ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ή ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Αφορμή για το  σύντομο  σημερινό μου άρθρο, αποτέλεσε ένα δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 16.1. 2020, που τυχαία έπεσε στα χέρια μου και με προβλημάτισε η εξ αριστερών κριτική  της Αριστεράς.  Αναγκάστηκα όμως να εμπλουτίσω τον τίτλο του με την αναγκαία για την περίπτωση προσωπική μου διάζευξη, ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στο περιεχόμενο του. Για να προλάβω απορίες και ανάλογα ερωτήματα δηλώνω ότι  ‘’άμα λάχει’’ διαβάζω και το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ. Δεν το έχω κρύψει άλλωστε ότι  έβλεπα με συμπάθεια αυτό το χώρο, προσπαθώντας να καταλάβω που το πάνε, ιδιαίτερα μετά το γκρέμισμα του τείχους από τον λαό που υποχρεώθηκε να το στήσει και να το κρατήσει όρθιο. Έχω γράψει άλλωστε στο παρελθόν ότι τα προσωπικά μου  βιώματα  από την σοβιετική εισβολή  στην τότε Τσεχοσλοβακία που έζησα επί μακρόν – το ΚΚΕ  έσπευσε πρώτο να την αναγνωρίσει μαζί με το ΑΚΕΛ – με έφεραν στα όρια του αντικομουνισμού, με συγκράτησε όμως  αυτή μου η συμπάθεια!!!

Παρακολουθώντας τις ιδεολογικές ακροβασίες του εν λόγω άρθρου που δημοσιεύω αυτολεξεί, προσπαθώ να βρω τους  στόχους που επιδιώκει, αφού χωρίς να περιέχει ανακρίβειες και  ψεύδη, αποσιωπά τις αλήθειες που αναδεικνύονται.  Αρνείται την ‘’αριστεροσύνη’’ τόσο  του Σύριζα όσο και του Κ. Κ. Ισπανίας, περιορίζοντας όμως τον χαρακτηρισμό μεταλλαγμένο μόνο στο δεύτερο. Τι να κάνουμε, αφού το αίμα νερό δεν γίνεται και κανένας δεν γνωρίζει τη συνέχεια του παιχνιδιού!!!  Οριοθετεί στα μέτρα του τον όρο προοδευτικός και αριστερός και επαναφέρει τις γνωστές του αντιθέσεις, προς το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον σοσιαλισμό των άλλων , την σοσιαλδημοκρατία, το κεφάλαιο και το αστικό σύστημα. , χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε κάποτε και ο Σύριζα.

Στο τέλος αφήνει την εντύπωση ότι μόνο το ΚΚΕ κατέχει την απόλυτη αλήθεια ενώ προβάλλει συνεχώς  και επικαλείται τα φτωχά στρώματα, σαν να αποτελούν  επιδίωξή του. Εύχομαι να μην το έχω καταλάβει καλά, αλλά τα βιώματά μου 12 ετών στο παρελθόν, από την εφαρμογή της πρακτικής του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’, μάλλον ενισχύουν τους φόβους μου. Τελικά, τα συστήματα αυτά, επιδιώκουν την αύξηση της δυστυχίας και της  αγανάκτησης, ώστε η λαϊκή απόγνωση να τα αποδεχθεί σαν καθεστώτα. Τελευταίο εμφανές δείγμα ανάλογου καθεστώτος της εποχής μας έχει μείνει αυτό του  Κιμ Γιονγκ Ουν, αφού τα λοιπά προχώρησαν οικειοθελώς στην μετάλλαξη. Στο τελευταίο  γελάς ή κλαις κατ΄ εντολήν του ηγέτη που εφαρμόζει προσωπικούς κανόνες και  δικαίωμα ζωής ή θανάτου του λαού, διατηρώντας για τον εαυτό του – αν δεν τον ανατρέψουν οι δικοί του – την κληρονομικώ δικαιώματι διαδοχή στην εξουσία της χώρας. Εδώ διακυβέρνηση και εξουσία πάνε μαζί, σε αντίθεση με τα δικά μας, και αυτό αφήνει κάποιο παράπονο σε όσους δικούς μας δεν το κατάφεραν.

‘Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, ανάλογες ήταν και οι επιθυμίες του Σύριζα, αλλά τελικά δεν του βγήκαν, όπως πλέον ομολογείται και από την ηγεσία του. Αυτό συμβαίνει συχνά σε μεθοδευμένες πολιτικές πρακτικές αφού η απόλυτη επιτυχία των όποιων καταλήψεων  απαιτεί να συντρέξουν και άλλες προϋποθέσεις, ώσπου να   παγιωθεί το καθεστώς και η κατάληψη της εξουσίας, που μετονομάζεται σε  επανάσταση. Ιδανική συνδρομή προσφέρει μια εθνική τραγωδία ή άλλη γενικότερη συμφορά στην επικράτεια.

Παραδείγματα τέτοιων ‘’συνδρομών’’ αποτέλεσαν η γενική πολιτική αμφισβήτηση του 1965 και η μωρία  προβληματικών εγκεφάλων Συνταγματαρχών που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη  χούντα του 1967  στην Ελλάδα και ο Β΄ παγκόσμιος  πόλεμος για την ‘’κομμουνιστικοποίηση’’ της Ανατολικής Ευρώπης . Το θετικό στην περίπτωση είναι ότι ο λαός – έστω και με καθυστέρηση- συνέρχεται από τον πρώτο ‘’ενθουσιασμό’’ και αργά ή γρήγορα  αποτινάσσει τον ζυγό. Αδυνατεί όμως να διαγράψει και τις πληγές που έχουν ήδη συντελεστεί  στις χώρες που έχουν υποστεί τις συνέπειες ολοκληρωτικών καθεστώτων , οποιασδήποτε απόχρωσης.

Κλείνω το σχόλιό μου με μια γενική παρατήρηση: Τα οικονομικά μιας χώρας μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν, τα καθεστώτα όμως δύσκολα ανατρέπονται.

 Αντώνης

[Ακολουθεί το  άρθρο του Ριζοσπάστη]:

‘’Πέμπτη 16 Γενάρη 2020

Σελίδα 2

Από μέρα σε μέρα

Αναβάπτιση

«Χαράς ευαγγέλια» στον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυγή» για το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης στην Ισπανία», των παλιών και νέων σοσιαλδημοκρατών, που υπόσχεται μάλιστα να φέρει αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτό που δεν λένε, βέβαια, είναι ότι η συγκυβέρνηση των Σοσιαλιστών και των «αριστερών» (συμπεριλαμβανομένου και του μεταλλαγμένου ΚΚ Ισπανίας), που αναδείχτηκε με τη στήριξη, διά της αποχής στη Βουλή, διαφόρων εθνικιστικών δυνάμεων, έχει προσυμφωνήσει με την ΕΕ για περικοπές πολλών δισ. ευρώ στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος, που θα προκαλέσουν νέες απώλειες για τα λαϊκά στρώματα. Η άλλη όψη της ίδιας πολιτικής είναι τα ψίχουλα που υπόσχονται να μοιράσουν στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, κι αυτά ...με δόσεις, ώστε ο κατώτερος μισθός να φτάσει σταδιακά στα στατιστικά όρια της φτώχειας! Να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και μια ισχυρή ΝΑΤΟική δύναμη, που θα συνεχίσει βέβαια να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο, με το «φωτοστέφανο» της νέας «προοδευτικής» κυβέρνησης. Ο λαός στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη το έχει δει ξανά το έργο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ και τις «προοδευτικές» κυβερνητικές συμμαχίες του. Τίποτα καλό δεν έχει να ελπίζει από τον αέρα της αναβαπτισμένης σοσιαλδημοκρατίας, που πνέει στην Ισπανία και αλλού, δίνοντας διέξοδο στο αστικό σύστημα να συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική του.’’