ΑΓΙΑ - ΣΟΦΙΑ

      

                       Οι Τούρκοι και οι άλλοι

Αρχίζω από τους Τούρκους, που η μοίρα θέλησε να τους έχουμε γείτονες και δεν μπορούσε να υπάρξει χειρότερη ‘’επιλογή’’. Το βαθύ τουρκικό κράτος, βάρβαρο στην καταγωγή, δεν αφέθηκε από την ηγεσία του να εκπολιτιστεί. Αν εξαιρέσει κανείς μια μικρή ελίτ, οι πολλοί κρατούνται σκόπιμα από τις ηγεσίες τους  υπανάπτυκτοι και φανατικοί, ώστε να τους χειρίζονται κατά πως τους βολεύει.

Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ σκέφθηκε να τους εκπολιτίσει και να δημιουργήσει ένα  κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος, στηρίχθηκε στο στρατό. Ο πρώτος που αμφισβήτησε το δημιούργημα του Κεμάλ υπήρξε ο ιδρυτής του Δημοκρατικού Κόμματος και επί σειρά ετών Πρωθυπουργός της χώρας, ο Menderes. Άρχισε τη δράση του αναπτύσσοντας   στενές σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες. Επανέφερε σταδιακά τον θρησκευτικό φανατισμό , με πρώτο δείγμα  το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης ,  στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 57 Έλληνες. Θεωρήθηκε δε υπεύθυνος και για την προβοκάτσια με την βόμβα σε τέμενος στη Θεσσαλονίκη. Κατάργησε  τον ρόλο της δικαιοσύνης και διακήρυξε την ίδρυση Χαλιφάτου. Το αστείο δε είναι ότι για όλα αυτά, ανετράπη από πραξικόπημα νεαρών αξιωματικών , οδηγήθηκε  στο στρατοδικείο  και καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού, τον Σεπτέμβριο του  1961.

 Στο Βελιγράδι που υπηρετούσα τότε, είχα γνωρίσει πολύ στενό του οικογενειακό πρόσωπο που υπηρετούσε ως Γραμματέας της τουρκικής Πρεσβείας. Είχε προβλέψει ότι  θα πληρώσει το κόστος όλων αυτών των ενεργειών, που άλλοι του υπέδειξαν,  διότι έτσι γίνεται στην Τουρκία!!! Ο διπλωμάτης  βέβαια, από ό,τι έμαθα, εκδιώχθηκε από το  σώμα.

Σημειώνω εδώ ότι ο Menderes  είχε επιζήσει αεροπορικής πτώσης, όταν πήγαινε στο Λονδίνο για να υπογράψει τη συμφωνία για το Κυπριακό,  που καθιστούσε Τουρκία, Ελλάδα και Αγγλία, εγγυήτριες δυνάμεις. Τη συμφωνία τελικά υπόγραψε στο νοσοκομείο και στη χώρα του τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα, αφού έτσι η Τουρκία  επεμβαίνει στην Κύπρο ‘’και με τον Νόμο’’!!!

Ο δεύτερος υψηλός αξιωματούχος της Τουρκίας με ανάλογες σκέψεις και δράσεις είναι ο σημερινός της ηγέτης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτός θέλει να γίνει  ‘’Σουλτάνος’’ και ίσως κοσμοκράτορας.  Όπως διαδίδεται οργάνωσε ο ίδιος το ελεγχόμενο  πραξικόπημα σε βάρος του, για να προσεταιριστεί τους φανατικούς της χώρας και να ελέγξει τον Στρατό.  Πογκρόμ δεν μπορεί να κάνει διότι ελάχιστοι  Έλληνες έμειναν στην Πόλη , αντ’ αυτού όμως  ξέσπασε  στην Αγιά – Σοφιά, αφού στην οικονομική κρίση που βρίσκεται η χώρα του, δεν έχει άλλο τρόπο να πάρει με το μέρος του τις υπανάπτυκτες ορδές των φανατικών,  που αποτελούν την πλειονότητα του λαού της Ανατολίας.

Δεν απομένει παρά  ένα πραγματικό ή σκηνοθετημένο αεροπορικό δυστύχημα – που στη δεύτερη περίπτωση έχει μεγάλο ρίσκο για την ολοκλήρωση της ομοιότητας με τον Menderes. Ο Στρατός παραμένει πιστός τηρητής των κανόνων του Κεμάλ και άσχετα με τις διώξεις και όσα άλλα μετέρχεται, δεν θα μπορέσει να αποφύγει το κισμέτ που σίγουρα τον περιμένει από τους συμπατριώτες του. Το κισμέτ σημαίνει πεπρωμένο, αλλά στην τουρκική παράδοση αποτελεί το κόστος της συνολικής τους δράσης, που πρέπει να  πληρώνεται. Τα δακρυσμένα μωσαϊκά της Αγιά- Σοφιάς, όπως και να τα κρύψουν, δεν θα ξεχάσουν να πάρουν τη δικαίωσή τους. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν αρχίσει να ψελλίζονται και οι στίχοι ‘’πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι’’.

Έρχομαι τώρα στους  ‘’άλλους’’ του τίτλου μου, αρχίζοντας από τους ξένους, με πρώτη και καλύτερη τη μεγάλη Ορθόδοξη χώρα, τη Ρωσία. Η εκκλησία της δεν ξεχνά ποτέ τις βλέψεις να αποκτήσει το πάνω χέρι ως μεγάλη χώρα, αμφισβητώντας τα ‘’πρωτεία’’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αναγνώριση της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Ουκρανίας επιδείνωσε την κατάσταση. Όσον αφορά τους ‘’νεοχριστιανούς’’ πολιτικούς,  που λίγα χρόνια πριν  αποτελούσαν ισχυρά κομματικά στελέχη και διώκτες του Χριστιανισμού, κρατούν ισορροπίες για να μη δυσκολέψουν τον εξαρτημένο τους Ερντογάν.

Οι Αμερικανοί πάντα έλεγαν ‘’βρείτε‘’ τα μεταξύ σας. Τώρα μάλιστα, με Πρόεδρο του κολλητό του Ερντογάν, δεν τους παίρνει να πούνε περισσότερα, εν όψει και των εκλογών.

Οι Γερμανοί μια ζωή , ό,τι και να λένε, δεν ξεχνούν ποτέ εκείνους που συντάχθηκαν μαζί τους στους πολέμους.  Άλλωστε, έχουν αρκετά εκατομμύρια Τούρκων εργατών στη χώρα τους και υπολογίζουν την ψήφο τους και για αυτό  αντιδρούν στην ελεύθερη διακίνηση τους στην Ευρώπη. Κάποτε μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη χώρα μας για να στηρίξουν τους φόβους τους, μέχρι που τους ξεμπροστιάσαμε με την υποστήριξη του εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τα 83 εκατομμύρια των κατοίκων της που είναι οι μόνιμοι πελάτες γερμανικών προϊόντων.

Η Ιταλία, σε κατάσταση ανάγκης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο εφικτό και το συμφέρον, μετρώντας τα λόγια της από ανάγκη.

Η Αγγλία, πώς να πάρει θέση για την Αγιά-Σοφιά, αφού η ίδια, έχει τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έκλεψε ο Ελγίνος με τη συγκατάθεση των Τούρκων κατακτητών. Τι μπορούν να πουν στους φίλους τους Τούρκους για παρόμοιο ανοσιούργημα!!!

Μας απέμειναν δυστυχώς οι Γάλλοι, οι οποίοι ασχέτως ποια συμφέροντά τους εξυπηρετούν, τάσσονται ανοικτά υπέρ των δικαίων μας. Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν κάνουν ούτε τα ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία βεβαίως κατανοούν το πρόβλημα αλλά δεν το ομολογούν για τα ψηφουλάκια. Βλέπουν ότι δεν δικαιώθηκαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομίας και προβάλλουν δήθεν διαφοροποιήσεις , για να σώσουν τα προσχήματα. Οι μεν ακροδεξιοί με τις κηραλοιφές, το κάνουν για να προβάλουν τον εθνικισμό τους, τα άλλα όμως  κόμματα, πλην του ΚΚΕ, ψάχνουν  για προσχήματα. Ορισμένοι δεδηλωμένοι ‘’άθεοι’’, μόνο που δεν προσεύχονται δημόσια, για τον περίβλεπτο Ναό της Πόλης, θεωρώντας πότε χαλαρή και πότε ακραία τη θέση της Κυβέρνησης, για να δείξουν ότι έχουν δική τους άποψη και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Το ΚΚΕ, δεν παίρνει  διαφορετική θέση, με πρόσχημα  τον γνωστό αντιαμερικανισμό  και αντιευρωπαϊσμό του, που είναι το φύλλο συκής της γύμνιας του μετά την πανευρωπαϊκή απόρριψη της κομμουνιστικής πρακτικής. Κρίμα διότι αυτοί τουλάχιστον υπήρξαν αγωνιστές, δεν τους αφήνουν  όμως τα σκουριασμένα μυαλά τους να ανανήψουν από το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού, στον οποίο κατέληξε η μαρξιστική τους θεώρηση. Αντώνης