ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 

                      ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΊΩΣΗ

                         Εμπειρική  Ανάλυση

 

 

Η τριήμερη συζήτηση της ψευδεπίγραφης ομαδικής δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, με το ‘’πεζοδρομιακό’’ λεξιλόγιο   και τα ασύστολα ψεύδη που ακούστηκαν, με αναγκάζουν να στραφώ σε  θέματα της δικής μου επιλογής,  αφού η ‘’στημένη’’ παράσταση αποτελεί θέμα και θέαμα προς αποφυγήν. Σκέπτομαι μάλιστα ότι προσβάλλει την αισθητική των θεατών και ακυρώνει το ενδεχόμενο ενασχόλησης με τα κοινά  σοβαρών προσωπικοτήτων. Με έκπληξη και τρόμο διαπιστώνω ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και μετά το πέρας της συζήτησης με μια  αυθαίρετη ‘’κατάληψη’’ της έδρας της Βουλής, από άτομο που ψηφίστηκε για να την υπερασπιστεί.

Το ‘’βουλευτιλίκι’’ αποτελούσε κάποτε σοβαρό κριτήριο για ένα πλούσιο γάμο, στις μέρες μας  όμως έχει καταστεί ένα  επικερδές επάγγελμα και  ενίοτε μέσο ανέλιξης ανεπάγγελτων, καταληψιών,  κομματικών αφισοκολλητών και οπορτουνιστών. Οι γνωστοί ισχυρισμοί   περί ‘’εθνικής προσφοράς’’ αποτελούν πια φήμες που περιορίζονται στο περιστύλιο του κοινοβουλίου και  απλά σώζουν τα προσχήματα , για αρκετούς  από τους παρεπιδημούντες στο εσωτερικό του.

Δεν γνωρίζω και στην ηλικία μου δεν με ενδιαφέρει πια η άποψη των ειδικών  για τη διάκριση μεταξύ  ζωής και επιβίωσης, χωρίς να παραβλέπω το έργο τους . Πριν προχωρήσω στην ανάλυση των σημαντικών διαφορών θα αναφερθώ  στις βασικές παραδοχές για κάθε μια από τις δυο αυτές καταστάσεις.

Ζωή είναι η γενική κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς,  χαρακτηρίζεται δε από σημαντικές λειτουργίες όπως η αύξηση, η αναπνοή,  η διατροφή, η αναπαραγωγή και η διάρκεια [ από την γέννηση μέχρι τον θάνατο]. Επιβίωση είναι η διατήρηση της ζωής μέσα σε αντίξοες συνθήκες και η συνέχιση  της ύπαρξης μας , με περιορισμό ή  απουσία  των  σημαντικών αυτών λειτουργιών  και παντελή σχεδόν έλλειψη ποιότητας. Επισημαίνω ότι προσωπικά βρίσκομαι ήδη από καιρό στη δεύτερη  φάση και τη γνωρίζω πολύ καλά,  με μοναδική  δράση τη γραφή και συγγραφή,  για να σκοτώνω την ώρα μου και μόνο!!!

Τη  βασική  διαφορά  ανάμεσα στις δυο  αυτές καταστάσεις τη διαπιστώνει κανείς όταν επιζήσει ενός έκτακτου γεγονότος, ατυχήματος ή  πολέμου και  όταν η ζωή του ατόμου  οδηγείται προς το  τέλος  – βίαιο ή φυσιολογικό .Υπάρχουν περιπτώσεις  που  αυτή μπορεί προοδευτικά να βελτιωθεί και η ζωή να  επανακτήσει την ποιότητα της – περιορισμένη ή και πλήρη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο  και γι΄αυτούς που εγγίζουν το προσδόκιμο  όριο!!!

Η προσδοκία έχει να κάνει μόνο με τον  υπολειπόμενο χρόνο και την ελπίδα ότι η συνέχεια δεν θα επιδεινωθεί περισσότερο, διότι η φάση αυτή της ζωής χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο μη αναστρέψιμων  και απρόβλεπτων εσωτερικών και εξωτερικών αλλαγών. Ποιος νοιάζεται πια για τις εξωτερικές [ ρυτίδες, μαλλιά κλπ],  πλην  των ελάχιστων εκείνων που εμποδίζουν και την απλή δυνατότητα της αυτοεξυπηρέτησης.

 Στη σύγχρονη οικογένεια έχει πια χαθεί – εκατέρωθεν -  η δυνατότητα , ακόμα και η επιθυμία  της  δορυφορικής της δομής  και η παλαιότερη φροντίδα  έχει αφεθεί στα κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενα  ιδρύματα ‘’ περίθαλψης   ηλικιωμένων’’ . Ο  ρόλος  αυτών των ευαγών ιδρυμάτων φάνηκε διεθνώς σε όλο το μεγαλείο του, με την τελευταία πανδημία  και το ‘’ξεπάστρεμα’’ μεγάλου αριθμού ηλικιωμένων που έτυχε να βρεθούν  σε ξένα  χέρια  επαγγελματικής ή δημόσιας περίθαλψης, Η πρώτη έχει αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και η δεύτερη αποτελεί τη γνώριμη μορφή της καμουφλαρισμένης κρατικής  ‘’ακηδίας’’, ενώ είναι γνωστό ότι ‘’ουκ επ’ άρτω  μόνο ζήσεται άνθρωπος’’. Εξαίρεση αποτελούν τα ευαγή ιδρύματα ‘’φιλεύσπλαχνων ευεργετών’’ που όμως δεν μπορούν να καλύψουν τις αυξημένες  ανάγκες περίθαλψης και η ευσπλαχνία αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια και ηθικό ‘’ξεπεσμό’’ , με τον τρόπο που  εκδηλώνεται στις μέρες μας.

  Δεν υπήρξε βέβαια  διαφορετική   η μοίρα εκείνων που παραμένουν  αποδεκτοί στην παραδοσιακή μορφή οικογένειας και   συγκατοικούν με νεώτερους συγγενείς τους, οι οποίοι αρνούνται να στερηθούν τις χαρές του συνωστισμού διασκέδασης για χάρη του παππού και της γιαγιάς που συγκατοικούν μαζί τους. Δεν θέλω να αποδώσω πρόθεση στους ελάχιστους νέους , που έκαναν πράξη το  χάσμα των γενεών , ούτε στις οργανωμένες πολιτείες ,που ενδεχομένως έτσι ωφελήθηκαν από την ‘’ελάφρυνση’’ των συνταξιοδοτικών τους δαπανών.  Αυτή είναι η μοίρα των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ όταν  εισέρχονται στο  ανεπίστρεπτο περιθώριο της ζωής, με μοναδικό δικαίωμα  την  προσωπική τους προσπάθεια επιβίωσης.

Η εποχή μας αναβιώνει τα συναισθήματα του θαυμάσιου βιβλίου του Οράτιου Μάκ Κόυ ‘’Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’, που γράφηκε στην οικονομική κρίση του 1929. Αναφέρεται σε  έναν ατέρμονα χορό με έπαθλο 1.500 Δολάρια, όπου  οι χορευτές  αναγκάζονται να χορεύουν μέχρι της τελικής τους πτώσης, φθάνοντας ως τον θάνατο. Είναι και αυτό μια ακραία μορφή επιβίωσης, με θυσία της ίδιας τους της ζωής την οποία   προσπαθούν να σώσουν.

Πρόκειται για τον αέναο χορό επιβίωσης των απόμαχων της ζωής, που πληρώνουν το τίμημα  για  την αύξηση του προσδόκιμου ορίου, μιας ζωής χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά και   τα βασικά της γνωρίσματα. Τον χορό αυτόν αποφεύγουν να  χορέψουν μόνο εκείνοι οι ελάχιστοι που έχουν την οικονομική ευχέρεια να εξαγοράσουν μια ποιοτική  επιβίωση , ανάλογη με το ‘’πουγκί’’ που διαθέτουν.  Αντώνης