ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

 

ΤΑ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΠΠΟΥ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΓΙΑΓΙΑΣ

                   Η  ΤΟ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ;;;

 

Ένα ακόμα βράδυ αϋπνίας, με οδήγησε  πρωί – πρωί   στον υπολογιστή μου,  να καταγράψω κάποιο από τα θέματα που ο εγκέφαλός μου επεξεργάσθηκε   στη διάρκεια της  ατέλειωτης νύχτας. Το πρωινό ψιλόβροχο όμως , μου θύμισε τη ‘’συννεφιασμένη  Κυριακή’’ του Τσιτσάνη και με οδήγησε σε μια συναισθηματική ενδοσκόπηση, αναφορικά με τα αποκαλυπτόμενα νέα μεγέθη της εξόντωσης των απόμαχων της ζωής.  

 Η πανδημία με τους  ομαδικούς θανάτους   τρόφιμων των ιδρυμάτων  ηλικιωμένων, αποκάλυψε τη φροντίδα  για τα ‘’τιμημένα γηρατειά’’ από τον  κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης. Οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις , μας δείχνουν ότι η κατάσταση αυτή  ξεπερνά κάθε φαντασία, αφού οι απόμαχοι της ζωής αντιμετωπίζονται με μεθόδους που δεν χωράει  ο ανθρώπινος  νους. Εντυπωσιάζει δε ο φαρισαϊσμός  των συγγενών των έγκλειστων  γερόντων, που δήθεν  ‘’ξαφνιάστηκαν’’  από τις αποκαλύψεις, αφού οι ίδιοι τους εγκατέλειψαν στα  κολαστήρια αυτά, με οικονομικά μόνο κριτήρια.  Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τα αντίστοιχα ‘’ιδρύματα της αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω’’ και τα τεράστια έσοδα που απέφερε το πρωτόγνωρο πάρκινγκ των  παλαίμαχων της ζωής. Αυτή είναι δυστυχώς  η μοίρα των γεννητόρων, αφού αμφισβητείται ακόμα και ο ρόλος τους, ο οποίος ενδέχεται  να ανατεθεί σε ‘’εκκολαπτήρια’’, για να ανταπεξέλθει στις  ‘’εγγενείς αδυναμίες’’ της νέας  οικογενειακής δομής!!!

Όπως επανειλημμένα έχω γράψει, ο νέος τρόπος ‘’περίθαλψης’’ των ηλικιωμένων, απαλλάσσει την κοινωνία αλλά και τις οικογένειές τους ,από το ‘’βάρος’’ των απόμαχων της ζωής και από αυτούς τους ίδιους, διευκολύνει τον παράνομο πλουτισμό των κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενων  οίκων ευγηρίας  και συμπτωματικά  διευκολύνει και το ασφαλιστικό!!! Προφανώς δεν πρόκειται περί αυτού αλλά τελικά, ευκαιρίας δοθείσης – που λέγαμε παλιά –  ζημιωμένοι βγαίνουν και πάλι οι  ανήμποροι  , που   θυσιάζονται  στον Μολώχ του σχεδιαζόμενου νέου τρόπου διάρθρωσης των μελλοντικών ‘’οικογενειών’’..

 Το κακό είναι ότι γίναμε πολλοί οι υπερήλικες και η επιστήμη συνεχώς ανεβάζει το προσδόκιμο επιβίωσης και αυτό δημιουργεί προβλήματα σε όλους, μα κυρίως  στους ίδιους τους γέρους και απόμαχους της ζωής. Η ετυμολογία της λέξης προσδόκιμος εμπεριέχει άλλωστε την έννοια της αναμονής με δέος  και η επιβίωση δεν προσδιορίζει ποιότητα και  διάρκεια. Διερωτώμαι λοιπόν, αφού δεν τους  χρειάζονται πια τους απόμαχους , γιατί ασχολούνται με την μακροζωία τους;;; Ας το κάνουν επιλεκτικά για όσους ενδιαφέρονται να διαιωνισθεί  το ‘’είδος’’ τους, προστατεύοντας και τον δημόσιο κορβανά και οι λοιποί στον Καιάδα. Είναι πιο έντιμο και ανώδυνο και κυρίως προστατεύει την αξιοπρέπεια που ‘’έκτισαν’’ γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους με κόπους και θυσίες. Από το θείο δράμα προκύπτει σαφώς η απάντηση: Αντί του μάννα χολή,  αφού οι γέροι  δίνουν τόπο στα νιάτα και ξέρουν να συγχωρούν!!!

 Παραθέτω κάποιες επιλεγμένες στροφές από ένα ποίημα του Ι. Πολέμη, που  προφητικά και πολύ παραστατικά περιγράφει τη θέση των απόκληρων της  κοινωνίας . Μια ειδική διασκευή του ποιήματος, αποτέλεσε τους στίχους της γνωστής νυχτωδίας του Νίκου Χατζηαποστόλου ‘’νερωμένο κρασί’’:

Ό, τι κι αν είχε το ‘χασε, γυναίκα, βιός, παιδιά του·
τίποτε δεν τ’ απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ᾿ ἡ έννοια από το νου κι η ελπίδ᾿ απ᾿ την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τί το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ’ το ξανθό,
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι  από το γιοματάρι
κι  από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα, μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά!»
Κι ο κάπελας γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τί φταίω εγώ αν τα δάκρυα που απελπισμένος χύνεις
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασὶ κι αδύνατο το πίνεις;
Τί φταίω εγώ κι αν δε μεθάς, τί φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

Εκεί πια που φθάσαμε, το κακό δεν περιορίζεται  στους παρείσακτους της διαμορφούμενης νέας ‘’προοδευτικής’’ κοινωνίας αλλά και στη μορφή της νέας οικογένειας, που δείγματά της καταλαμβάνουν τα καθημερινά δελτία ειδήσεων, με ενδοοικογενειακή βία, παντοειδείς  κακοποιήσεις  ακόμα και των παιδιών τους και διάλυση κάθε στοιχείου συνεκτικότητας. Το αστείο είναι ότι αναζητούμε λύση στην υπαγωγή της γυναίκας σε ειδικό είδος του ανθρώπινου γένους , αντί  να ενταχθεί η βία εναντίον της σε ιδιώνυμο αδίκημα και να επισύρει βαρύτατες ποινές.

Ελπίζω οι δημιουργοί της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων να μην επικαλεσθούν τα λόγια  του κάπελα για  όσα διαπράχθηκαν διεθνώς σε βάρος των αθώων ηλικιωμένων. Τι να τους κάνουν , αφού δεν τους θέλουν  ή δεν τους  χρειάζονται πια;;; Κάποτε  τους είχανε στο σπίτι για να κάνουν χρήση της εμπειρίας τους, να  φροντίζουν τα παιδιά και να τους λένε όμορφα και διδακτικά παραμύθια.

Αν κρίνουμε από όσα αναφέρονται για ένα συγκεκριμένο ‘’οίκο’’ των Χανίων,  που προφανώς δεν είναι τα μοναδικά, διερωτώμαι ‘’τι άλλο θα δουν τα μάτια μας’’ στην  αμοραλιστική μας εποχή ;;; Είναι πολλά αυτά που έχουν προηγηθεί στο όνομα της προοδευτικότητας, για τα οποία και να ήθελα δεν θα μπορούσα να αναφερθώ, αφού  έχουν διεθνώς περιληφθεί στις  σύγχρονες ‘’ατομικές ελευθερίες’’. Εγώ μεν δεν θα μπορέσω  να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί ‘’θα θεωρηθώ παράνομος’’ αλλά και δεν θα προλάβω –λόγω ηλικίας- να δω τα χάλια της κοινωνίας που ετοιμάζεται  και θα χτυπάνε όλοι τα κεφάλια τους στον τοίχο. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς το σωστό, αρκεί να βγάλει τις παρωπίδες και να το θέλει πραγματικά.

Τα ίδια άλλωστε έγιναν και με την ‘’προστασία του περιβάλλοντος’’ και βλέπετε τις  συνέπειες, γιατί η φύση αργά μεν αλλά πάντοτε εκδικείται!!! Κάποιοι όμως εμμένουν  στην   επιστροφή στα στερεά  καύσιμα, επειδή δήθεν το κάνει και  η Γερμανία ή άλλες χώρες, ενώ πρόκειται για φασιστική επιλογή προς  άγρα ψηφοφόρων. Άλλοι πάλι – θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου – ανέτρεψαν την κοσμοθεωρία για τα ‘’κατά φύσιν και παρά φύσιν πραττόμενα’’.

Για όλους αυτούς τους λόγους , δεν θα αναφερθώ σε ‘’παρανομίες’’ και ας μην συμφωνώ, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να επισημάνω κάποια αρνητικά αποτελέσματα, που έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Περιθωριοποιήθηκαν  στην πράξη παππούδες και γιαγιάδες και όσοι έχουν επιβιώσει του σύγχρονου ‘’ξεπαστρέματος’’ δεν είναι αποδεκτοί να προσφέρουν  τις εμπειρίες τους ή τις υπηρεσίες στα εγγόνια τους. Αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα ‘’βρεθούν’’ ζευγάρια που θα μπορούν και θα  θελήσουν να μπουν στην παραγωγική διαδικασία των παιδιών και δεν θα προσφύγουν στα κατά παραγγελία ή και τα ετοιματζήδικα‘’, γιατί και αυτό  αναμένεται  !!!

Θέλω  να αναφερθώ συνοπτικά και μέσα  στα όρια των δικαιωμάτων μου που δεν παραβιάζουν τις ‘’σύγχρονες  ατομικές ελευθερίες’’ , στην αέναη προσφορά των ηλικιωμένων της παλιάς ελληνικής οικογένειας και όχι μόνο. Πρόκειται για τη γενικότερη φροντίδα των εγγονιών τους και τα παιδικά παραμύθια που αποτελούσαν ή διαμόρφωναν τις πρώτες προσλαμβάνουσες γνώσεις τους.

 Θυμάμαι τον πασίγνωστο παιδοψυχίατροι Δρα Σπόκ, του οποίου το βιβλίο ‘’ φροντίδα για το μωρό και το παιδί’’  αποτέλεσε τη βίβλο ανατροφής των παιδιών για περισσότερα από 50 χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη είχε ταυτισθεί με τη γενιά των  Χίπις, στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά των πυρηνικών και του πολέμου στο Βιετνάμ. Στις  νεώτερες εκδόσεις του  κατέστησε σαφές ότι οι γονείς πρέπει να είναι αποφασιστικοί απέναντι στα παιδιά
 και  στις τελευταίες εκδόσεις της «βίβλου» του υπογράμμιζε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από ακλόνητες αξίες και ότι οι γονείς
 δικαιούνται τον σεβασμό τους.  «Συνειδητοποίησα ότι πολλά από τα προβλήματά μας οφείλονται στον θάνατο των
πνευματικών αξιών», δήλωσε το 1992 σε συνέντευξή του, στην αναθεωρημένη έκδοση του πρώτου του βιβλίου, το οποίο εμπλουτίστηκε και με κεφάλαια για τα ναρκωτικά, την αντισύλληψη και το διαζύγιο.

Φοβάμαι ότι μπορεί να απαγορευθεί και πάλι όπως έγινε επί κ. Άγκνιου, που κατηγορήθηκε – όπως ο Σωκράτης – για καινά δαιμόνια , επειδή  διαφωνούσε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.  Ποιος μιλάει πια σήμερα για πνευματικές αξίας, οικογένεια και σεβασμό στους γονείς που έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τους υπερήλικες σαν τις μάγισσες τον μεσαίωνα!!! Στην πυρά λοιπόν οι γέροι για να παραδειγματισθούν οι νεώτεροι!!!    Αντώνης