Η ΚΡΑΥΓΗ

 

 

Η κραυγή αποτελεί  φωνητικό  γνώρισμα πολλών  ειδών του ζωικού βασιλείου , ενίοτε δε και  τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους. Είδος κραυγής αποτελεί το γαύγισμα  και το ουρλιαχτό των  ζώων, με κύριο χαρακτηριστικό την ένταση, την απειλητικότητα  ή τον σπαραγμό. Αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα των κορακοειδών και κάποιων μιμητικών πτηνών, από τα οποία θα αρχίσω, με μια πολύ παλιά προσωπική μου ιστοριούλα.                        

Ένα πρωινό, στα χρόνια του εμφυλίου, βρήκα στην κληματαριά του σπιτιού μας, έναν πανέμορφο και πολύ φιλικό παπαγάλο. Η χαρά μου ήταν μεγάλη και έγινε μεγαλύτερη όταν με άφησε να τον πλησιάσω, να τον ταΐζω και να πλάθω όνειρα  για τη μελλοντική μας συνύπαρξη. Όπως συχνά συμβαίνει με τις παιδικές σκέψεις, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι γονείς μου, που είχαν τις επιφυλάξεις τους, αρχίζοντας από τον κάτοχό του, που ενδεχομένως τον αναζητούσε.

Κάναμε διάφορες  σκέψεις για την επιλογή του να έρθει στο σπίτι μας και κυρίως για τους λόγους που εγκατέλειψε το φιλικό περιβάλλον του δικού του σπιτικού [διότι ήταν καθαρός και περιποιημένος] και επέλεξε την περιπέτεια της φυγής. Αφού αναζητήσαμε διάφορες δικαιολογίες , όπως τους συχνούς πυροβολισμούς που ακούγονταν τα βράδια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μέχρι και την  απελευθέρωσή του. Ο  πατέρας μου άρχισε να κοινολογεί το θέμα, μήπως βρεθεί ο κάτοχός του που ενδεχομένως τον αναζητούσε. Αφού δεν βρέθηκε ενδιαφερόμενος, οι διάφοροι ‘’ειδικοί’’ άρχισαν να μιλάνε για σκόπιμη εγκατάλειψή του, επειδή ενδεχομένως έπασχε από ψιττάκωση ή ψιττακίαση – που ακούγαμε για πρώτη φορά και μάλιστα ότι η νόσος αυτή μεταδίδεται και στον άνθρωπο - αλλά η καλή του  εικόνα  δεν έδειχνε άρρωστο πτηνό και δεν δικαιολογούσε τέτοιες  ανήσυχες σκέψεις.

Ύστερα από όλα αυτά, άρχισα να του θεωρώ δικό μου [χωρίς να τον περιορίσω σε κλουβί] και  να του μιλάω συχνά, χωρίς όμως  καμιά  ανταπόκριση εκ μέρους του. Παρατήρησα όμως ότι κάποιες φορές προσπάθησε να μιμηθεί το πρωινό εγερτήριο  λάλημα του πετεινού μας , με τραγικά όμως αποτελέσματα, που κατέληγαν πάντα σε μια απαίσια κραυγή σαν κοράκι. Το γεγονός αυτό μας οδήγησε στη σκέψη ότι αυτός μπορεί να ήταν και ο λόγος της  μη αναζήτησής του από το παλιό του αφεντικό.

Εξακολουθούσε να ζει μαζί μας απόλυτα ελεύθερος και δεν έχασε ποτέ τη φροντίδα μας, λόγω της ‘’κακοφωνίας’’ του, αφού διασκεδάζαμε με την προσπάθειά ανταγωνισμού του  με  τον καλλίφωνο  πετεινό μας. Κάποιο πρωινό τον αναζήτησα μα δεν τον βρήκα. Έφυγε όπως ήρθε,  ίσως γιατί δεν άντεχε τη σύγκριση της ‘’ κραυγής’’ του με το μελωδικό πρωινό εγερτήριο του πετεινού και αν θυμάμαι καλά δεν μου πολυστοίχισε η απώλειά του . Έτσι ίσως βρήκαμε και το λόγο που ζήτησε προσωρινή στέγη σε μας, χωρίς κανείς να τον αναζητήσει. Αυτή τελικά είναι η μοίρα εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ότι με τις καθημερινές  κραυγές τους γίνονται ενοχλητικοί και μάλιστα στις μέρες μας  όσο πάνε και πληθαίνουν οι ίδιοι και οι ψιττακίζοντες  μιμητές τους, που υποπίπτουν στο ίδιο λάθος.!!! 

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος  την παιδική ιστοριούλα μου με τις κραυγές του κακόφωνου παπαγάλου και τους σύγχρονους παραλληλισμούς  και ας εντρυφήσουμε για λίγο  στην σιωπηρή κραυγή του παρατιθέμενου εμβληματικού  ομότιτλου έργου του σουρεαλιστή Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μούνκ. Πρόκειται για μια αυτοπροσωπογραφία του, στην οποία ο καλλιτέχνης αποτύπωσε   το μαρτύριο της ζωής του, κάνοντας έτσι εκκωφαντικότερη την ‘’κραυγή’’ του. Υπήρξε ο πιο ωραίος άντρας στη Νορβηγία και άρχιζε το ποτό μόλις ξυπνούσε για να φύγει το μεθύσι της προηγούμενης μέρας, στο οποίο τον οδηγούσε  το οικογενειακό του δράμα. Αξίζει τον κόπο να  μελετήσουν τη ζωή του  όσοι την αγνοούν και  ίσως τους βοηθήσει  να νοιώσουν – στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε - ότι  υπάρχουν και χειρότερα!!!

Η ανάμνηση της παιδικής μου  ιστοριούλας μου θυμίζει τους αμέτρητους παπαγάλους που νυχθημερόν  ελεεινολογούν κάθε πράξη που δεν τους βολεύει για να ‘’υποκλέψουν’’ λίγα ψηφουλάκια ή να κερδίσουν λίγες στιγμές της χαμένης τους δημοσιότητας. Το κακό στην περίπτωση είναι ότι με τις δικές τους επαναλαμβανόμενες  συγχορδίες ‘’κραυγής’’, δεν βλάπτουν μόνο τον εαυτό τους αλλά την ίδια μας της χώρα και τον αναμενόμενο τουρισμό, για τα οποία η διεθνής τεκμηριωμένη εντύπωση είναι θετική και εντελώς αντίθετη.

Έλεος αδελφοί Χριστιανοί , άθεοι και αντίχριστοι, διότι με τα κλαψουρίσματά σας προσβάλετε και την νοημοσύνη μας, διότι ατυχώς για όλους τους κομματικούς παπαγάλους ζούμε και εμείς εδώ και έχουμε προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Ο εκβιασμός των καταλήψεων και της επιβολής του πεζοδρομίου για κομματικούς σκοπούς  έληξε οριστικά και αμετάκλητα και είναι κρίμα ότι βρίσκει  μιμητές και στις τάξεις κομμάτων του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου.       Αντώνης

 

Ακολουθεί η εικόνα της ‘’κραυγής’’

                                                   Η ''ΚΡΑΥΓΗ'' του  Έντβαρντ Μούνκ