγέννηση. Το πολιτιστικό αυτό κίνημα, ύστερα από τη μακρόχρονη σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα, επέφερε την άνθηση της  λογοτεχνίας, της θρησκείας, της τέχνης , της πολιτικής επιστήμης και την αναβίωση της μελέτης των κλασικών συγγραφέων. Με αρκετή καθυστέρηση αρχίζει να διαφαίνεται στην κεντρική Ευρώπη μια εντελώς διαφορετική τάση, που προτάσσει την ύλη του πνεύματος. Τη δεκαετία του 1840 κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη Γερμανία ο μαρξισμός, που καθιερώνει σαν κυρίαρχη ιδεολογία τον κομμουνισμό, ο οποίος στην πρωτόγονη φάση του δεν αποδέχεται την ιδιοκτησία, το οργανωμένο οικονομικό σύστημα και συνεπώς δεν αποδίδει  χρησιμότητα στην ύπαρξη  του κράτους.

Το ‘’νεότευκτο’ τότε  σύστημα, μάλλον διευκολύνθηκε από τους Γερμανούς να περάσει ‘’για δοκιμή’’ στην Τσαρική Ρωσία και έκτοτε ορίζεται ο ‘’σοβιετικός μαρξισμός’’ ως το πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα που διαμορφώθηκε υπό την ηγεμονία της ΚΣΣΕ και της Τρίτης Διεθνούς με κέντρο τη Σοβιετική Ένωση. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή , δεν λείπουν όμως οι κατά καιρούς θιασώτες, που κάνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα για τα όσα έχουν  συντελεσθεί με την κατάρρευσή του συστήματος στην Ανατολική Ευρώπη και αλλαχού. Επικαλούνται σαν τελευταία προπύργια την Κούβα, τη Β. Κορέα και την πλήρως καπιταλιστική πλέον Κίνα. Ο Θεός να βάλει το Χέρι του και να τους δώσει φώτιση, όπως δόθηκε και σε μένα κατά την 12ετή βίωση του παραδείσου τους.     

Όταν μικρός εκκλησιαζόμουν συχνότερα, έφθανε στα αφτιά μου ο μικρός παρακλητικός προς την Παναγία: «Παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σού, Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καὶ προστασία τῶν πιστών, μη μοῦ παρίδῃς τὴν δέησιν, το συμφέρον ποίησον», ( στη νεοελληνική : Εκτός από εσένα, Δέσποινα του κόσμου, δεν έχω άλλη παρηγοριά, εσύ που αποτελείς την  ελπίδα και προστασία των πιστών,  μην παραβλέπεις τη δέησή μου,  κάνε αυτό που είναι για το καλό μου). Τα λόγια αυτά ηχούσαν τόσο παρήγορα εκείνα τα χρόνια, που συνέπεσαν με τη συμφορά του  Παγκόσμιου  και του εμφύλιου πολέμου που  ακολούθησε στη χώρα μας, ώστε δεν βρήκα τον καιρό να αναζητήσω την αλήθεια, ανάμεσα στα αντικρουόμενα από τις διάφορες πτέρυγες, που εκπροσωπούσαν τις πολιτικές τάσεις της εποχής. Το έκανα λίγο αργότερα, κουβαλώντας και την ζώσα   εμπειρία  προσωπικών μου βιωμάτων και   – η ζωή το θέλησε – να βιώσω και τις πρακτικές της συγκεκριμένης ιδεολογικής θεώρησης, που επιβλήθηκε – δια πυρός και σιδήρου - στην Ανατολική Ευρώπη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δηλαδή όπου απελευθέρωναν οι Σοβιετικοί από τον ναζισμό, εγκαθιστούσαν πάραυτα τον δοκιμασμένο δικό τους ‘’ισμό’’. Μοναδική εξαίρεση στην Ευρώπη αποτέλεσε η Τσεχοσλοβακία, στην οποία με κάποιο σχετικό ‘’delay’’    οι μετέχοντες στην κυβέρνηση συνασπισμού  [1946-1948\ σοσιαλιστές, αναλαμβάνοντας την ηγεσία βασικών Υπουργείων  [νομίζω Παιδείας, Εσωτερικών ], ανακήρυξαν σε μια νύχτα τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία. Το ιστορικά δραματικό είναι ότι η χώρα αυτή είχε δημιουργηθεί επίσημα μόλις το 1919 και καταλύθηκε από τους Γερμανούς του 1939. Απελευθερώθηκε το 1945 και το 1948 , παραχωρήθηκε σαν αντάλλαγμα της δίχρονης ελευθερίας της, στο Σοβιετικό στρατόπεδο. Τελικά της χρεώθηκε και η νέα απελευθέρωση από το ‘’σοσιαλισμό’’, με τη διάλυσή της εις τα εξ ων κάποτε συνετέθη [ Τσεχία και Σλοβακία – 1 Ιανουαρίου 1993].

Όσον αφορά το έτερο ιδεολογικό δίπολο [φασισμό και ναζισμό] που δημιουργήθηκε και πάλι στις ίδιες χώρες της Ιταλίας και της Γερμανίας,  ανέπτυξα διεξοδικά τη δράση του με τη δημοσίευση πρόσφατου άρθρου μου με  την αναβίωση των αναμνήσεών μου από τα  γεγονότα του 1940

Αντώνης Ταρνανάς