ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Μοναξιά ή απομόνωση!

Γράφοντας κάποιος για την κοινωνική επικαιρότητα, είναι μοιραίο να παίρνει ενίοτε σαν δείγμα ή  παράδειγμα τον ίδιο τον  προσωπικό  τρόπο σκέψης και τη  βιωματική πραγματικότητα. Γίνεται ο ίδιος άθελά του  πειραματόζωο για τους υπόλοιπους και ας μην τον διαβάζουν, αρκεί που το διαβάζει ο ίδιος και όχι μόνο την ώρα που το γράφει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου συχνά να ανατρέχω σε παλιότερα κείμενά μου που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και νοιώθω δικαιωμένος ότι οι επιλογές από τους άλλους είναι παρόμοιες με τις προσωπικές μου και μάλιστα ότι  αυτό ισχύει διεθνώς. Στην πεζή, απροσανατόλιστη και αδιάφορη για τα κοινά κοινωνία μας, οι διεθνείς στατιστικές που μου παρέχει η ιστοσελίδα μου, με πείθουν ότι υπάρχουν πολλοί παγκοσμίως που επικροτούν τις σκέψεις μου [αφού συνεχίζουν να με διαβάζουν]. Αυτό  μου δίνει κουράγιο να γράφω αν και θα το έκανα σε κάθε περίπτωση διότι, όπως το έχω ξαναπεί, είναι ο μόνος τρόπος να σκοτώνω την ώρα μου και να σπάω την μοναξιά μου, η οποία από ατέλειωτη - λόγω της πανδημίας -  κατέστη και υποχρεωτική.

Διευκρινίζω ότι για τη μοναξιά μου – που  δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή μου – δεν ευθύνεται κανείς πλην εμού, αφού την προτίμησα από τους λοιπούς  προσφερόμενους τρόπους διαβίωσής μου. Πιστεύω ότι η απομόνωση δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο ζωής, τη δέχομαι όμως σαν διέξοδο στην αντιμετώπιση του κορωνοιού, παρά τα αντίθετα αρχικά  διεθνή παραδείγματα, χωρών οι οποίες την απέρριψαν  ως ατελέσφορη  ή για δικούς τους  ανόητους λόγους και  δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω. Θέμα μου σήμερα δεν  είναι η πανδημία, την οποία αναφέρω en passant, όπως λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Πέραν της γαλλικής εκδοχής που σημαίνει παρεμπιπτόντως, η ίδια έκφραση αποτελεί και μια πολύ ειδική κίνηση στο σκάκι και εγώ το χρησιμοποιώ και με τις δυο του έννοιες.

Κύριο θέμα μου παραμένει η διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και την απομόνωση, αφού αρνούμαι εξ αρχής και για τις δύο ότι αποτελούν στοιχείο προσωπικής επιλογής. Εκείνο πάντως που συμβαίνει, είναι η συνύπαρξη και αλληλεξάρτησή τους, αφού δεν μπορείς να απομονωθείς χωρίς να είσαι μόνος  ούτε να ζεις τη μοναξιά χωρίς την απομόνωση. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια δυσάρεστη κατάσταση στην οποία υποβαλλόμαστε μόνοι μας, για να σώσουμε τα προσχήματα ή για να προλάβουμε την επιβολή από τους άλλους.

Εδώ ενίοτε  υπεισέρχεται και ο  προσωπικός υπολογισμός , ώστε με την μια ή την άλλη μορφή της, αυτή η κατάσταση να μη γίνει ανυπόφορη και να  επωφεληθούμε από τα ελάχιστα μεν αλλά υπαρκτά θετικά της αποτελέσματα  [π.χ.την ησυχία μας].  Για την απομόνωση τα αναφέραμε ήδη, αφού πέραν του συνόλου προστατεύει και εμάς τους ίδιους, χρυσώνοντας έτσι την όχι τόσο επιθυμητή ‘’θυσία’’ για τους άλλους , αφού περιλαμβάνεται και ο εαυτούλης μας. Αυτό για τις νεότερες γενιές αποτελεί κύριο κίνητρο [υπάρχουν ευτυχώς  αμέτρητες και λαμπρές εξαιρέσεις που σώζουν τον κανόνα],  αφού έτσι έχουν  γαλουχηθεί!!!

Η  μοναξιά όμως, που αποτέλεσε τίτλο και θέμα   πολλών ασμάτων [ πιο καλή η μοναξιά, είσαι η πιο καλή παρέα και πολλά άλλα], πέραν της ρομαντικής της θεώρησης, αποτελεί ένα μεγάλο ψέμα. Δεν αναφέρομαι βέβαια στα κατά συνθήκην ψεύδη  που λέγαμε παλιότερα για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις. Με όση μου έχει απομείνει ειλικρίνεια, στην εποχή του ψεύδους που διεθνώς βιώνουμε, σας βεβαιώνω ότι η επιλογή της μοναξιάς γίνεται για λόγους ανημποριάς ή προσχηματικούς και ας λένε ό,τι θέλουν οι δήθεν υποστηρικτές της. Πολύ πρόσφατα απέκτησα  μια επί πλέον απόδειξη, όταν πείσθηκα να λιποτακτήσω για λίγο για ευτυχές οικογενειακό γεγονός. Έπιασα τον εαυτό μου να δίνει τα  ρέστα του – πιστεύοντας ότι ίσως είναι και η τελευταία μου ευκαιρία, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην ηλικία  μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι πριν από αυτό και για μεγάλο διάστημα ,δεν ζούσα, προσποιούμενος απλά τον ζωντανό.

Δεν με νοιάζει που αισθάνομαι ένα πόνο σχεδόν παντού, αφού κι’ αυτός ακόμα μου επιβεβαιώνει ότι είμαι ζωντανός και κυρίως για πρώτη πρόσφατη φορά νοιώθω και αυτό που λέγεται ποιότητα ζωής, ακόμα και για μας τους παρωχημένους. Έχω και εγώ στα νιάτα μου διαπράξει το λάθος να πιστεύω για τους υπερήλικές δικούς μου, ότι αρκούσε ένα καλό φαγητό, ένα δωράκι  και  ένας καλός λόγος, παρότι τους έβλεπα εντελώς  διαφορετικούς, κάθε φορά που έβγαιναν από τη φυλακή της μοναξιάς τους. Αναφέρομαι βέβαια σε εντελώς ανόμοιες οικογενειακές  καταστάσεις των γερόντων, που είχε βασικό του δόγμα τον ηλικιακό σεβασμό. Κατηγορηματικά λοιπόν όχι στη μοναξιά, με ανοχή μόνο στην απομόνωση για το καλό του συνόλου ,αν και θα συνεχισθούν τα κατά συνθήκην ψεύδη, που αποτελούν τον μόνο τρόπο  ωραιοποίησης της γεροντικής πραγματικότητας και κυρίως για να μη θιγεί η διαμορφωμένη ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’

Αντώνης