DON'T CRY FOR ME ARGENTINA

 

Οι στίχοι του θαυμάσιου αυτού τραγουδιού του Γουέμπερ που γράφηκαν το 1978 για το μιούζικαλ Εβίτα, έλεγαν σε ελληνική μετάφραση: «Μην κλαις για μένα Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω». Είχαν γραφεί για την Eva Peron, η οποία με τον θάνατό της  πέρασε στη σφαίρα του μύθου, ενώ είχε διχάσει τους συμπατριώτες της. Οι μισοί την είχαν αγιοποιήσει ως προστάτιδα των φτωχών και κατατρεγμένων και οι ‘άλλοι μισοί τη θεώρησαν χυδαία λαϊκίστρια που έριξε έξω τα ταμεία της χώρας.

Οι ίδιοι στίχοι θα μπορούσαν να ισχύσουν και για τον ‘’θεό’’ του ποδοσφαίρου Μαραντόνα, ο οποίος προβλημάτισε επίσης τη θαυμάσια αυτή χώρα αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ξέρω γιατί και στους δυο αποδόθηκε ο τίτλος του επαναστάτη και πού ακριβώς έγκειται η επανάσταση τους. Για την Εβίτα και τον Ντιεγκίτο έχουν γραφεί πάμπολλα και έχουν χυθεί πολλά δάκρυα, αλλά για αμφότερους έχουν προβληθεί πλευρές της ζωής τους, που δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή σε κανένα.

Θα αφήσουμε την Εύα Περόν, για την οποία η αγγλοξανική πολιτιστική βιομηχανία έδωσε τα ρέστα της , αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και θα ασχοληθούμε με τον μάγο της μπάλας Ντιέγκο Μαραντόνα, που μας άφησε πρόσφατα. Τα ΜΜΕ δεν μένουν μόνο στην ομορφιά που έδωσε στο λαϊκό αυτό θέαμα, αλλά τον έχουν ηρωοποιήσει και προβάλλουν πλευρές της ζωής του, που   αποτελούν στοιχεία κακουργηματικών διώξεων ,χωρίς να ασχοληθεί με αυτά η  πολιτισμένη κοινωνία μας, καθιστώντας τον  ινδάλματά της . Ο ίδιος άλλωστε, σε ανύποπτο χρόνο , είχε δηλώσει ότι ‘’δεν υπάρχουν ινδάλματα και ότι "Το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πληρώσει για τα λάθη μου. Δεν φταίει η μπάλα’’

Θα ξεκινήσω από την αναμφισβήτητη παραδοχή ότι υπήρξε ίσως ο καλύτερος στο είδος του και  ένας  μάγος της στρογγυλής θεάς , αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως ‘’αμαρτωλός’’ Θεός, ή το χέρι του Θεού, αφού ο Θεός είναι αναμάρτητος και σαν πάνσοφος γνωρίζει ότι το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με τα χέρια. Τον παρουσίασαν σαν λαϊκό επαναστάτη ,κάθε φορά που προσέτρεχε στην αγκαλιά του Φιντέλ Κάστρο κατά τις συχνές προσπάθειες  αποτοξίνωσης από την κοκαΐνη. Επανάσταση είναι και η σχέση του με την ναπολιτάνικη  μαφία με αντάλλαγμα ποδοσφαιρικούς τίτλους; Το ίδιο και η προστασία της χούντας της χώρας του όταν φυγαδεύτηκε με άρμα μάχης για τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα, που αποτέλεσε αντικείμενο ‘’μαύρης’’ συναλλαγής;  Μήπως τελικά ήταν επανάσταση η λαγνεία και η διασπορά παιδιών [αναγνωρισμένων και μη ] ανά την υφήλιο;

        Αν αυτά  είναι τα ινδάλματα για τους επαναστάτες του μέλλοντος, αλλοίμονο και  στο ‘’μέλλον’’ και στην κοινωνία , αφού θεωρούν κυρίαρχα στοιχεία της ζωής την λαγνεία, την ασέλγεια, την ακολασία και τη φαυλότητα. Οι φανατικοί υποστηρικτές του, αποδέχονται ακόμα και την διαπόμπευση και την προσβολή του αθλήματος με ‘’το χέρι του θεού’’, όπως ο ίδιος με υπερηφάνεια ισχυριζόταν. Υιοθέτησαν τον αμοραλισμό του και τον κατέστησαν ίνδαλμα, ενώ ο ίδιος αγνοούσε κάθε κανόνα ηθικής και αξιών, ανταλλάσσοντας τους αντιλαϊκούς συμβιβασμούς του με τη χλιδή και την καλοπέραση.

Προφανώς, όσα γράφω με κάνουν αντιπαθή στους αμέτρητους θαυμαστές του, στους οποίους ανήκω και εγώ, αλλά μόνο ως προς την ποδοσφαιρική του ιδιοφυία. Γι’ αυτό εκφράζω τη λύπη μου που έφυγε τόσο νωρίς και  αδίκησε τον εαυτό του και την υστεροφημία του. Εύχομαι δε ο φιλεύσπλαχνος Θεός να δείξει  τη μεγαλοσύνη του. Όσον αφορά την παρεξηγημένη   ρήση ”ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας” που αναφέρεται σε επιστολή του Αποστόλου Παύλου , δεν σημαίνει  ότι ο νεκρός απαλλάσσεται των αμαρτιών του, αλλ’ ότι δεν μπορεί  πλέον να αμαρτήσει, αφού οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα μόνο στον κόσμο των ζωντανών.    Αντώνης