ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΗΝΣΟΡΕΣ

''Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου γράφει για τη σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Κωνσταντόπουλου.

«Μιλάω γιατί δεν θέλω να προδώσω τα βιώματά μου» είπε στην πολυσυζητημένη συνέντευξή του στο Action 24 ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, καλώντας τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθούν «τι σχέση έχει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ήξεραν ως Αριστερά στον Συνασπισμό». Άργησε να κάνει τις διαπιστώσεις του ο κυρ Νίκος και κυρίως άργησε να διερωτηθεί ο ίδιος τι σχέση είχαν με την Αριστερά οι πρακτικές που ο ίδιος ακολούθησε ως πρόεδρος του Συνασπισμού.

Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα του ενιαίου φορέα της Αριστεράς είχε καταρρεύσει από το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου του 1993, όταν ο Συνασπισμός έμεινε εκτός Βουλής και η Μαρία Δαμανάκη εγκατέλειψε την προεδρία. Η σφραγίδα του τέλους μπήκε στο συνέδριο που ακολούθησε, με την εκλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στη θέση του προέδρου. Η εκλογική ανάθεση της ηγεσίας του Συνασπισμού σε έναν «ξένο», ουσιαστικά, παράγοντα ήταν η επίσημη παραδοχή του αδιεξόδου και της αδυναμίας διαχείρισης της αποτυχίας από τα εναπομείναντα στελέχη του ΚΚΕ και τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη και ανεπίστρεπτη. Το είχαν προεξοφλήσει άλλωστε, σε ανοιχτή -και πλήρως επαληθευθείσα από τις εξελίξεις- επιστολή τους, το 2000, τα στελέχη που αποχώρησαν τότε συγκροτώντας την ΑΕΚΑ, ανεξάρτητα αν κάποια από τα στελέχη αυτά επανάκαμψαν αργότερα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδρομή από τον Συνασπισμό της Αριστεράς στον λαϊκίστικο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν επομένως μια αιφνιδιαστική μεταμόρφωση, αλλά μια προβλέψιμη πορεία στη διαμόρφωση της οποίας τρία πρόσωπα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Δύο πρώην πρόεδροι, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο διάδοχός του Αλέκος Αλαβάνος καθώς και ο μετέπειτα πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

Ο Νίκος Κωσταντόπουλος έδειξε, από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής του, τις πραγματικές πολιτικές και προσωπικές του διαθέσεις. Πόνταρε στην εκλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχοντας προεξοφλήσει την πρωθυπουργοποίησή του. Στη συνέχεια απέρριψε την πρόταση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για προγραμματική συνεργασία με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και οδήγησε την Αριστερά στην ουσιαστική περιθωριοποίησή της με τον Συνασπισμό «των κινημάτων και της οικολογίας». Για όλα αυτά τα «βιώματα» και τις δικές του ευθύνες δεν μίλησε, βέβαια, στη συνέντευξη, ενώ η επιλεκτική του μνήμη του προσπέρασε την περίοδο της μνημειώδους θητείας της Ζωής Κωσταντοπούλου ως Προέδρου της Βουλής.

-Tη σκυτάλη στην προεδρία του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου ανέλαβε, φυσιολογικά, ο Αλέκος Αλαβάνος που ολοκλήρωσε και επισημοποίησε την Συριζοποίησή του. Ο Αλαβάνος είναι από τις λίγες περιπτώσεις πολιτικών που μετά από υπερεικοσαετή θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέστρεψε ως ακραίος αντιευρωπαϊστής και δραχμολάγνος. Η εμμονή του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο πρότεινε ως υποψήφιο Δήμαρχο Αθήνας αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και αργότερα ως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε καθοριστική και μοιραία για την Αριστερά και για τον ίδιο. Την επιλογή του αυτή ο κυρ Αλέκος δεν την ξεπέρασε ποτέ, ούτε πολιτικά ούτε ψυχολογικά.

Η ΔΗΜΑΡ ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κυρ Φώτη. Συσπειρώνοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών της Ανανεωτικής Αριστεράς που ασφυκτιούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλά αποστασιοποιημένα στελέχη της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ ενσάρκωσε την ανεκπλήρωτη από τον Συνασπισμό προσδοκία για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης και χρήσιμης για τη χώρα Αριστεράς. Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα. Ο Κουβέλης αποδείχτηκε ανεπαρκής στην πολιτική διαχείριση της ευνοϊκής συγκυρίας και φοβικός απέναντι στις ευθύνες που είχε αναλάβει. Σύρθηκε και συμμετείχε σε μια κρίσιμη συγκυβέρνηση, την οποία εγκατέλειψε πανικόβλητος με το πρώτο πρόσχημα που μπόρεσε να βρει, αφού στο μεταξύ είχε υπονομεύσει όλες τις προσπάθειες συγκρότησης μιας ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης. Έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλοντας την επικίνδυνη ανευθυνότητα του Τσίπρα και επέστρεψε ταπεινωμένος ως υφυπουργός του Πάνου Καμμένου.

Η Συριζοποίηση της Αριστεράς ήταν μια συνεχής διαδικασία απαξίωσης που κορυφώθηκε -όπως αποδεικνύεται και με τις τελευταίες αποκαλύψεις- στη διάρκεια της «Πρώτη Φορά Αριστερά» συγκυβέρνησης με την ακροδεξιά. Οι ευθύνες για την απαξιωτική αυτή πορεία βαραίνουν διαχρονικά πολλά ηγετικά στελέχη και δεν συγκαλύπτονται ούτε παραγράφονται με οργισμένες δήθεν δηλώσεις κατόπιν εορτής. Πολύ περισσότερο όταν δεν συνοδεύονται από την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής. Τις συνέπειες που προέκυψαν, εκτός από το γόητρο της Αριστεράς, τις πλήρωσε δυστυχώς ακριβά ολόκληρη η χώρα.''

             ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ΚΗΝΣΟΡΕΣ

Με αφορμή ένα άρθρο του κ. Γιάννη Μεϊμάρογλου, που μου περιήλθε από φίλη μου, αισθάνομαι την ανάγκη να πω και τη δική μου άποψη, αρχίζοντας από τη διευκρίνιση του τίτλου.  

Οι Κήνσορες υπήρξαν αιρετοί  αξιωματούχοι της   Ρωμαϊκής Πολιτείας, με κύριο καθήκον την εκτίμηση της περιουσίας και τον ηθικό έλεγχο των  Ρωμαίων πολιτών. Οι σύγχρονοι όμως κήνσορες, ασκούν την κριτική τους - όπως δικαιούνται –  αφήνοντας όμως εκτός κριτικής τα ‘’ καλά και συμφέροντα’’ δικά τους!!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ιδιοτέλεια ή ψευδολογία, αλλά επιτηδευμένη απόκρυψη των λαθών και κυρίως των σκοπών και ευθυνών  του χώρου τους. Οι περισσότεροι, κριτές συνήθως των άλλων, διακρίνουν τους πολιτικούς με τις γνωστές   διαβαθμίσεις  δεξιάς και αριστεράς ιδεολογίας, που αποτελεί παρελθόν, αδιαφορώντας για την ικανότητα και κυρίως την εντιμότητά τους. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν καθόλου τα δικά τους, δηλαδή όσα αφορούν τον δικό τους ‘’πολιτικό’’ χώρο. Θα αναγκαστώ να απαντήσω με τα ίδια κριτήρια, περιοριζόμενος στην αριστερά που πραγματεύεται το άρθρο.

 Με τον γενικό αφορισμό ότι δεν σημαίνει τίποτα πια ο όρος προοδευτικός ή αριστερός, αφού όσοι τον χρησιμοποιούν το κάνουν προσχηματικά, προς άγραν αφελών ψηφοφόρων και  χωρίς να το πιστεύουν οι ίδιοι. Αν πράγματι το πίστευαν, πως εξηγούνται όλες αυτές οι παραφυάδες της αριστεράς, πλην  της γνήσιας του ΚΚΕ, που ως γνωστόν, ζει στον δικό του εικονικό κόσμο, μετά τον ‘’γδούπο’’ από το γκρέμισμα του τείχους.

Η τύχη τόφερε και την ευγνωμονώ, να γνωρίσω πολλούς ‘’αριστερούς’’ στην πολύχρονη  καριέρα μου, τόσο στην Πράγα όσο και στις Βρυξέλλες. Στην πρώτη και ιδιαίτερα την περίοδο της Άνοιξης του 1968, οι πλειονότητα των Ελλήνων που κατέφυγαν εκεί μετά τον εμφύλιο και ιδιαίτερα τα παιδιά τους, αποτέλεσαν τον κορμό  αντίστασης στη σοβιετική εισβολή.  Είχαν φανεί και το 1967, κάποιοι ελάχιστοι διαμαρτυρόμενοι για την χούντα στη χώρα μας, με σύνθημα ‘’λευτεριά στη Μακεδονία του Αιγαίου που χρόνια καταπιέζεται εθνικά και γλωσσικά στην Ελλάδα ‘’. Οι τελευταίοι τελικά ικανοποιήθηκαν!!!

Εκεί γνώρισα και κάποιους αριστερούς Έλληνες φοιτητές, στα πλαίσια της διεθνιστικής ανταλλαγής, που στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους υποστήριζαν αντίθετες απόψεις, από αυτές που διακήρυσσε το Κόμμα. Ποιά ήταν η πραγματική αριστερή αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση αρχίζω να το διαπιστώνω από την μετέπειτα ανάμιξή τους στην πολιτική. Μερικοί μάλιστα ανήκουν στους πολέμιους της αριστεράς , όπως και ολόκληρες οι χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Στις Βρυξέλλες έκανα παρέα με πολλούς  και γνωστούς ‘’αριστερούς’’ Ευρωβουλευτές. Αν χρησιμοποιούσα τη μέθοδο του κ. Μιωνή, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι του Φωκίωνα Δημητριάδη. Ας έλθουμε όμως στο κείμενο του άρθρου του κυρίου Μεϊμάρογλου, ο οποίος βέβαια δεν είναι ένας τυχαίος και άδολος κριτής. Ανήκει σε συγκεκριμένο χώρο και δικαίωμά του, διεκδικώντας τα ίδια με εκείνους που  κρίνει και κατακρίνει. Έτσι δυστυχώς αντιλαμβάνονται την προοδευτική   πολιτική στη χώρα της ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος και τα λοιπά αναφερόμενα στελέχη της ‘’ανανεωτικής Αριστεράς’’ – τρομάρα της – παιχνίδια έπαιζαν, μερικοί μάλιστα τα συνεχίζουν και στις μέρες μας. Δεν με ενδιαφέρει        πόσο έβλαψαν το οποιοδήποτε Κόμμα, οι ενέργειές τους, αλλά οι επιπτώσεις του στη χώρα . Κάποιοι από τους αριστερούς αυτούς θεοποίησαν τον Αντρέα που  εξαγόραζε  τους αγώνες τους στην αντίσταση και στο πολυτεχνείο με ‘’συντάξεις’’  και δημόσιους τίτλους και φώναζαν μαζί του το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αποδεχόμενοι όμως τις παχυλές αποδοχές της Ευρώπης. Όταν ο ‘’χαρισματικός’’ άλλαξε ρότα και τους διάλυσε, αυτοί  συνέπραξαν στο ‘’βρώμικο 89’’.

Ο αρθρογράφος, με μεγάλη καθυστέρηση ανακαλύπτει τα λάθη ορισμένων στελεχών, ξεχνώντας το γενικότερο παιχνίδι για την ανάδειξη της πρώτη φορά αριστεράς στην εξουσία. Εκείνη την περίοδο συνέπραξαν όλες οι ‘’προοδευτικές’’ δυνάμεις στο ξεχαρβάλωμα της χώρας. Ο αντιευρωπαϊστής κ. Αλαβάνος, μπορεί να έπεσε θύμα ενός  ‘’ έμπειρου καταληψία’’ που του παρέδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής , δεν πείθουν κανένα όμως τα καθυστερημένα κροκοδείλια δάκρυα του , διότι η νοημοσύνη του τον αφήνει έκθετο. Δεν ξέρω πόσο βρώμικο ήταν το 89, ο ρόλος όμως, όσων κατονομάζονται από τον αρθρογράφο δεν ήταν καθαρότερος. Η διαφορά στην κριτική μας έγκειται στο γεγονός ότι ο μεν αρθρογράφος κάνει δίκη προθέσεων με κομματικά κριτήρια, ενώ εγώ προσμετρώ τη βλάβη που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται η χώρα των παιδιών μας,  από τους δήθεν προοδευτικούς αριστερούς, που κοροϊδεύονται και μεταξύ τους!!!    Αντώνης