ΣΙΝΕΜΑ ΑΝΤΙ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ

                         TATIANA SAMOILOVA KAI TA ΠΡΟΣΕΧΩΣ

                                     ‘’ Όταν περνούν οι γερανοί ‘’

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1952, με καλές επιδόσεις στα μαθήματα και την επιθυμία των γονιών μου να σπουδάσω στο Πολυτεχνείο, διαπίστωσα ότι ήθελαν μεν δεν μπορούσαν δε! Αποφάσισα λοιπόν να καταταγώ εθελοντής στρατιώτης στην –κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη  ΣΕΜΤ- [Σχολή εκπαιδεύσεως Μηχανικών τηλεπικοινωνίας] για να διευκολύνω τις σπουδές και την περαιτέρω μόρφωσή μου. Για τη διευκόλυνση των σκοπών μου, προσπάθησα να διακριθώ και να παραμείνω εκπαιδευτής στην ίδια σχολή για όλη την πενταετία αλλά και πέραν αυτής ως ιδιώτης, λύνοντας παράλληλα και το πρόβλημα της πρώτης επαγγελματικής εργασίας.

Στο στρατό είχα την τύχη να συναντήσω και επέλεξα να συνδεθώ με άτομα ιδιαίτερης καλλιέργειας που επηρέασαν και τη δική μου πνευματική εξέλιξη, όπως ο Κώστας που η φιλία μας παραμένει ακόμα ζωντανή  και θεωρούμε αλλήλους ισόβια φίλους και ο Δάσκαλος ο Τάκης. Με τον πρώτο μοιραζόμαστε πολλά πράγματα στη ζωή και το ίδιο κρεβάτι στο θάλαμο  [ εκείνος επάνω και εγώ κάτω] και έβλεπα κρυμμένα στο στρώμα του βιβλία του Ντοστογιέφσκι,  του Τολστόι, του Τσέχωφ και άλλων κλασικών συγγραφέων, που αποτέλεσαν την απαρχή της μετέπειτα βιβλιοφιλίας μου.

Ο δάσκαλος από την Κομοτηνή, που υπηρετούσε εξ αναβολής, βλέποντας τις κλασικές φωνητικές επιλογές, μου έδειξε το δρόμο των συναυλιών της εποχής και του ποιοτικού κινηματογράφου. Για άγνωστους λόγους χαθήκαμε μετά την απόλυση από το στρατό , αλλά μου άφησε το στίγμα του, όπως ελπίζω και εγώ το δικό μου.

Τη δεκαετία του 1950 λειτουργούσε στην οδό Σταδίου, ένας κινηματογράφος  Ο ΕΣΠΕΡΟΣ – κόσμημα για την Αθήνα και την τέχνη, με λευκά βελούδινα καθίσματα και θαυμάσιες επιλογές έργων. Παρά τα πενιχρά οικονομικά μου δεν έχανα ποτέ ποιοτικό έργο, πράγμα που διαπίστωνα από την ειδική προβολή των προσεχώς.

Έτσι λοιπόν, τον χειμώνα του 1957 θαρρώ, έγινε μεγάλη διαφήμιση της  προβολής, του βραβευμένου με χρυσό φοίνικα στις Κάννες, ρωσικού έργου ‘’όταν περνούν οι γερανοί’’ με το ακόλουθο κείμενο. ‘’ Το 1941, η Βερόνικα ερωτεύεται με πάθος τον Μπόρις. Ο πόλεμος τους χωρίζει, η Βερόνικα χάνει τους γονείς της σε βομβαρδισμό, βιάζεται από τον αδερφό του αγαπημένου της, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνει ότι ο Μπόρις σκοτώθηκε. Διάσημη ταινία του σοβιετικού κινηματογράφου, τιμημένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, που αντανακλά καλύτερα από κάθε άλλη το (προσωρινό) τέλος της σταλινικής εποχής στις τέχνες και τα γράμματα.’’

Εικόνα 1Φωτογραφία από το έργο με την Σαμοήλοβα

Δεν θυμάμαι αν πήγα μόνος ή με τον φίλο μου τον Κώστα στην προβολή, δεν θα ξεχάσω όμως τη χαρά όταν η πανέμορφη Τατιάνα, η οποία τίμησε με την παρουσία της την πρώτη προβολή, όταν με είδε με την τσαλακωμένη στρατιωτική στολή, που ήταν υποχρεωτική και στις εξόδους, μου χάρισε ένα φιλί, που με ανάγκασε να αφήσω άπλυτο το πρόσωπό μου για αρκετές ημέρες. Η ταινία τελείωσε, η Σαμοήλοβα γύρισε στην πατρίδα της  ή πήγε σε κάποια άλλη προβολή της ταινίας της και εγώ στις χαρές μου για το ευτυχές περιστατικό.

Θα διερωτηθείτε βέβαια  γιατί σας λέω όλα αυτά τα προσωπικά μεν αλλά  σημαντικά για μένα όμορφα περιστατικά; Χρησιμοποίησα όλη αυτή την αφήγηση για να δικαιολογήσω την αλλαγή θέματος του σημερινού μου άρθρου. Ετοιμαζόμουν για την Τρίτη εξόρμηση στα πλαίσια των ορεινών αναζητήσεών μου, για την οποία θα έγραφα, την οποίαν όμως ανέβαλα για ευθετότερο χρόνο και πάντως μετά τον Ιούλιο, για να συνοδεύσω υγιής και αρτιμελής την εγγονή μου στο  γάμο της και τη βάφτιση του δισέγγονου που θα είμαι μαζί με την μικρή μου εγγονή, ο ανάδοχος. Το κάνω λοιπόν για να αποφύγω ενδεχόμενο ατύχημα, που θα μου στερούσε τη χαρά της τόσο σημαντικής συμμετοχής μου.

Σε κάθε περίπτωση σας δίνω μια περίληψη των δικών μου ‘’προσεχώς’’, ώστε να φανούν οι προθέσεις μου, ο βαθμός δυσκολίας και κάποια ιστορικά στοιχεία, που είχα ετοιμάσει, με έναρξη και πάλι από τη δορυφορική απεικόνιση του χώρου, που ελπίζω να επανακατακτήσω, όπως πριν από 70 χρόνια:  ΄

Όπως φαίνεται από τον γενικό δορυφορικό χάρτη, η κάτω κίτρινη σήμανση δείχνει το σπίτι διαμονής μου και το επόμενο προς τα επάνω την θέση που έφθασα ήδη προχθές. Στόχος μου είναι η πιο πάνω και δεξιά θέση ΄΄παλιόπυργος’’ και η τελευταία επάνω οι μεγάλοι όγκοι βράχων που σχηματίζουν τους καταρράκτες. Το τελευταίο αυτό σημείο φαίνεται  στη δεύτερη φωτογραφία και βρίσκεται σε υψόμετρο 429 μέτρων του όρους Χλωμός , ύψους περίπου 1080 μέτρων. Λέγεται ότι το όνομα Χλωμός έδωσαν στο βουνό οι Σέρβοι κατακτητές της Φθιώτιδας το 1385 μ.Χ. – πλην της Αταλάντης – που ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στην περιοχή.

Το 1204 μ.Χ. ιδρύεται η «Βαρωνία Αταλάντης»^[1] από τον Φράγκο ηγεμόνα Βονιφάτιο τον Μομφερατικό αποτελώντας τμήμα του Δουκάτου των Αθηνών και ένα από τα τέσσερα σημαντικότερα λιμάνια του, με έδρα το Ταλάντι . «Η Βαρωνία Αταλάντης έγινε ονομαστό φέουδο με κύριο τον ευγενούς καταγωγής Πέδρο Πουιγκ Παρδίνες. Τότε χτίστηκε ο πύργος «Κούλια» στην Αταλάντη (ο οποίος γκρεμίστηκε το 1957) και πιθανώς ο «παλιόπυργος» στον ομώνυμο λόφο πάνω από την πόλη» , ‘’λείψανα’’ του οποίου συνάντησα στην εφηβία μου και αδημονώ να δω τη σημερινή του κατάσταση. Ακολουθούν οι δυο δορυφορικοί χάρτες που αναφέρονται στο κείμενο για πληρέστερη αντίληψη της τοποθεσίας και των ενδεχόμενων δυσκολιών της διαδρομής. Αντώνης