ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

 

          ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ  ΣΕΒΑΣΜΟΥ 

                   Και  Ιδεοληψίες

 

 

Ο νοσταλγός στις μέρες μας μοιάζει με ναυαγό που  ανεμοδέρνεται και θαλασσοχτυπιέται, θυμάται εκείνα που έζησε και αυτά που βλέπει γύρω του, τη σύγχρονη εποχή. Στοχάζεται και νοσταλγεί  τα νεανικά  του χρόνια, τα πρώτα του ακούσματα και κάνει τις συγκρίσεις  με τα σημερινά. Οι  εκδηλώσεις σεβασμού, σε μια εποχή που ο τελευταίος αποτελεί ζητούμενο, δεν ξέρω σε τι φταίνε. Σκέπτομαι και λογίζομαι με  όλα αυτά που  συμβαίνουν, αν ο γιαλός είναι  στραβός ή  κάποιοι στραβά αρμενίζουν!

 Μακάρι να το βρούμε αλλά , πιστέψτε με πως το μικρότερο κακό στη χώρα μας το κάνει  η ευγένεια και ο σεβασμός και ας μη βολεύει κάποιους . Παραχωρούσαμε τη θέση μας ή τη  βοήθεια μας σε ηλικιωμένους, πάσχοντες και έγκυες γυναίκες μα τώρα πόσοι και ποιοι το κάνουνε; Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια στο μετρό των Αθηνών, τόλμησα το ίδιο σε μια κυρία έγκυο και εκείνη με αποπήρε λέγοντας μου ‘’άντε ρε γέρο κοίταξε τα χάλια σου και μην το παίζεις ευγενής’’. Συμμορφώθηκα με τις υποδείξεις της , αν και πικράθηκα πολύ, παρόλα αυτά  μου λείπει. Ακόμα όμως ‘’προσπαθώ’’ να ανοίγω την πόρτα στις κυρίες, έστω και αν κάποιες δυσανασχετούν, θεωρώντας ότι έτσι χάνεται η ισότητα ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Θα αποφύγω προς το παρόν τις θέσεις μου για την ισότητα που δεν αμφισβητώ σαν γεγονός αλλά σαν όρο,  με βάση δικαιώματα και όχι τα μεγέθη και τα  ποικιλώνυμα ‘’φύλα’’. Πρόοδος δεν είναι ο διαχωρισμός αλλά η σύνθεση και  όλα τα αντίθετα που  οδηγούν στο ‘’ διαίρει και βασίλευε’’   βλάπτει και τις κυρίες!!!

Οι  πρώτες προσφωνήσεις μας – καταμεσής στον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα -  ήταν παππούς, γιαγιά, θείος και θεία, για κάθε μεγαλύτερο και οι λέξεις  Κύριος ή Κυρία ήταν τίτλος τιμής και αποκλειστική διάκριση δασκάλων και καθηγητών , που αποτελούσαν ό,τι πιο χρήσιμο και σεβαστό διέθετε η  κοινωνία της εποχής. Δεν είχε επικρατήσει ακόμα η σύγχρονη ‘’αντίληψη ’’ να  χτίζουν  τα γραφεία τους και να τους ευτελίζουν, σαν δείγμα της ελεύθερης διακίνησης   ιδεών [ ω καιροί ω ήθη ]  .

Τα ήθη μας , με τον καιρό , άρχισαν να αμβλύνονται και οι όροι θείος και θεία σχεδόν παραμερίστηκαν και στη θέση τους επικράτησε  η  λόγια  προσφώνηση Κύριος και Κυρία. Καλό είναι  αυτό και   δείγμα εκσυγχρονισμού, αλλά μαζί με τις προσφωνήσεις   χάθηκε η ευγένεια και  ο  σεβασμός, που αποτελούν  στοιχείο απαραίτητο για τη συγκρότηση σωστών  κοινωνιών . Όσον  αφορά  τον  δάσκαλο, τον βασικό παιδαγωγό και  διαμορφωτή του χαρακτήρα των παιδιών, μπορεί να έγινε   πιο φιλικός και  προσιτός στους μαθητές, έχασε όμως το κύρος του  και την κοινωνική του προσφορά. Φαίνεται κάποιοι μπέρδεψαν  την  ισότητα με   ίσα δικαιώματα και έτσι παραμερίστηκε και ο σεβασμός   ανάμεσα  στις δυο πλευρές, σαν μέτρο συμφιλίωσης, λες και υπήρχε πόλεμος  ως τότε ανάμεσα τους.  

Τη συνέχεια  την ξέρετε, την ζούμε όλοι μαζί, με βασική απουσία όσων αντιπροσώπευσαν  όλες αυτές οι λέξεις  και οι βαθμοί συγγένειας. Υποβαθμίζεται, συνειδητά ή τυχαία, η ελληνική οικογένεια που αποτελεί το κύτταρο όλης της κοινωνίας και όσοι  το παραβλέπετε εθελοτυφλείτε ή   συνειδητά παραδίνετε το μέλλον αυτής της χώρας σε νέους ακροδεξιούς . Για αυτό μας το κατάντημα πραγματικά  δεν ξέρω ποιος φταίει περισσότερο, σίγουρα όμως πρέπει να φταίμε όλοι μας. Υιοθετήσαμε άκριτα τρόπους και πρακτικές που υπηρετούν ιδιαιτερότητες  και ιδεοληψίες που μας αποξενώνουν από τις ρίζες της φυλής και τον πολιτισμό μας. Έτσι δημιουργείται  πρόσφορο έδαφος για  τους πατριδοκάπηλους και τους λαϊκιστές, που υπόσχονται τις χιλιοειπωμένες φρούδες ελπίδες τους.  Με κάπως ίδιο τρόπο  κάποτε  παραμέρισαν – ομόφωνα -   την κλασική μας γλώσσα, τη μόνη μας απόδειξή  ότι είμαστε οι  μοναδικοί απόγονοι του πιο  ένδοξου έθνους, ενός  αρχαίου πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα   τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη χώρα μας, στο λίκνο ενός συστήματος που έγινε αποδεκτό  από το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου. Από ό,τι ξέρω, υπάρχουνε μόνο   δυο   παραλλαγές του, αυτή της Βαϊμάρης με τις γνωστές συνέπειες καταστροφών στον κόσμο και η ‘’λαϊκιστική’’ του έκδοση,  δηλαδή τα Σοβιέτ, που αμφότερες   κατακρημνίστηκαν και πέσανε με γδούπο, η πρώτη  ύστερα από έναν αιματηρό  παγκόσμιο πόλεμο και η άλλη από εσωτερική του ανάγκη. Εδώ βέβαια κάποιοι από τους  επωφελήθηκαν και κράτησαν τα προνόμια και τον φυσικό πλούτο για τους δικούς τους!!! Παράπλευρες συνέπειες ή ουδέν καλό άνευ κακού που θάλεγαν οι ίδιοι.  Το κακό  είναι ότι  υπάρχουν ακόμα ‘’ζηλωτές’’  και το ακόμα χειρότερο  ότι θέλουν να τους προσδώσουν ‘’μανδύα’’ δημοκρατικό για να μας ξεγελάσουν. Οι λαοί που τις ζήσανε δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε, μα αν υπάρχουν θαυμαστές , ιδού πεδίο δόξας  λαμπρό, να πάνε εκεί να ζήσουνε και να τα ξαναπούμε. Δεν πρόκειται όμως κανείς από τους αυτοπροσδιοριζόμενους να το επιχειρήσει, , γιατί ξέρουν καλά πως  τα συστήματα αυτά, άσχετα με όσα υπόσχονται, δεν επιτρέπουν επιστροφή!!! Αντώνης