ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ

 

 

Είναι αλήθεια ότι δεν έχω μια σαφή απάντηση γιατί και για ποιους συνεχίζω να γράφω. Πριν από κάθε άλλη αιτία, γράφω γιατί θέλω να μεταφέρω, όσες μπορώ περισσότερες από τις αμέτρητες εμπειρίες μου, σε φίλους και γνωστούς και δεύτερον για να γεμίζω τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς μου. Με όσα γράφω  δεν θέλω να επηρεάσω κανένα, αποβλέποντας απλώς στον προβληματισμό και την  καλύτερη δυνατή χρήση της γλώσσας μας, που  για τη μικρή και ιστορική μας χώρα αποτελεί μοναδικό τρόπο απόδειξης της ύπαρξής μας.  Στις τρεις δεκαετίες που έζησα στην Ευρώπη  άκουσα αμέτρητες λέξεις με ελληνικές ρίζες, που  αποτελούν κυρίαρχο μέρος των εγκυκλοπαιδειών   Britannica ,  Larousse και πολλών άλλων ευρωπαϊκών λεξικών.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στον Τσέχο καθηγητή της αρχαίας ελληνικής στο πασίγνωστο πανεπιστήμιο της Πράγας ‘’karolinska’’ [Charles University], που κατέφυγε στην Πρεσβεία μας στη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής του 1968. Για να δείξει την αγάπη του προς τη γλώσσα μας, απευθύνθηκε στους πρώτους που συνάντησε, στην αρχαία ελληνική και παραλίγο να  θεωρηθεί τρελός και να περιέλθει στα χέρια των διωκτών του. Ήταν ο  καθηγητής του αυτοπυρποληθέντα , σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή,   φοιτητή  Jan Palach .

Με λίγα λόγια και στο βαθμό που μου είναι μπορετό, κάνω κάθε προσπάθεια να μοιραστώ τις σπάνιες εμπειρίες μου που ευτύχησα να βιώσω, στα διατρέξαντα 87 χρόνια μου, να γεμίσω τις ώρες μου και να προβάλω τη  γλώσσα μας , παρεμβάλλοντας και λόγιες εκφράσεις και λέξεις για να καταδείξω τον  μοναδικό της πλούτο. Το τερπνόν  μετά του ωφελίμου που λέγαμε παλιά, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι το τερπνό και κυρίως ποιο είναι και τι να το κάνω πια το ωφέλιμο.

Πέρα από τους λόγους που προανέφερα και αποτελούσαν κάποτε την πραγματική αιτία, τώρα  χρησιμοποιώ το γράψιμο  σαν ένα είδος πρωινού προσκλητηρίου, διότι συχνά κάποιοι αναγνώστες μου τηλεφωνούν και διερωτώνται για τις διακοπές αποστολής μηνυμάτων μου. Στην ουσία διερωτώνται αν είμαι ακόμα ‘’ζωντανός’’ – άσχετα με την υγεία και ηλικία μου – διότι έχουν συνηθίσει τον προσωποποιημένο τρόπο γραφής μου, που δίνει εγκυρότητα στα όσα γράφω. Εγώ από την πλευρά μου, με τη συνέχεια γραφής, βρίσκω έναν τρόπο πνευματικής επικοινωνίας, αφού οι άλλοι τρόποι έχουν περιοριστεί εις το ελάχιστο ή χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα. Είναι αλήθεια ότι με τα μηνύματά μου ή τις δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα μου, έχω αποκτήσει  νέους φίλους  και έχω ανανεώσει ξεχασμένες από τον χρόνο φιλίες του παρελθόντος.

Θα επαναλάβω ότι στα 80-100 άρθρα  μου που στέλνω με e-mail, λιγοστεύουν τα συνήθως θετικά σχόλια ή γενικότερα οι αποκρίσεις και γι’ αυτό συχνά ερωτώ αν ενοχλώ κάποιους να μου το πουν , για να διακόψω την ενόχληση. Μέχρι και σήμερα κανένας δεν βρέθηκε να μου το ζητήσει και κολακεύομαι να πιστεύω ότι το χαίρεται, έστω και αν επιλέγει τη λύση της ‘’παράβλεψης’’. Εδώ πάντως με βοηθάει η στατική στήλη της ιστοσελίδας μου που βρίσκει πάντα ελληνόφωνους αναγνώστες στα πέρατα του κόσμου.

Για όλους αυτούς  τους λόγους, θα συνεχίσω να γράφω και ας μη  με διαβάζει κανείς, αφού εγώ πάντα θα αισθάνομαι τη χαρά της νοητής επικοινωνίας μαζί τους. Ξέρω ότι μερικοί – μου το έχουν ανακοινώσει οι ίδιοι – τα τυπώνουν και τα δένουν σε τόμους, ελπίζω όχι για να διευκολύνουν την καύση τους, αφού ο αριθμός των δημοσιευμάτων ξεπερνά τα 650, μεταξύ των οποίων και πολυσέλιδα αποσπάσματα βιβλίων μου, με σύνολο σελίδων που ξεπερνά τις 4.000. Ελπίζω ότι κάτι χρήσιμο θα βρουν και οι μελλοντικοί αναγνώστες, όπως εμείς αναζητούμε στοιχεία για τους δεινόσαυρους και άλλα εξαφανισθέντα είδη του ζωικού βασιλείου που έζησε στον πλανήτη μας. Αντώνης