ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Χθες το βράδυ, όπως το συνηθίζω τα τελευταία πολλά χρόνια με τις αϋπνίες μου, προσπάθησα να σκεφθώ το αντικείμενο του σημερινού μου άρθρου και ομολογώ ότι βρήκα πολλά και ενδιαφέροντα, αφού η επικαιρότητα δεν μας αφήνει να πλήξουμε. Δυο σχολιασμοί όμως στο  τελευταίο μου άρθρου, από φίλες αναγνώστριες που ζουν στο εξωτερικό, μου άλλαξαν ‘’ρότα’’ και παράλληλα μου έβαλαν την ιδέα της αυτοκριτικής και αρχίζω από το τελευταίο.

Στο προηγούμενο άρθρο μου, κατέκρινα αυστηρά αυτούς που απρόσκλητοι εισβάλλουν στα σπίτια μας για να μεταφέρουν τις νοσηρές ενίοτε καταστάσεις που βιώνει η κοινωνία μας ή πλάθει η φαντασία τους και δεν σκέφθηκα ο αφελής ότι ‘’ως προς το σκέλος της εισβολής’’ κάνω και εγώ το ίδιο με την αρθρογραφία μου. Για το σκοπό αυτό, αποφάσισα να διακόψω – έστω και προσωρινά – την αποστολή e-mail, περιοριζόμενος στην επιλεκτική δημοσίευση στην ιστοσελίδα μου [anpantar.blogspot.com , ή στο Google με το πλήρες ονοματεπώνυμό μου]. Το μέτρο αυτό εφάρμοσα και στο παρελθόν  αλλά κάποιοι αναγνώστες του εξωτερικού, επικαλέστηκαν τεχνικές δυσκολίες στην προτεινόμενη μέθοδο και το ανέστειλα  Επειδή δεν γνωρίζω ποιοι ακριβώς εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή, θα προτιμήσω τη γενίκευση του μέτρου, με μόνη εξαίρεση  των διαπροσωπικών ανταλλαγών μηνυμάτων.

Οι αγαπητές μου αναγνώστριες επικροτούν και υπερθεματίζουν στην κριτική μου, η μια μάλιστα μένει ιδιαίτερα στο ‘’διαβιβαστικό’’ του άρθρου μου ‘’ ότι αποτελεί  μια μερίδα από τις στερνές μου γνώσεις που ευτυχώς δεν τις είχα πρώτα’’. Ομολογώ ότι το γεγονός αυτό μου επέτρεψε να κρατήσω μέσα μου περισσότερο από 8,5 δεκαετίες, την παιδική αγνότητα που – με το έτσι θέλω και στο όνομα κάποιων δοξασιών ή ιδεοληψιών – στερούμε από τη σημερινή νεολαία. Προτιμούμε τη δημιουργία ‘’ηρώων’’ αντί  άξιων προτύπων και ινδαλμάτων.

Εδώ θα επικαλεσθώ – ελπίζω με τη συγκατάθεσή του – ένα σημαντικό απόσπασμα από άρθρο του κ. Σιμόπουλου [2016], επίτιμου Δ/ντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου , του ανθρώπου που έφερε τους Έλληνες κοντά στη γνώση του Σύμπαντος. Το βρήκα αναζητώντας  στο διαδίκτυο,  στοιχεία για την άποψη του Ιταλού Αστρονόμου , Φυσικού, Μαθηματικού ,Φιλοσόφου και δημιουργού του τηλεσκοπίου,Galileo Galiei, όταν βρέθηκε ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης, με επίδικο την ίδια του τη ζωή. Ερωτώμενος λοιπόν εάν εμμένει στην άποψή του ότι  η ΓΗ  κινείται και όχι ο Ήλιος, που αντιστρατεύεται τη Θεία παντοδυναμίας έναντι της επιστήμης, προτίμησε να σώσει τη ζωή του. Λέγεται όμως ότι στρέφοντας το πρόσωπό του προς την αντίθετη κατεύθυνση είπε τη φράση ‘’και όμως κινείται’’, με τις γνωστές τόσο για τον ίδιο όσο και  για την επιστήμη συνέπειες.

Παραθέτω αυτολεξεί το απόσπασμα του σχετικού άρθρου του κ. Σιμόπουλου, που αποτελεί και προσωπική του άποψη, και  επισημαίνω την δήθεν προοδευτική τάση για τη δημιουργία ηρώων [καταστροφών, καταλήψεων και ανυπακοής]:           

‘’Τώρα τελευταία πρέπει να ομολογήσω ότι πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το θεατρικό έργο του Μπρεχτ για την ζωή του “Γαλιλαίου”, όπου σε μια σκηνή ένας μαθητής του όταν έμαθε ότι ο δάσκαλός του, ο ήρωάς του, αναγκάστηκε να υποκύψει στις πιέσεις της ιεράς εξέτασης, κλαίγοντας έφτυσε τον Γαλιλαίο στα μούτρα και του φώναξε απελπισμένα «Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες». Και ο Γαλιλαίος, με πίκρα στη φωνή, του απάντησε: “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”. Ξέρετε, όταν ήμουν νεότερος πίστευα περισσότερο στα λόγια του μαθητή. Καθώς όμως γερνάω, ταυτίζομαι όλο και πιο πολύ με την άποψη του Γαλιλαίου: “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”.

Προσυπογράφω απόλυτα την ακροτελεύτια φράση .

Αντώνης