ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΑΦΕΛΕΙΣ

         ΣΥΓΧΡΟΝΑ   ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΓΙΑ  ΑΦΕΛΕΙΣ

 

 

Αρχίζοντας από τους μύθους του Αισώπου, που αποτελούσαν τρόπο διδαχής και παραδειγματισμού, διαπιστώνουμε ότι τα παραμύθια που τους διαδέχτηκαν χωρίζονται σε αυτά που  αφορούν τα παιδιά και εκείνα που προορίζονται για τους ‘’αφελείς’’ μεγαλύτερους. Χρησιμοποιούν αντίστοιχα τον ευθύ ή τον δόλιο παραβολικό τρόπο, ανάλογα με τις επιδιώξεις τους. Οι παραβολές είναι διηγήσεις φτιαχτών ιστοριών από την καθημερινή ζωή, όμως ασυνήθιστες, παράξενες,  ή φανταστικές.  Φανερώνουν  παραστατικά  κάτι  ξεχωριστό για τη Βασιλεία του Θεού ή ασχολούνται με την ‘’βασιλεία’’ των ανθρώπων, γιαυτό και  είχαν πάντα για καλούς ήρωες  βασιλιάδες, πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Είχαν επίσης  δράκους και κακούς λύκους αλλά ο σύγχρονος καθωσπρεπισμός περιόρισε τη συνολική κακία αποκλειστικά  στους ανθρώπους και απάλλαξε τα ‘’ζωντανά’’ από τους χαρακτηρισμούς του ‘’κακού’’ παρελθόντος. Αφορούσαν  συνήθως παιδιά και  οι ευσυνείδητοι μυθοποιοί   υπήρξαν  έντιμοι  και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

Υπήρξα και εγώ ένας παραμυθάς παππούς, στηριζόμενος πάντα στον αυτοσχεδιασμό και τις απαιτήσεις της στιγμής. Η πρώτη μου εγγονή  που  χρησιμοποίησα  και σαν πειραματόζωο, βίωσε τις ευχάριστες και συγκινητικές στιγμές από τα λιμπρέτα της Τόσκα, του Τροβατόρε, μιας παραλλαγμένης μορφής της Τραβιάτα αλλά και Την ευφροσύνη  του Κουρέα της Σεβίλλης, που έκλεινε με ακρόαση του αντίστοιχου μελοδράματος. Η δεύτερη εγγονή  μου, που δεν της άρεσαν οι προβληματισμοί και οι συγκινήσεις, μου έδινε 3-4  υποχρεωτικά στοιχεία του περιεχομένου και απολάμβανε τις ξεκαρδιστικές φανταστικές εξελίξεις των ζώων που πρωταγωνιστούσαν κυρίως στις επιλογές της. Με τα δύο αγόρια εγγόνια μου  είχα ελάχιστες ευκαιρίες να επιλέξω και να επιδείξω τους αυτοσχεδιασμούς μου, λόγω της απόστασης που μας χώριζε, την εποχή που η ηλικία τους επέτρεπε ή απαιτούσε παραμύθια.

Κάποιοι σύγχρονοι μυθοπλάστες όμως, επέλεξαν να μιμηθούν τον γνωστό βαρόνο Μινχάουζεν, προκαλώντας ενίοτε και το ομώνυμο σύνδρομο, που  κατατρύχει τους εμφορούμενους από τα νεοπαγή αυτά παραμυθιάσματα της εποχής μας, με κίνδυνο να προκαλέσει μια ομαδική παράκρουση της κοινωνίας μας, με ενδεχόμενο επακόλουθο  τον εθνικό διχασμό. Έχοντας πεισθεί ότι ο λαός άρχισε να τους ‘’καταλαβαίνει’’,  κάποιοι πολιτικοί μας έφθασαν στο έσχατο σημείο ευτέλειας, να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον του εθνικού και ‘’γαία πυρί μιχθήτω’’. Είναι μια έκφραση που δηλώνει πλήρη αδιαφορία για τις όποιες εξελίξεις, ακόμα και   τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας  αυτής της  ενέργειας.

Η φράση αποδίδεται σε ανώνυμο αρχαίο Έλληνα τραγικό: "ἐμοῦ θανόντος γαῖα μιχθήτω πυρί" (= μετά το θάνατό μου, ας καεί το σύμπαν) (. Με την  ίδια  έννοια συνεχίζεται και σήμερα η χρήση της  για να καταδείξει την  πλήρη  αδιαφορία. Πολύ πρόσφατα μάλιστα, υπεύθυνος τομεάρχης είπε  ότι «όλα αυτά είναι η βίαιη βαρβαρότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πρέπει να αντιμετωπιστούν είτε με το καλό είτε με το άγριο !!! Βέβαια αυτό τον καιρό έχουν λεχθεί και πολύ χειρότερα πράγματα, στο όνομα μιας ιδιότυπης και πρωτάκουστης Δημοκρατίας, μάλλον σοβιετικού τύπου.

Για να μην αδικήσουμε τον  συμπαθή βαρόνο ψευταρά, παραθέτω δυο βιογραφικά στοιχεία του, για να κάνετε τους συλλογισμούς σας και τις δέουσες συγκρίσεις με τους σύγχρονους μιμητές του.

Ο Βαρόνος Μινχάουζεν ή Μυνχάουζεν (Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen, Ανόβερο, 11 Μαΐου 1720 - 22 Φεβρουαρίου 1797) είναι ιστορικό πρόσωπο (πρόκειται για τον βαρόνο Κάρολο Φρειδερίκο Ιερώνυμο φον Μινχάουζεν^[7]), αλλά και ο πρωταγωνιστής του γνωστού βιβλίου^[8] του Ροδόλφου Ράσπε, που γράφτηκε στα 1785. Υπήρξε μισθοφόρος αξιωματικός του ρωσικού ιππικού, που πολέμησε κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου. Μετά την αποστρατεία του συνήθιζε να διηγείται σε φίλους και γνωστούς με εμφατικό έως και υπερβολικό τρόπο τα (συχνά φανταστικά) στρατιωτικά του και άλλα επιτεύγματα, κάτι που τον κατέστησε, σταδιακά, πασίγνωστο και πολλοί συγγραφείς αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί του. Αντώνης