Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

 

        Ο  ΚΥΒΟΣ  ΕΡΡΙΦΘΗ

                Alea  jacta  est

 

 

Όσο και αν ωραιοποιήσεις αισθητικά μια τόσο ιστορική φράση, το νόημά της παραμένει το ίδιο.  Η φράση  ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μένανδρο  και  χρησιμοποιείται όταν πρόκειται να πάρουμε μια αμετάκλητη απόφαση.  Κατέστη  θρυλική στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.Χ. από τον  Ιούλιο Καίσαρα όταν , επιστρέφοντας από τη Γαλατία και βαδίζοντας προς τη Ρώμη , αποφάσισε να διαβεί με το στρατό του το Ρουβίκωνα ποταμό, ενώ εγώ βαυκαλίζομαι με φρούδες ελπίδες.

Προσωπικά σκέφθηκα επανειλημμένα να ‘’σταματήσω οριστικά’’ την ενημέρωση με e-mail μιας εκατοντάδας περίπου φίλων – με τη σκέψη ότι με διάβαζαν, ή ότι δεν τους ενοχλούσε η λήψη των απόψεών μου. Το επικαλέστηκα αρκετές φορές, αλλά στο τέλος υπέκυπτα σε μηνύματα και τηλεφωνήματα αναγνωστών των κειμένων μου , που μου ζητούσαν να συνεχίσω τουλάχιστον γι’ αυτούς  τη διαδικασία ενημέρωσης. Δεν έχω όμως ακόμα  πεισθεί ότι η κατά καιρούς επαναφορά της  υπήρξε η αιτία  και όχι η αφορμή  της εφαρμογής  της .

Είναι αλήθεια ότι η ενασχόληση με την ιδιότυπη αρθρογραφία μου  για μια περίπου δεκαετία, δεν αποτελούσε μόνο παρέμβαση στα ‘’κοινά’’ αλλά και την ανάγκη να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς και αδράνειας, που βίωνα καθημερινά. Τώρα λοιπόν, διαπιστώνοντας και την προσκόλληση  κάποιων αναγνωστών  μου στα όσα ανυπόγραφα, λαϊκίστικα και ανιστόρητα στοιχεία του διαδικτύου αντιπαρέθεταν στα δικά μου κείμενα, αποφάσισα την οριστική διακοπή της διαδικασίας, που ‘’είχαμε’’ κάποτε  αποδεχθεί. Εις το εξής θα ανταποκρίνομαι – όσο ακόμα το μπορώ- σε σχολιασμό προσωπικών απόψεων, χωρίς κοινοποιήσεις σε τρίτους . Δεν με ενδιαφέρουν  ξένα κείμενα που μου πλασάρονται, ενώ μπορώ να τα βρω και μόνος μου και θα πράττω κατά συνείδηση. Θα συνεχίσω την καθημερινή μου καταγραφή των γεγονότων – για να σκοτώνω την ώρα μου – δημοσιεύοντας κάποια από τα πονήματά μου στην ιστοσελίδα μου  anpantar.blogspot.com, στην οποία θα προσφεύγουν οικειοθελώς όσοι και όταν θέλουν να τα διαβάσουν. Μέσω των  στατιστικών της σελίδας μου, θα μπορώ να εντοπίζω το ενδιαφέρον και  τους αναγνώστες της, αφήνοντας  για προσωπική   μελλοντική  μου χρήση τα υπόλοιπα.

Μια και φθάσαμε αισίως ως εδώ, θα ‘’κλείσω’’ τη σελίδα μου με ένα αστείο αλλά διαπιστωμένο προσωπικό περιστατικό, που ακολουθεί, για να φαιδρύνουμε λιγάκι και την ατμόσφαιρα  που συνοδεύει το οποιοδήποτε τέλος. Έχω δηλώσει ότι από δεκαετίας σχεδόν έχω παύσει να απασχολώ την ιατρική  και εργαστηριακή επιστήμη με τα όποια προσωπικά μου συμβάντα, αφήνοντας τη ‘’μητέρα φύση’’ να πράξη το καθήκον της όποτε και όπως το αποφασίσει , θεωρώντας  παλιμπαιδισμό, την οποιαδήποτε εκτροπή από εκείνα που μου όρισε !!!

Την τελευταία διετία άρχισα να παρατηρώ μια μικροαστάθεια και την διαπίστωνα με μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματός μου και μια-δυο  πτώσεις μου, με σοβαρότερες συνέπειες. Η πρώτη παρατήρηση του φαινομένου έγινε στην προπέρσινη περιφορά του Επιταφίου, που ακολουθούσα χωρίς προβλήματα και δυσκολίες, αλλά  αντιμετώπισα πρόβλημα  στο ‘’φρενάρισμα’’, κάθε φορά που γινόταν κάποια στάση του. Βεβαιώθηκα γενικότερα ότι μπορούσα να βαδίσω γρήγορα, κάνω ακόμα ‘’εύκολη’’ ορειβασία, αλλά δυσκολεύομαι να προχωρώ με βραδύ βήμα. Ένοιωθα σαν τον ποδηλάτη στις πρώτες του προσπάθειες να κρατήσει την ισορροπία του σε πολύ χαμηλή ταχύτητα.

Ύστερα από τις βεβαιωμένες αυτές προσωπικές  διαπιστώσεις, κάθε φορά που περνώ μπροστά από γνωστά μου πρόσωπα , για να αποφύγω μια  ενδεχόμενη   ανισορροπία μου, το παίζω ‘’στητός  και περήφανος’’ και εκείνοι μου εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους για τη ‘’λεβέντικη’’ περπατησιά μου. Ευτυχώς η πρότερη  έντονη αθλητική μου δραστηριότητα, με βοηθάει πολύ στη σκηνοθετημένη  αυτή παρουσία μου!!! Συνιστώ ιδιαιτέρως την πρακτική  αυτή και σε τυχόντες  ομοιοπαθείς ‘’συνομηλίκους’’ , αρκεί να ‘’το λέει η περδικούλα τους’’ κατά το κοινώς λεγόμενο.   Αντώνης