ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΟΝΟΚΑΡΥΔΑ

Το Σίριαλ ‘’Αναζητώντας τη Βερενίκη’’ που βασίστηκε στο βιβλίο του γνωστού φυσικού επιστήμονα και διανοητή Γιώργου Γραμματικάκη, ‘’Κόμη της Βερενίκης’’ , μου δάνεισε τον τίτλο του παρόντος. Οι βλέψεις μου όμως υπήρξαν εντελώς διαφορετικές και περιορισμένες, ρομαντικές  και ίσως στο τέλος φανούν και αφελείς. Ο επιστήμονας ξεκίνησε την αναζήτησή του χωρίς συγκεκριμένο προορισμό αλλά με ένα ευρύτερο συμβολισμό, προσπαθώντας να απαντήσει σε αιώνια ερωτήματα για τους πλανήτες, τα αστέρια , αναζητώντας το λάθος της φύσης που μας έκανε τόσο όμοιους και συνάμα τόσο διαφορετικούς. Στην προσπάθειά του να συνδυάσει την επιστήμη με τον μύθο , διερωτάται γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο σύντομη μπροστά στην απεραντοσύνη του χρόνου του σύμπαντος και πολλά άλλα ζωτικά και ενδιαφέροντα.

Οι δικές μου σκέψεις όμως, μένουν σε απλά  ανθρώπινα ερωτήματα και προσωπικές αναζητήσεις για την διαφοροποίηση της φύσης  στο διάβα των τελευταίων δεκαετιών , αναζητώντας το άγνωστο στον πολύ κόσμο,  βολβώδες φυτό της επικεφαλίδας. Πρόκειται για ένα  φυτό, οι βολβοί του οποίου μας κράτησαν στη ζωή στα δύσκολα παιδικά  μας χρόνια, στη διάρκεια της πείνας του 1941, και  του πολέμου. Τώρα στα γεράματα – όσο ακόμα το μπορώ – αποφάσισα  να ερευνήσω τη γύρω δασώδη  περιοχή για να ανακαλύψω ενδεχόμενα απομεινάρια του φυτού και όσα το συνδέουν με τις μνήμες μου.

Ξέρω ότι το ‘’εγχείρημά μου’’ είναι  παράτολμο, σε μια  ηλικία που η καρδιά το θέλει μα η φύση αδρανεί, με περιορισμένες αναπνοές και πόδια ασταθή και ‘’τρικλίζοντα’’. Είναι πράγματι παράτολμο  ίσως δε και παράλογο, αλλά έτσι αποφάσισα και άρχισα τις πρώτες δοκιμές προ ημερών, ενώ σήμερα το έφθασα στα άκρα. Αυτή μου η ενέργεια , μου έφερε στο νου την απάντηση του Σωκράτη στους φίλους του που σχολίασαν την απόφασή του να μάθει κιθάρα στα γεράματα ‘’γέρων ων κίθαριν μανθάνεις; Εκείνος λοιπόν  τους απάντησε ‘’κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής, δηλαδή όπως λέει ο λαός μας, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το επιχείρησα λοιπόν και  κουράστηκα περιπλανώμενος για δυο ώρες μόνος και έρημος μέσα στα βουνά και στα λαγκάδια - με μεγάλες υψομετρικές διαφορές - καταμεσής στο έρημο πευκοδάσος, αλλά μονοκαρύδα δεν βρήκα, όπως δεν βρήκα πολλά από τα μονοπάτια που αποτελούσαν καθημερινές διαδρομές των νεανικών μου χρόνων.

Εγώ δεν είμαι ειδικός, ούτε επιστήμων σαν τον κ. Γραμματικάκη να δώσω  τεκμηριωμένες εξηγήσεις για  παγκόσμια ερωτήματα, μένω στην απλή έως  απλοϊκή  πιθανολόγηση των απαντήσεων  μου, με την απλή ανθρώπινη σκέψη. Τα μονοπάτια έκλεισαν αφού δεν ‘’περπατούνται’’ ή έγιναν ζώνες πυρασφάλειας για την προστασία του πευκοδάσους. Μένει όμως αναπάντητη η κεντρική μου αναζήτηση της μονοκαρύδας, με το μπλε-χωνοειδές άνθος και τον μακρύ και λεπτό μίσχο, που έθρεψε στα δύσκολα χρόνια τα παιδιά της γενιάς μου. Τελευταία φορά την είχα βρει , την ίδια εποχή, στο ευρύτερο σημερινό περιβάλλον της  έρευνάς μου, πριν 10 περίπου χρόνια , πρόλαβα μάλιστα να τη γνωρίσω  και στον εγγονό μου τον Αντώνη.

Οι αλλαγές που συντελούνται στη ζωή ακολουθούνται από ανάλογες διαφοροποιήσεις και στη φύση, που δεν γίνονται άμεσα αισθητές στους σύγχρονους ανθρώπους που αγνοούν παλιότερες μορφές της. Αυτό όμως δεν είναι ασήμαντο αφού οι αλλαγές στη φύση ούτως ή άλλως γίνονται  και σίγουρα επηρεάζουν το  μέλλον των ανθρώπων. Ομολογώ ότι  με πολύ ρίσκο και κούραση που ‘’δεν κρύβεται’’  προσπάθησα να βρω τις απαντήσεις μου και ασχέτως συνεπειών το χάρηκα διότι για μια φορά ακόμα έφερα σε αίσιο πέρας ένα τόλμημα υπέρμετρα φιλόδοξο για την ηλικία μου.

Από την αμέτρητη ποικιλία των φυτών της περιοχής μου, δεν βρήκα πολλά δείγματα παλιότερων εικόνων, αποδίδοντας το γεγονός στο ψήλωμα των δέντρων του πευκοδάσους που η σκιά τους ‘’περιόρισε ή εξαφάνισε τη χαμηλότερη βλάστηση. Παρέμεινε σε όλο το μεγαλείο της η πολύχρωμη ‘’πικροδάφνη’’ που σπάει την πράσινη  - ευχάριστη μονοτονία του πεύκου, που ευτύχησε να διασωθεί σε αρκετές απόπειρες μεγάλων πυρκαγιών, που περιορίστηκαν στην άγρια βλάστηση, η οποία όμως επανήλθε δριμύτερη. Ανάλογες τολμηρές εξορμήσεις στην ηλικία μου μπορεί να είναι και οι τελευταίες και αυτό με έκανε   να ξεμακρύνω   από τον   αρχικό μου στόχο.

Σήμερα, αφού βρέθηκα κοντά σε έναν παλιό καταρράχτη που διέσχιζε την πόλη , χωρίζοντάς τη στην Άνω Πέλλα ή Μακεδονία και την παλιά πόλη της Αταλάντης, σκέφθηκα το κάτι παραπάνω και ομολογώ ότι τα ‘’χρειάστηκα’’. Επιχείρησα να ανέβω στους βράχους της χαράδρας του καταρράχτη και τελικά κατάφερα και κατέβηκα ασφαλής. Τελικά, η ικανοποίηση του ‘’αίσιου τέλους’’ που ‘’οσημέραι’’ ελαχιστοποιείται  στην ηλικία μου, αρχίζει με τις πρώτες  χλιαρές μυϊκές προειδοποιήσεις, που ξέρω ότι θα γίνουν έντονες μέχρι και ενοχλητικές το βράδυ και τις επόμενες αρκετές ημέρες. Θα γίνει πόνος και υπενθύμιση ότι ‘’κάθε πράγμα στον καιρό του’’ και ότι όλα έχουν το κόστος τους. Ένα κόστος που είμαι διατεθειμένος να πληρώσω αφού μου δίδει τη βεβαιότητα  ότι ακόμα το μπορώ και παραμένω ‘’ζωντανός’’ !!!

Λόγω του περιορισμένου όγκου  του  e-mail, επισυνάπτω λίγες μόνο φωτογραφίες από τη σημερινή  εξόρμησή μου, αρχίζοντας από μια δορυφορική που  οι κίτρινες σημάνσεις του δείχνουν το σημείο διαμονής μου, και στο ανώτερο σημείο το εκκλησάκι στο δάσος. Τα δύο σημεία έχουν υψομετρική διαφορά μεγαλύτερη των 200 μέτρων και η συνολική διαδρομή ξεπερνά τα 3 χιλιόμετρα.  Αντώνης