Η ΖΩΗ ΜΑΣ

          Η  ΖΩΗ  ΜΑΣ 

 

Ο ορισμός της ζωής, όπως δίνεται από το  ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ,  είναι το χαρακτηριστικό που διακρίνει τα φυσικά σώματα που διαθέτουν βιολογικές διεργασίες, όπως κυτταρική επικοινωνία  και μηχανισμούς αυτοσυντήρησης,  από αυτά που δεν έχουν, είτε επειδή οι λειτουργίες αυτές έχουν διακοπεί (έχουν πεθάνει), είτε επειδή δεν τις είχαν ποτέ και θεωρούνται άψυχα.

Με δεδομένο ότι δεν έχω σπουδάσει το αντικείμενο και συνεπώς δεν μπορώ να κάνω οποιαδήποτε κριτική στη διατύπωση, θα μείνω στο πρακτικό της μέρος, το οποίο έχω βιώσει για 88 έτη και μάλιστα σε πολύ αντίξοες συνθήκες , πολέμων, πείνας κλπ.Αυτό μου επιτρέπει να προβώ στις προσωπικές μου διαπιστώσεις, χωρίς φόβο και πάθος.

 Η συνολική μου όμως εμπειρία με έχει πείσει  να συνομολογήσω  ότι  πέραν των αναφερόμενων δύο περιπτώσεων   ανυπαρξίας ζωής του ορισμού, υπάρχει και μια τρίτη. Πρόκειται για  αυτή των αποκαλούμενων απόμαχων  της ενεργού ζωής, η οποία με πολλή επιείκεια αποτελεί απλή επιβίωση, αφού της λείπουν τα βασικά συστατικά της, με σημαντικότερο την ποιότητα, που πρέπει να χαρακτηρίζει την πραγματική ζωή.  Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν πρόκειται για πλούσια, φτωχή, μακρά ή  βραχεία , ακόμα δε  και ‘’σκυλίσια’’, όπως καθ’ υπερβολή  ενίοτε  χαρακτηρίζεται, με τις ελάχιστες και γνωστές  εξαιρέσεις της. Το μόνο που απομένει για τους ανήμπορους ακόμα και να παραπονεθούν, είναι ότι τους ‘’χρυσώνουν το χάπι’’ με την παραχώρηση του υποκρυπτόμενου ηρωισμού  του απόμαχου.

Σε μια εποχή, που το ‘’δημογραφικό’’ αποτελεί , έστω και ‘’παράπλευρη’’ συνέπεια  ενδεχόμενων υπερβολών των δίκαιων αγώνων για την εξίσωση δικαιωμάτων των δύο φύλων, οι επιλογές   που απομένουν είναι περιορισμένες. Με δεδομένη την αύξηση του  προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων και την άρνηση των κομματικών σχηματισμών  να στέρξουν σε μια αναγκαία πλέον ηλικιακή αύξηση του ορίου εργασίας – έστω και με ανάλογο περιορισμό των εβδομαδιαίων ημερών ή ωρών εργασίας- τα ταμεία συντάξεων έχουν αρχίσει να στενάζουν και πολύ σύντομα θα εκραγούν, ενώ  οι υπέργηροι θα πλημυρίζουν τους χώρους διαβίωσης . Ας μιμηθούμε  μέρος του παραδείγματος των αγροτών και λοιπών αυτοαπασχολούμενων, που εργάζονται μέχρι τα βαθειά τους γεράματα.

Οι εναπομένουσες τελικά επιλογές για να προλάβουμε την κακή, μέχρι και δραματική αυτή εξέλιξη είναι δύο και το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και κυρίως δεν είναι δικό μου. Προσωπικά δεν είμαι παρά μόνο  ένας από τους απόμαχους που έχουν μεταβεί από την ενεργό ζωή στην απλή και σχεδόν ‘’παρασιτική’’ επιβίωση’’ , αδύναμος να επηρεάσω ‘’έργω’’ ή  ‘’λόγω’’  οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν απομένουν παρά μόνο οι εισηγήσεις των ειδικών, που ατυχώς είναι χειρότερες των προηγούμενων προτάσεων.

 Η πρώτη αφορά τα  παιδιά του ‘’σωλήνα’’ που ίσως να είναι ‘’μια κάποια λύση’’, αφού ενδεχομένως  ‘’τα παραγόμενα νέα άτομα’’ να  είναι απαλλαγμένα  των    σύγχρονων κενοδοξιών που ταλαιπωρούν την εποχή μας και η δεύτερη τη μαζική  αυτοκτονία των ηλικιωμένων. Προσωπικά δεν ανησυχώ για καμία από τις δύο προτάσεις αφού δεν θα με προλάβουν,  ιδιαίτερα δε για τη δεύτερη. Στα 89 μου , τον πρώτο λόγο έχει πλέον ο Άγιος Πέτρος, που θα διευκολύνει και την αντίθεσή μου στην αυτοχειρία.

Για την ιστορία αναφέρω παλαιότερο συμπέρασμα ειδικής επιτροπής που είχε συστήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη λύση του συνταξιοδοτικού  και ο επί κεφαλής καθηγητής είχε αποφανθεί ότι κύρια αιτία αποτελεί  η μακροζωία, χωρίς να τολμήσει να προτείνει και τρόπο για την αντιμετώπισή της. Το πρότεινε όμως με απόλυτη σοβαρότητα και γενναιότητα ο Ιάπωνας καθηγητής του Πανεπιστημίου του  YALE για τους ηλικιωμένους συμπατριώτες του και προκάλεσε παγκόσμια οργή. Μιλώντας, σε ενημερωτική εκπομπή της Ιαπωνίας το 2021, για το μεγάλο ποσοστό γήρανσης του πληθυσμού της χώρας , πρότεινε ως λύση την μαζική αυτοκτονία των ηλικιωμένων πολιτών της.

        Κλείνω το παρόν με τη σημείωση ότι ο καθηγητής είναι  πολύ νέος στην ηλικία και συνεπώς εξαιρούσε αυτόματα την αφεντιά του ,τουλάχιστον επί του παρόντος, από το πατροπαράδοτο  χαρακίρι των προγόνων του. Τα συμπεράσματα δικά σας,    Αντώνης