Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΈΡΑΣ

 

                         Ας μιλήσουμε με ανοιχτές τις καρδιές

 

 

Με αφορμή τον χθεσινό εορτασμό, αλλού με ταρατατζούμ και σε μερικές περιπτώσεις αθόρυβα μέχρι και σιωπηρά, νιώθω την ανάγκη  να πω δυο λόγια, όχι για τη γιορτή αλλά για το τιμώμενο πρόσωπο. Πριν όμως προχωρήσουμε στην περιγραφή της προσωπικότητας, οφείλουμε μια σημαντική διευκρίνιση. Ποια είναι ακριβώς η μητέρα;;; Είναι εκείνη που φέρνει στον κόσμο τη ζωή ή εκείνη που  μεγαλώνει τα παιδιά της και διαμορφώνει ένα σωστό και χρήσιμο κύτταρο στην κοινωνία μας;;; Είναι οι μητέρες που δεν είχαν γάλα να θηλάσουν τα μωρά τους – στην κατοχή – γιατί δεν έτρωγαν για να μοιράσουν το  φαγητό τους στα  άλλα τους παιδιά;;; Είναι οι θετές μητέρες ή άλλα άτομα που καλούνται ή αναλαμβάνουν να παίξουν αυτόν τον ρόλο της ανατροφής ;;; Εγώ θα προσθέσω και μια άλλη κατηγορία ατόμων, που η ανάγκη και η αγάπη τους προσέδωσε τη δυνατότητα προσωρινής προσομοίωσης, άσχετα αν αυτή  αναγνωρίζεται ή όχι από την πολιτεία, το κοινωνικό σύνολο ή τους αποδέκτες της!!! Σημειώνω ότι τα όποια στοιχεία αναφέρονται δεν έχουν σκοπό να αποδώσουν οποιεσδήποτε ευθύνες  και η αναφορά σε προσωπικό περιστατικό  γίνεται αποκλειστικά  για την ισχυροποίηση της αυθεντικότητας της περιγραφής.

Για να γίνω απόλυτα κατανοητός, θα χρησιμοποιήσω μια  αποκλειστικά προσωπική μου εμπειρία, που με έκανε να αισθανθώ ότι ανάλογες περιπτώσεις γιόρτασαν και  χθες , αλλά   σιωπηρά και αθόρυβα. Επειδή στις αφηγήσεις μου χρησιμοποιώ συχνά παραδείγματα από τη φύση, πριν από την παράθεση του  παραδείγματος,  θα αναφερθώ σε ανάλογα περιστατικά του  ζωικού βασιλείου. Συγκεκριμένα     σε ένα είδος πανίδας που ζει στους  απόκρημνους βράχους των νησιών Γκαλαπάγκος, τους πιγκουίνους. Τα θηλυκά αφήνουν στα αρσενικά την ευθύνη της επώασης των αβγών τους και  αυτά ταξιδεύουν για εβδομάδες στους ωκεανούς  για την εξασφάλιση αρκετής τροφής για την οικογένεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν,   μητέρα είναι  αυτή που γεννά το αβγό ή αυτός που το επωάζει και φέρνει στο φως της  ζωής το μικρό;;; Αν στο νησί αυτό του Δαρβίνου υπήρχε γιορτή της μητέρας ποιος θα τη γιόρταζε, το αρσενικό ή το θηλυκό;;;

Άβυσσος η ζωή και η περιπτωσιολογία της. Υπάρχουν όμως και πιο προσιτά παραδείγματα και μάλιστα στο ανθρώπινο γένος και προχωρώ στην τεκμηριωμένη ανάλυσή μου, αφού με αφορά προσωπικά και τη γνωρίζω καλύτερα παντός άλλου. Την Άνοιξη του 1977 [ ήμουν 43 ετών] έχασα τη σύντροφο της ζωής μου, μένοντας με δυο μικρά παιδιά. Την κόρη μου στην εφηβεία της και τον γιό μου  πέντε ετών. Εκεί ένοιωσα τι σημαίνει να χάνεις τη σύντροφο και μητέρα των μικρών ακόμα παιδιών που έχουν ανάγκη της  στοργής και της ειδικής φροντίδας της.  Εκεί διαπιστώνεις ότι είσαι μόνος και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί σου στην πράξη την οποιαδήποτε βοήθεια .  Τα πρώτα λίγα χρόνια, που βρισκόμουν στην Αθήνα,  τα παιδιά μου και πιο ειδικά η κόρη μου, είχαν την αμέριστη φροντίδα της κουνιάδας μου Καίτης . Φρόντισα παράλληλα και εξασφάλισα  μια μικρή εξωτερική έμμισθη βοήθεια ,  για τις ώρες εργασίας μου, στην οποία ήθελα να είμαι  απόλυτα συνεπής.

 Την ίδια περίοδο, για να εκμεταλλευτώ τον  Νόμο που επέτρεπε το συνδικαλισμό στο Δημόσιο, με τη συνδρομή 3-4 συναδέλφων προχωρήσαμε στη δημιουργία του πρώτου    συνδικαλιστικού φορέα  στο Υπουργείο εξωτερικών. Ήθελα  να προλάβω τον κομματικό συνδικαλισμό και συγχρόνως να  αποσπώ την προσοχή μου από τα αμέτρητα προβλήματα που αντιμετώπιζα. Με διευκόλυναν   πάρα πολύ και τα παιδιά μου, που  αποδέχτηκαν τον διπλό μου ρόλο , πατέρα και μητέρας,  αφού η μάνα είναι μία και κανένας δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.

Έγινα ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου Εξωτερικών και αυτό μου δημιούργησε κάποια αναπάντεχα προβλήματα, όπως συμβαίνει σε κάθε νέο που γεννιέται.  Αυτά έγιναν εντονότερα  μετά την άρνησή μου να ανταποκριθώ  σε έγγραφη κομματική πρόταση υπαγωγής του Συλλόγου σε κάποια πολιτική ομάδα. Δεν το έκανα για κομματικούς λόγους αλλά γιατί πιστεύω στον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό και είμαι φύσει ελεύθερος άνθρωπος. Η Υπηρεσία με ειδοποίησε με τρόπο να ετοιμάζομαι για μετάθεση στο εξωτερικό, παρότι γνώριζε τα οικογενειακά προβλήματα που είχα επωμισθεί. Με τη λήξη της συνδικαλιστικής μου θητείας , υποσχέθηκα να μην την ανανεώσω εφόσον  βρεθεί πόστο με ελληνικό σχολείο,  [αφού  είχα ήδη υπηρετήσει σε   Βελιγράδι 60-65 και Πράγα 66-71]  και  την  παράκληση να μην καταλάβω  τη θέση  συναδέλφου, για τον οποίο δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι μετακίνησης.

Όλα έγιναν γρήγορα και το 1980 βρεθήκαμε οι τρείς μας στις Βρυξέλλες,  στη νέα θέση που δημιουργήθηκε στην Μ.Ε.Α. της τότε ΕΟΚ. Φόρεσα ποδιά, έμαθα συνταγές [ είχα και τη βοήθεια της κόρης μου, που μεγάλωσε πριν την ώρα της,  αλλά δεν ήθελα να την παραφορτώνω].  Για να ‘’γεμίζω τις μπαταρίες μου’’,  τα βράδια , αφού τρώγαμε και τακτοποιούσα τα παιδιά, με περίμεναν  παρεούλες που απολάμβαναν ή συνόδευαν  το λυρικό τραγούδι μου. Τις περισσότερες φορές με ακολουθούσαν  και τα παιδιά , τα οποία  αναγκάζονταν να κάνουν παρέα τους συνομηλίκους μου..

Επανέρχομαι λοιπόν στον  χθεσινό εορτασμό , που συνεόρτασα  με   σιωπηρό και αθόρυβο τρόπο, αφού και το ημερολόγιο ακόμα προσδιόριζε την ημέρα ως ‘’γιορτή της μητέρας’’. Εγώ είμαι  ένας  ταπεινός πατέρας, που δοκίμασα μια μικρή  προσομοίωση , για να αμβλύνω τις συνέπειες μιας δυσαναπλήρωτης απώλειας. Συμπεραίνω πλέον  ότι τα παιδιά μου  αναγνώρισαν την πρόθεση της προσπάθειας μου. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αγάπη σημαίνει υπομονή: Πρέπει να ξέρουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να έχουμε υπομονή με τα συναισθήματά μας και τους άλλους. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε άμεση αντίδραση ή ανταπόδοση, αφήνοντας  τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους.     Αντώνης