ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΕΣ

 

   ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΕΣ

   ΟΙ  ‘’ΓΕΡΜΑΝΟΙ’’ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

 

 

Η ζωή μας παίζει παράξενα παιχνίδια και ιδιαίτερα για τα παιδιά της δικής μου γενιάς [1934] και μάλιστα στην ελληνική επαρχία, τα παιχνίδια αυτά έφθαναν στα άκρα. Σε μια εποχή χωρίς κανένα  από τα σημερινά   μέσα ενημέρωσης – ούτε ηλεκτρισμό- πιστεύαμε ότι ο κόσμος μας περιορίζονταν στον οπτικό μας ορίζοντα. Στην πρώτη τάξη του Δημοτικού ακούγαμε  για πρώτη φορά ότι δεν είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, αλλά παρά την προσπάθεια της Δασκάλας αδυνατούσαμε να το ‘’συλλάβουμε’’ σε όλο του το μέγεθος.

Μια μέρα λοιπόν που ο πατέρας μου μας φιλούσε φεύγοντας για το μέτωπο , ‘’ανακάλυψα’’ ότι υπάρχουν άλλες δυο χώρες [ Αλβανία και Ιταλία που μας κήρυξε τον πόλεμο].Το τελευταίο   δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, αλλά  το έζησα τόσο έντομα που το ‘’χώνεψα’’. Εκεί όμως που δυσκολεύτηκα περισσότερο ήταν την 25^η Μαρτίου την επόμενη χρονιά  που υμνούσαμε      τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ενώ την ίδια ώρα   βλέπαμε μπροστά μας τα Γερμανικά Στρατεύματα, που είχαν εισβάλλει  στη χώρα μας και έφθασαν  και στη μικρή μας  πόλη. Πώς να κατανοήσει ένα 7 χρονο παιδί, χωρίς άλλες προσλαμβάνουσες ότι υπάρχουν Γερμανοί καλοί και κακοί, ενώ  ελάχιστα νωρίτερα αγνοούσε εντελώς την ύπαρξη αμφοτέρων.

Τελικά στην πράξη τα μαθαίνεις όλα καλύτερα σε σημείο να μην μπορείς ποτέ να τα ξεχάσεις. Η ίδια η ζωή όμως τα έφερε έτσι που τα ξέχασα, όπως ξέχασα και τη διάκριση μεταξύ του καλού  και των  κακών Γερμανών, αφού τον πρώτο τον υμνολογούσαμε συνεχώς ενώ με τους άλλους γίναμε φίλοι και σύμμαχοι. Στην ανάγκη μας μάλιστα, γιατί  η χώρα μας πάντα βρισκόταν στην ανάγκη, φιλοξένησε και έδωσε δουλειά και ψωμί σε εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας. Μου έχει μείνει βέβαια η απορία πως η Γερμανία – η ηττημένη και κατεστραμμένη του 2^ου παγκόσμιου πολέμου – αναπτύχθηκε και έγινε πάλι η πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη ενώ  εμείς σερνόμαστε και μας απασχολεί αποκλειστικά η ιδεολογία μας. Το πιο ανεξήγητο όμως, ακόμα και τώρα στα 88 μου με αμέτρητη εμπειρία και προσλαμβάνουσες παραστάσεις, είναι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω πώς καταφέραμε και ‘’φιλιώσαμε’’ με όλους τους ξένους και δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας.

 Εδώ – επαγωγικά - φθάνω στη σκέψη μήπως ‘’φταίμε και εμείς’’, διότι αποκλείεται να μη βρήκαμε μια ευκαιρία να κάνουμε μεταξύ μας ό,τι κάναμε και με τους ξένους. Ας υπογράφαμε και μεταξύ μας μια συμφωνία, ένα σύμφωνο ειρήνης τέλος πάντων και μάλιστα σε μια ξένη γλώσσα, διότι φαίνεται ότι τη δική μας – όπως την καταντήσαμε  - δεν την καταλαβαίνουμε  πια.

Επανέρχομαι όμως στις αρχικές μου απορίες και στις εξηγήσεις που εν τω μεταξύ μου πρόσθεσε  η ίδια η ζωή και δεν πρόλαβα να διηγηθώ , αλλά και να το έκανα ποιο το όφελος, αφού όλοι μας τα ξέρουμε όλα;;;

Τη δεκαετία του 1960, βρέθηκα υπηρεσιακά στο Βελιγράδι, την πρωτεύουσα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, όπου βίωσα καινούργιες καταστάσεις, έμαθα μια νέα γλώσσα, απέκτησα ένα παιδί και άκουσα από πρώτο χέρι λεπτομέρειες του εμφυλίου της χώρας μας. Άκουσα και άγριες διηγήσεις ηγετικών στελεχών του εμφυλίου που απέκτησαν σημαντικά πόστα και στη  γείτονα χώρα που είχαν καταφύγει. Κράτησα  τα περισσότερα μέσα μου, διότι οι συμπατριώτες μου είχαν ήδη διαμορφωμένη γνώμη και κυρίως διότι προσπαθούσα να τα ξεχάσω .

Εκεί λοιπόν που όλα έπαιρναν το δρόμο τους, γνώρισα τρομερή αγάπη και θαυμασμό από όλους τους Σέρβους , αιφνιδιάστηκα όμως, όταν  ‘’μου προέκυψε και νέος Γερμανός’’ Ήταν ένας Γερμανός αλλιώτικος από τους προηγούμενους, που ομολογώ ότι με αιφνιδίασε. Πρόκειται για τον τότε Πατριάρχη των Σέρβων , ο  πρωτοπρεσβύτερος του οποίου, ονόματι KOVACEVIC , τέλεσε το μυστήριο της βάπτισης της κόρης μου στην Πρεσβευτική κατοικία – λόγω και των μέτρων του καθεστώτος κατά της θρησκείας.

Εδώ  κάνω κάποιες αναφορές, που με εντυπωσίασαν αλλά τις συνήθισα και τις δικαιολόγησα  σε κάποια δε φάση με οδήγησαν σε μια μικρή γκάφα. Αρχίζω από τα πιο ελαφρά, όταν κατά τα ειωθότα της εποχής, έκλεισα ραντεβού νε το ιερέα για να πάρει ευχή η γυναίκα  μου – 40 ημέρες μετά τον τοκετό για να κυκλοφορεί δημόσια - και  επειδή η διαδικασία του ήταν άγνωστη, την αντικατέστησε με το χρίσμα στη νεογέννητη κόρη μου.

Σε μια  κατ΄ιδίαν συνομιλία που ευτύχησα να έχω με τον  Πατριάρχη, μου εξήγησε ότι του επετράπη η ενθρόνισή του, αφού προηγουμένως έγινε μέλος του Κόμματος, και εν τω μεταξύ είχε προϋπάρξει  παρτιζάνος και συμπολεμιστής του ALEXANDER RANKOVIC – Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, σερβικής καταγωγής. Η γκάφα μου ακολούθησε όταν άρχισε να μου μιλάει για την κόρη του  και ξαφνιάστηκα, με βάση τα όσα γνώριζα για την αγαμία των ανωτέρων και ανωτάτων κληρικών. Με πολύ αγάπη και κατανόηση, μου χάιδεψε τα κεφάλι και μου  είπε ‘’παιδί μου –εγώ  ήμουν 27 ετών-   βρίσκεσαι στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και θα δεις και άλλα πολλά, θα καταλάβεις όμως ότι πάνω από όλα προέχει η επιβίωση’’.

Αντώνης