Αληθινές Προσωπικές ιστοριούλες

 

                      ΑΛΗΘΙΝΕΣ           

           Προσωπικές ιστοριούλες

 

 

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρόκειται για σχόλια και κουτσομπολιά που πάντα σιχαινόμουν , αλλά για μικρές πραγματικές ιστοριούλες με το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον και ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που άρχισα να ταλαιπωρώ τους αναγνώστες των ‘’πονημάτων’’ μου.

Πριν πολλά – πολλά χρόνια, βρέθηκα στην ελληνική Πρεσβεία  της  πανέμορφης  Πράγας, με τις αμέτρητες εμπειρίες που αποτέλεσαν αντικείμενο βιβλίου και χωριστών αναγνωσμάτων μου. Ένας από τους  Πρέσβεις που  συνάντησα  θεωρούσε το αντικείμενο  της εργασίας μου περιορισμένο και μου ζήτησε να συνδράμω στο έργο του ευάριθμου προσωπικού της Πρεσβείας [ Ο Πρέσβης με την Τσεχίδα προσωπική γραμματέα του, δυο διοικητικοί υπάλληλοι , ένας γηραιός  κλητήρας  -παλιό μπάρμαν του Ζώναρς - και ο υποφαινόμενος.

Η γραμματέας του μετέφραζε τον τοπικό Τύπο στη γαλλική και έψαχνε τρόπο να έχει κάποια άρθρα που αφορούσαν τη χώρα μας και στην ελληνική για  να ενημερώνει τις ελληνικές αρχές. Μου ζήτησε λοιπόν αν αυτό μπορώ να το αναλάβω εγώ, πράγμα που ευχαρίστως έκανα – αφού γνώριζα και την τσεχική-  και σύντομα μου ανέθεσε  να διαχειρίζομαι μόνος και να αποστέλλω  με την υπογραφή του στην Αθήνα εκείνα  που εύρισκα ενδιαφέροντα.

Τις επόμενες ημέρες  εμφανίστηκε στο γραφείο  η ωραιότατη και πολύ νέα σύζυγός του [η πρεσβευτική κατοικία ήταν ακριβώς πάνω από τα γραφεία] και μου δήλωσε ότι είναι συγγραφέας, με θέματα γύρω από τη διπλωματική ζωή. Με παρακάλεσε αν μπορώ να δούμε μαζί το τελευταίο βιβλίο της για ενδεχόμενες διορθώσεις, πριν την αποστολή για έκδοση, αφού ο σύζυγός της είχε μιλήσει κολακευτικά για τα ελληνικά μου. Φυσικά δέχτηκα ανεπιφύλακτα την πρότασή της και το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε οι δυο μας στο σαλόνι της. Στην αρχή μου χάρισε τα δύο βιβλία που είχε ήδη εκδώσει και μου είπε ότι  στην τελική επεξεργασία τους είχε ζητήσει τη βοήθεια γνωστού Καθηγητή Πανεπιστημίου.

Αρχίσαμε λοιπόν την ανάγνωση του ‘’δοκιμίου’’ της και με πολλή συστολή άρχισα να εκφράζω τις αντιρρήσεις μου για την ουσία των περιγραφόμενων γεγονότων, ενώ η γραφή της ήταν πολύ καλή και η πλοκή ενδιαφέρουσα. Η ίδια, μοναχοκόρη γνωστού Έλληνα Βιομήχανου και ποδοσφαιρικού  μεγαλοπαράγοντα της εποχής, γνώριζε πολλά αλλά αγνοούσε την πραγματική λαϊκή ζωή και τη μιζέρια της . Με ευγένεια και σεβασμό της εξήγησα ότι οι προθέσεις της είναι άριστες αλλά η δική μου οπτική εντελώς διαφορετική και συνεπώς δεν μπορώ να βοηθήσω καθόλου όπως το θέλω τόσο πολύ. Παρόλα αυτά μου ζήτησε να συνεχίσω να διατυπώνω τις αντιρρήσεις μου μέχρι τέλους ενώ εκείνη έσβηνε όσα δεν με εύρισκαν σύμφωνο.

Τελικά ,αφού σβήσαμε πάρα πολλά, προσπαθήσαμε να περιορίσουμε τη δυσάρεστη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με ένα ουίσκι. Μου είπε   ότι αναθεώρησε την  άποψή της  για τη φτώχια και τη στέρηση και ότι θα ξανάγραφε το έργο της από την αρχή, ενθαρρύνοντάς με να ασχοληθώ και εγώ με το αντικείμενο που εύρισκε ότι μου ταιριάζει. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε  για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και σε  ένα χρόνο μου έστειλε με αφιέρωση το νέο της  βιβλίο, απαλλαγμένο από όσα  από κοινού είχαμε απορρίψει. Αυτή τη φορά , οι ήρωες της είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , που όλοι μας έχουμε συναντήσει στη ζωή μας.

 Η συγγραφέας έφερε το όνομα της μυθικής μοναχοκόρης  του Ακρισίου και της Ευρυδίκης και μητέρας του ημίθεου Περσέα, που η ομορφιά της  αποτέλεσε θέμα διάσημων ζωγράφων [ Τισιανού, Ρέμπραντ, Τιντορέτο, Κλίμτ  κλπ] αλλά και η ίδια  ήταν πραγματική θεά!!!   Ξαναδιαβάζοντας τελευταία το βιβλίο της, επανέφερα στο νου μου θαυμάσιες εικόνες και θυμήθηκα την προτροπή της να ασχοληθώ με μια  υπόδειξή της  , της  μακρινής δεκαετίας του 1960 και θέμα την ίδια. Ας είναι καλά όπου και αν βρίσκεται.    Αντώνης