ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Πολλές φορές έχω ασχοληθεί με το θέμα ακροθιγώς , με προσοχή και τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα. Το ίδιο θα επιχειρήσω να κάνω και τώρα, με τη βασική διαφορά ότι το κείμενο θα διαβαστεί μόνο από εκείνους που θέλουν να το αναγνώσουν. Η  απόφαση μου να διακόψω την αποστολή των κειμένων μου με e-mail, αποδεσμεύει τη σκέψη μου και καθιστά τη γραφή μου πιο ελεύθερη . Δεν με ενδιαφέρει εάν και πόσοι θα τα διαβάσουν, διότι θεωρώ αρκετό ότι θα καταγράψω  τις σκέψεις μου, έστω και μόνο για μένα, χωρίς να αποκλείω αυτή τη δυνατότητα σε κανένα άλλο. Σίγουρα  πάντως θα μας απασχολήσει και η ‘’ειδοποιός διαφορά’’, η οποία ξεχωρίζει τα μέλη ενός είδους από εκείνα άλλων ειδών, που ανήκουν στο ίδιο γένος, για παράδειγμα  η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και ένα ζώο, ας πούμε ένα σκύλο!!!

Αρχίζω από το τελευταίο, με τη διαμορφωμένη νέα κατάσταση προστασίας των ζώων και τις νέες νομικές ρυθμίσεις που την καθορίζουν.  Σημειώνω με ενθουσιασμό ότι ευτυχώς, μετά το ‘’ξεσπίτωμα’’ των ζώων  από το φυσικό τους περιβάλλον, αναγκάστηκαν οι πολιτισμένες χώρες να λάβουν κάποια μέτρα προστασίας τους. Αφού λοιπόν τα ανώτερα θηλαστικά [οι άνθρωποι],  ικανοποίησαν, τη ματαιοδοξία και ενδεχόμενες άλλες ανομολόγητες χρησιμοποιήσεις  των ζώων, έδειξαν με καθυστέρηση και τη ‘’ζωοφιλία’’ τους με την παραχώρηση σ’ αυτά κάποιων δικαιωμάτων. Επιβλήθηκε όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, ένας ιδιότυπος ρατσισμός. Τα χώρισαν στα ‘’ιδιόκτητα’’ και τα αδέσποτα, αποστερώντας μάλιστα τα τελευταία ακόμα και από τη ‘’χαρά’’ της αναπαραγωγικής διαδικασίας.  

Δεν ξέρω γιατί αλλά το γεγονός μου θυμίζει τον ξεσηκωμό  των μαύρων της Αμερικής, με μόνη διαφορά ότι τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο. Προσπαθούμε να διορθώσουμε προηγούμενα ‘’ημαρτημένα’’ μας, με δήθεν πράξεις συμπαράστασης και  νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων τους, θέτοντας ως εγγυητές εμάς τους ίδιους που τα ‘’χρησιμοποιούμε’’. Ρώτησε ποτέ κανείς αν ήθελαν να εγκαταλείψουν τη φυσική ζωή τους και να παίζουν ρόλους που κατά καιρούς τους αναθέτουμε, για καθαρά δικούς μας λόγους;;;  Μια ακόμα αυταπόδεικτη υποκρισία της ζωοφιλίας μας, που μοναδικό στόχο έχει να περιορίσει την ‘’ενόχληση’’ που προφανώς προκαλείται από τα σκυλιά του δρόμου, τα αποκαλούμενα ‘’αδέσποτα’’. Πρόκειται για μια νέα μορφή ικανοποίησης της ματαιοδοξίας  μας, με τη θέση τους υπό την ανθρώπινη δεσποτεία, που σημαίνει την  απόλυτη τυραννική εξουσία, με αντάλλαγμα το ‘’σπίτωμά’’ τους. Τα ρωτήσαμε όμως αν συμφωνούν με την άδικη και μονόπλευρη αυτή συναλλαγή ;

Η  ελεύθερη σκέψη που προανέφερα, με οδηγεί σε ένα καίριο ερώτημα για την εποχή μας. Καθημερινά ακούγονται από τα ΜΜΕ ανακοινώσεις  εκπροσώπων  φιλοζωικών Συλλόγων και οργανώσεων με τις επαπειλούμενες ποινές για τους παραβάτες. Δεν άκουσα ποτέ όμως ανάλογες προτροπές – για απειλές ούτε λόγος να γίνεται - για ανάλογη συμπεριφορά , απέναντι στα αναξιοπαθούντα ‘’ανθρωποειδή’’ που βρίσκονται σε ανάλογη ή και χειρότερη κατάσταση!!!

Κάποτε μιλούσαν για ‘’σκυλίσια’’ ζωή, ξέρω όμως πολλούς ανθρώπους και υποψιάζομαι περισσότερους που ευχάριστα θα έπαιρναν τη θέση ενός σκύλου, διότι τουλάχιστον θα εξασφάλιζαν δωρεάν φροντίδα, περίθαλψη και νομική προστασία. Με την πανδημία πόσοι γέροι και ανήμποροι μπήκαν στη λίστα των θυμάτων της και κατέληξαν μάλιστα σε ομαδικούς τάφους;;; Εδώ ισχύει η ρήση ότι ‘’πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι’’ και ‘’αξιώθηκαν ‘’ τουλάχιστον μιας σκυλίσιας ζωής!!!

Το τελευταίο ερώτημα με οδηγεί συνειρμικά και στον τίτλο του άρθρου μου, για την ποιότητα ζωής, διερωτώμενος τι είναι  μια ανεκτή ποιότητα ζωής και πόσοι την απολαμβάνουν; Δηλαδή η εξασφάλιση τροφής και ενδεχομένως στέγης αποτελεί στοιχείο ποιοτικής διαβάθμισης ή  ένδειξη απλής επιβίωσης;; Δεν θα ήθελα ποτέ να επιστρέψουμε σε καταστάσεις του παρελθόντος που για τα καλά ‘’στερνά’’ του παππού και της γιαγιάς, γερνούσαν πριν την ώρα τους τα παιδιά. Θυμάμαι την κωμωδία δεσποινίς ετών 39, που συγκινεί ακόμα τους παλιότερους και αποστρέφονται το θέμα της οι νεότερες γενιές και σκέπτομαι αν συμβαίνουν ανάλογες καταστάσεις στα όποια ζώα που ζουν  μαζί ή πλάι μας. Μήπως οι σύγχρονες  κοινωνίες θα έπρεπε να δείξουν και για τους συνανθρώπους τους το ίδιο ενδιαφέρον ή τέλος πάντων να τους υπαγάγουν στα ευεργετήματα των λοιπών ειδών του ζωικού βασιλείου. Η ζωή είναι μια σφαίρα που γυρίζει και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η σοφή φράση ‘’ Μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ γινώσκεις τι τέξεται η επιούσα’’ [ μην καυχιέσαι για το μέλλον διότι δεν ξέρεις  τι θα γεννήσει– θα φέρει –  η  επομένη].

Οι ανά την υφήλιο νεολαίοι πάντως, με τη σκέψη ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό ή την περνάνε ελαφρά, δεν παραλείπουν ευκαιρία συγχρωτισμού, που ενδεχομένως θα βλάψει τους ηλικιωμένους τους ,που συχνά φροντίζουν και για το χαρτζιλίκι τους!!!  Βλέπετε ότι στην εποχή μας, ο καθένας φροντίζει την ποιότητα της δικής του ζωής.

Αντώνης