Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΣ
Ελάχιστα λιτά λόγια για ένα σημαντικό
ιεράρχη και άνθρωπο
Μαθητές και μαθήτριες της 8ης τάξης του Γυμνασίου Αταλάντης,24.2.1953
Σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Σινά κ.κ. Δαμιανού
Ψάχνοντας
ανεξερεύνητους για δεκαετίες χώρους που είχα ατάκτως ερριμένες παλιές
φωτογραφίες μου, βρήκα μια μικρή της
σχολικής περιόδου [διαστάσεων 6χ8 εκατοστά], αναμνηστική από μια εκδρομή της τάξης μας σε γειτονικό λόφο, λίγο πριν το
τέλος του Γυμνασίου , που θα μας χώριζε για πάντα. Διακρίνονται οι λίγοι συμμαθητές μου , γιατί το κτίριο του
σχολείου που κάλυπτε τις ανάγκες ολόκληρης της επαρχίας Λοκρίδας, διέθετε πέντε
μεγάλες αίθουσες και μια μικρή αποθήκη
για τις ανάγκες της 8ης [τελευταίας] τότε, τάξης. Έτσι λοιπόν ήταν
γνωστό από την αρχή, ότι από τους 250 περίπου μαθητές που έμπαιναν, η προαγωγή στην τελευταία και η αποφοίτηση δεν
επέτρεπε περισσότερους από 20 που επέβαλλαν οι κτιριακές δυνατότητες.
Το
πρόβλημα είχε σαν μοναδική λύση τη
μεταγραφή σε Γυμνάσιο της Λειβαδιάς, της Λαμίας ή της Χαλκίδας ή την
επανάληψη της τάξης. Το παράδοξο αυτό
φαινόμενο είχε και δυο ‘’θετικά’’
αποτελέσματα, τόσο το δυνατό
φιλικό δέσιμο μεταξύ μας, αφού είμαστε
σαν μια πολυμελή οικογένεια και την καλύτερη μάθηση.
Στη
φωτογραφία αυτή, ο υποφαινόμενος είναι όρθιος, πίσω από το τεντωμένο δεξί χέρι
της μοναδικής όρθιας κοπέλας, της Ζωής που χάσαμε για πάντα όπως και πολλούς
από τους υπόλοιπους. Το πιο σημαντικό, που αποτέλεσε και την αφορμή να γράψω το
παρόν, είναι ότι ο πρώτος αριστερά όρθιος [ με τα γυαλιά και την
‘’κουκουβάγια’’ ] είναι ο κατά κόσμον φίλος μου Μίμης Σαμαρτζής, ο σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος του Σινά , για
τον οποίο αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω
δυο λόγια. Εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία, με μοναδικό κοινό στοιχείο τα
γυαλιά του, που όταν γνωριστήκαμε ήταν
μυωπικά!!!
Υπήρξε
άτομο έντιμο και αφοσιωμένο στην εκκλησία από τα παιδικά του χρόνια και παράδειγμα
προς μίμηση για τους συμμαθητές του και την κοινωνία. Μετά τις θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές του ,
έφυγε στο Κονγκό όπου ‘’εκάρη μοναχός’’ και ασχολήθηκε με την κοινωνική
προσφορά. Κατά την μεταγενέστερη διαμονή
του στο μοναστήρι του Σινά, εξελέγη
Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ (περιοχές της Νοτίου
Σιναϊτικής Χερσονήσου).
Δεν θα ασχοληθώ με την γνωστή πλούσια κοινωνική και
εκκλησιαστική του δράση, αλλά με τα ελάχιστα που μας ξανάφεραν σε επαφή, μετά
τη φυγή του από την Αθήνα. Κρατήσαμε μια
επαφή μέσω συναδέλφων του Υπουργείου Εξωτερικών που υπηρετούσαν στο Ισραήλ και
είχαμε κλείσει και ένα ραντεβού να βρεθούμε στα Ιεροσόλυμα. Σε ένα υπηρεσιακό
μου ταξίδι στην περιοχή, είχα πάρει μαζί μου- εξόδοις μου – και την κόρη μου
[νομίζω το καλοκαίρι 1979] αλλά τα
γεγονότα της περιοχής τον απέκλεισαν στο
Κάιρο όπου βρέθηκε και έτσι η συνάντηση αυτή έγινε μόνο στις καρδιές μας.
Πολλά χρόνια αργότερα, βγαίνοντας από το ψάρεμα που μου γέμιζε τις ελεύθερες ώρες μετά
τη συνταξιοδότηση και τη μόνιμη εγκατάστασή μου στην Αταλάντη, είδα
τον φίλο μου Διευθυντή Εκκλησιών
του Υπουργείου Εξωτερικών στο λιμάνι και τον ρώτησα τι ζητάει στη Σκάλα
Αταλάντης. Μου εξήγησε ότι συνόδευε τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά κ. Δαμιανό, που
ήταν στο διπλανό εστιατόριο, με πλειάδα παραγόντων. Του εξήγησα ότι υπήρξαμε
συμμαθητές και φίλοι και όπως ήμουν βρώμικος από το ψάρεμα, έσπευσα να υποβάλω
τα σέβη μου. Παρακάλεσα να δεχθούν για
το γεύμα τους την πλούσια ‘’ψαριά’’ της ημέρας που αποδέχτηκαν και μέχρι να
ετοιμασθούν τα ψάρια προσπαθήσαμε να επαναφέρουμε όσα είχε πάρει μαζί του ο πανδαμάτωρ χρόνος που είχε μεσολαβήσει.
Το χαμένο ραντεβού
στέρησε [ σε μένα και την έφηβη τότε
κόρη μου]την ξενάγηση στο Ναό της Αγίας
Αικατερίνης και τη σπάνια βιβλιοθήκη της Μονής.
Υπηρεσιακοί και άλλοι λόγοι δεν το έκαναν κατορθωτό αργότερα και τώρα
πια το καθιστά αδύνατο η ηλικία μας. Οι προσωπικές επαφές μας διατηρήθηκαν μέχρι τα πρώτα χρόνια των Αθηνών. Αργότερα οι
δρόμοι μας χώρισαν και η επικοινωνία μας κατέστη νοερή, αλλά δεν σταμάτησε
ποτέ. Ευελπιστώ ο Πανάγαθος να μας επιφυλάξει
κάποια συνάντηση στα επουράνια. Αντώνης Ταρνανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου