ΕΛΛΗΝΟΣΕΡΒΙΚΗ ΦΙΛΙΑ

 

                         Ελληνοσερβική  φιλία

                   Τι συμβαίνει  σήμερα;

 

Όταν η ντόπια αντιπολίτευση , καλλιεργεί  καθημερινά  το μίσος της  για αυτούς που εξέλεξε ο λαός να κυβερνήσουν τη χώρα, με προπαγάνδα που θα ζήλευε και ο διαβόητος Γκέμπελς , θεωρώ  ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί της . Ίσως είναι καιρός να ασχοληθούμε με τους πραγματικούς  φίλους της χώρας μας, που περιορίζονται κυρίως στους λαούς , χωρίς , ενίοτε, ανάλογη αντιστοίχηση με τις πολιτικές ηγεσίες τους. Αυτό συνέβαινε πάντοτε,   ανάμεσα στους λαούς Ελλάδας και Σερβίας και τίποτα δεν μπόρεσε να παρεισφρήσει ανάμεσά μας και αν υπήρξαν διαφορές αφορούσαν την πολιτική ηγεσία και ποτέ τους λαούς.

Ζώντας οικογενειακώς στο Βελιγράδι σχεδόν 6 χρόνια [1960-τελος 1965] έζησα αυτή την αλήθεια πολύ έντονα, έμαθα και  άκουσα πολλά , παρά τις ιδεολογικές αντιθέσεις  της εποχής. Σημειώνω ότι στο Βελιγράδι γεννήθηκε και το πρώτο μου παιδί με πολλούς κινδύνους και περιπέτειες, διότι οι φίλοι μας ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, αφού το  καθεστώς της εποχής είχε  προβλέψει περίθαλψη μόνο για τα μέλη του Κόμματος.

Ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας τότε, Στρατάρχης Τίτο,  δήλωνε συχνά φίλος της χώρας με ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια . Σε κάθε σιδηροδρομικό ταξίδι τους στην Ευρώπη, έστελνε την πολυτελέστατη αμαξοστοιχία του στα σύνορα και τους κατευόδωνε μέχρι την έξοδο από τη χώρα του. Όταν απεβίωσε ο Βασιλιάς Παύλος  [6 Μαρτίου 1964], ο Τίτο ήταν ο πρώτος που προσήλθε στην Πρεσβεία μας , υπέγραψε στο βιβλίο συλλυπητηρίων και μίλησε  αρκετά με το προσωπικό της. Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ και μια φωτογραφία από την επίσκεψή του :

     Ο Πρόεδρος Τίτο ΣΤΗΝ Ελληνική Πρεσβεία   [Ο υποφαινόμενος πρώτος δεξιά του]

          ‘’Εντυπωσιακό ήταν το φαινόμενο στο δρόμο που οδηγούσε στην Πρεσβεία μας. Όλες οι κατάφορτες με χιόνια στέγες των γύρω σπιτιών είχαν καταληφθεί από ένοπλους αστυνομικούς, που φρόντιζαν για την ασφάλειά του. Αφού υπέγραψε στο βιβλίο με το προσωπικό του στυλό, το ξέχασε και εγώ που παρευρισκόμουνα ,έσπευσα να του το παραδώσω .Το στυλό εξαφανίστηκε αστραπιαία από τους συνοδούς ασφαλείας του. Σημειώνω εδώ ότι σε όλη τη διάρκεια  της παραμονής του στην Πρεσβεία μας, υπήρξε πολύ φιλικός με το σύνολο του προσωπικού’’.

Εξ ίσου εντυπωσιακή όμως υπήρξε και η προσωπική του επιλογή ‘’δημιουργίας του ‘’Μακεδονικού’’ το 1948 ,με δικαιολογίες της εποχής, ότι το έκανε για ικανοποίηση  του ΚΚΕ, αλλά και για  να δώσει ‘’αντικείμενο απασχόλησης στους Σκοπιανούς για  να μην τον ενοχλούν’’. Θετική κίνηση προς το ΚΚΕ ήταν και η δημιουργία του Μπούλκες, ενός στρατοπέδου των  ηττημένων του ελληνικού εμφυλίου, στο ομώνυμο Σερβικό χωριό . Ο Διοικητής του Μπούλκες, ονόματι  Παπαδάτος, Συνταγματάρχης του Γιουγκοσλαβικού στρατού και μετέπειτα εκδότης του περιοδικού Διεθνείς Σχέσεις, υπήρξε ο δάσκαλός μου στην οδήγηση αυτοκινήτου. Για συμπλήρωση της γενικής εικόνας της περιοχής, διευκρινίζω  ότι τη Σοβιετική στρατιωτική βοήθεια στο Γράμμο και το Βίτσι, προωθούσε η σερβική μεραρχία, με επί κεφαλής τον Στρατηγό   Πέκο Ντάπτσεβιτς,     μετέπειτα Πρέσβη της Γιουγκοσλαβίας στην Αθήνα.

Ο σερβικός λαός λάτρευε τους Έλληνες και θυμάμαι αμέτρητες φορές στους γνωστούς ‘’τυπικούς’’ ελέγχους, οι αστυνομικοί, μόλις διαπίστωναν ότι ήμουν Έλληνας, μου ζητούσαν συγγνώμη και παρέβλεπαν ακόμα και μικροπαραβάσεις. Με την ίδια ευκολία μου χορήγησαν και την πρώτη άδεια οδήγησης , με μια τυπική  εξέταση. Διάφοροι σημαντικοί Σέρβοι  [ διπλωμάτες , καθηγητές Πανεπιστημίου, και  ο  μοναδικός διαβιών στη Σερβία απόγονος της Βασιλικής οικογένειας των Καρατζόρτζεβιτς] ,μου έλεγαν  ότι προπολεμικά,  ακόμα και ένας γάμος με ελληνίδα αποτελούσε  στοιχείο ανάδειξης στη Σερβική πολιτική ηγεσία. Η φιλία και ο σεβασμός, πολλές φορές σε σημείο υπερβολής, δεν έπαψε ποτέ στον σερβικό λαό και αυτό δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο για την κομματική ηγεσία της χώρας. Το Φαινόμενο διατηρήθηκε και μετά τη ‘’διάλυση’’ της Γιουγκοσλαβίας, με την συμπαράσταση της χώρας μας και απλών πολιτών στα προβλήματα των γειτόνων μας και τη φιλοξενία αμέτρητων Σέρβων, πολλοί από τους οποίους έμαθαν τη γλώσσα μας και πήραν την ελληνική ιθαγένεια.

Πριν ασχοληθώ με τον λαό της χώρας, θα αναφερθώ σε έναν ανεξήγητο παραλογισμό της κορυφής της ηγεσίας,  που θυμίζει παλαιοκομμουνιστικές καταβολές .  Ο σημερινός  Σέρβος Πρόεδρος Βούτσιτς, κάνει  ανοίγματα προς την Τουρκία την οποία εκθειάζει ως μεγάλη χώρα, ισχυρό παράγοντα της περιοχής και αυτό δυσαρεστεί  ιδιαίτερα  τον λαό της χώρας του. Ας τον προσέξουμε όμως  λίγο, διότι σε μας περιορίζεται σε κάποιες μικροδιευκολύνσεις  φιλοξενίας παιδιών από τα προσφυγικά στρατόπεδα.  Αρχίζει και αυτός να μπαίνει στους τουρκόφιλους της Ευρώπης [ Γερμανία, Ολλανδία  κλπ]. 

Θυμάμαι σε παλαιότερες εποχές,  ρώτησα μια φίλη μου Ολλανδή ‘’ πώς εξηγεί αυτόν τον πολιτικό έρωτα προς την τουρκική ηγεσία, που  παραβλέπει όλες  της τις απρέπειες’’. Χωρίς δισταγμό μου απάντησε ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας της θέλει με τον τρόπο αυτό να ‘’εξιλεωθεί’’ για την χρησιμοποίηση των Τούρκων εργαζόμενων στη χώρα της  αποκλειστικά με τους υπονόμους και το αποχετευτικό. Κάτι ανάλογο γίνεται στις μέρες μας, λόγω των εκλογών, στη Γερμανία, με τα εκατομμύρια ψηφοφόρων τουρκικής καταγωγής και επιρροής. Σκεφθείτε τι θα συμβεί αν πραγματοποιηθεί η ελεύθερη ‘’διακίνηση’’ των Τούρκων εργαζομένων στην Ευρώπη!!!

Αντώνης.