ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

 

                 ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

 

«Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα» Από τον Γιάννη Ρίτσο

 

 

Περιδιαβαίνω με τον νου τις εσχατιές    του  κόσμου   , κλαίω  γι’ αυτούς  που έχασα και όχι για όσα δεν ήρθαν και ούτε γι’ αυτά που έχασα και ούτε  τα περιμένω . Αγάπη πήρα και έδωσα στου Κόσμου   τα γεννήματα,  με γαλαντόμα  απλοχεριά και νοιώθω χορτασμένος.

 Ζω με τις αναμνήσεις μου , για τις χαρές και τα καλά, τον πόλεμο, την  πείνα, τη φτώχια και όλα τα δεινά  που μούλαχαν και μου γεμίζουν τα στερνά ασπρόμαλλά  μου  χρόνια

 Ό,τι κι αν είχα τόδωσα, μέσα από την καρδιά μου και κράτησα προσωπικά μόνο τις  αναμνήσεις  , που στάθηκαν ευγενικές  κι ειλικρινείς  μαζί μου , για όσα ζήσαμε μαζί. Ποτέ τους  δεν με πρόδωσαν  ούτε κι εγώ εκείνες, γι' αυτό  τη μοναξιά μας την κάναμε επιλογή και μόνη  μας παρηγοριά.

Μιλάμε για τις συμφορές, αρρώστιες και λαχτάρες, που δεν υπήρξαν  ικανές  να μπουν ανάμεσά μας και να σταθούν εμπόδιο στη σχέση μεταξύ μας  ή ν’ ανακόψουν τη ζωή ενός από τους δυο μας. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν τις ξαναθωρήσω,  με μία πιο  σύγχρονη ματιά, με άλλες  αντιλήψεις και νέες προσλαμβάνουσες αυτής της εποχής. Θα καταλάβουν άραγε ποιος είμαι και τι θέλω,  ή θα βρεθούμε άγνωστοι και αποξενωμένοι;

Οι θύμισες του καθενός είν΄όλη του η ζωή  , τα νιάτα, τα βιώματα, αυτή η ύπαρξή του  και όποιος  τις χάσει χάνεται, ξεχνιέται, φεύγει για πάντα Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην αλλάξω  βλέψη, να μείνω όπως με ξέρουνε  να με αναγνωρίσουν , γιατί μπορεί χωρίς αυτές και εγώ  να μην υπάρχω. Με το μέλλον αόρατο και το παρόν  στο τέλος,, η επιστροφή στο παρελθόν είναι η μόνη λύση,  αρκεί να το ακολουθούν  μπόλικες,  όμορφες αναμνήσεις.   Αντώνης