ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
ΚΑΙ ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΈΣΗ
Με
τις κακουχίες και τους πολέμους των παιδικών μου χρόνων, την πρόωρη απώλεια της συντρόφου και αργότερα των γονιών μου, πίστευα ότι οι
αποθήκες των δακρύων μου είχαν στερέψει οριστικά. Στο σημερινό όμως άκουσμα της
απώλειας της μοναδικής ξαδέρφης
μου, ένοιωσα ένα μπούκωμα που συνοδεύτηκε από μια ζεστή υγρή ροή από τα μάτια μου που, φαίνεται ότι ήταν φυλαγμένη για μια ώρα ανάγκης σαν κι αυτή!!!
Λουκία
μου με συγχωρείς, δεν ήθελα να κλάψω, άλλωστε στον Γιώργο που με ενημέρωσε για το ταξίδι σου, αν και
ξέρω πόσο πολύ σε φρόντιζε, είπα ότι στη θέση σου θα χαιρόμουνα, γιατί πρόλαβες
τα χειρότερα που ακολουθούν αυτούς που
μένουν μόνοι. Ο φόβος να χαθεί η αυτοεξυπηρέτηση, ρίχνει όλο το ‘’βάρος’’ στις
πλάτες των δικών μας και κάνει μίζερη και τη δική τους τη ζωή και αυτό το
βρίσκω άδικο. Για τη διεθνή κοινωνική πρόνοια ας μη μιλάμε γενικώς, γιατί
είδαμε την κατάντια της στην πρόσφατη πανδημία, [οδηγήθηκαν σωρηδόν σε ομαδικούς τάφους] , ακόμα και ‘’θαμώνες’’ γνωστών Οίκων Ευγηρίας. Προσωπικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να
ζηλεύει τα οικόσιτα ζώα και να σκεφθεί
κανείς πως πρόσφατα ακόμα μιλούσαμε απαξιωτικά για τη σκυλίσια ζωή. Βρε
πώς αλλάζουν οι καιροί ή όπως έλεγε ο Κικέρωνας ‘’o tempora o mores [ω καιροί ω ήθη].
Δεν εκφράζω κανένα παράπονο, άλλωστε είμαι χριστιανός και σκέπτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χαθεί και
η ελάχιστη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, ενώ διατηρώ την πνευματική μου διαύγεια .
Δεν
θα αναφερθώ σε ιδιαιτερότητες που δεν
αφορούν τρίτους, θα πω μόνο ότι υπήρξες
μια θαυμάσια σύζυγος, μητέρα και γιαγιά . Ζήσαμε πολύ κοντά τη φρίκη του
πολέμου και γνωρίζαμε καλά ο ένας τη ζωή του άλλου. ‘’Πνίγαμε’’ τα προβλήματα των παιδικών μας χρόνων πρίμο –
σιγόντο με ωραιότατα ντουέτα, με τα
ψευδώνυμα Κάκια και Τώνης. Καιρός είναι τα φωνητικά μας απωθημένα να φθάσουν σύντομα και στο υπερπέραν. Αντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου