ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

                  ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

 

 

Χαρισματικός θεωρείται αυτός που έχει πολλά χαρίσματα και είναι προικισμένος με ιδιαίτερο ταλέντο. Είναι έξυπνος, καλός, πράος, δουλευταράς. Ωραίος, καλός, εξαιρετικός και  έχει χαρισματική γραφή. Πρόσωπα που εμπνέουν και έχουν τη λαϊκή αποδοχή. Επιδέξιος, προικισμένος, ταλαντούχος και χαρισματικός. Το τελευταίο μάλιστα γνώρισμα, ενίοτε καθίσταται το πιο επικίνδυνο, διότι ο χαρακτηρισμός αποδίδεται ευκόλως  σε κομματικά στελέχη και δημιουργεί ψευδαισθήσεις και δυσχέρεια έγκαιρης διάγνωσης  των υποκειμενικών ή ιδεοληπτικών κριτηρίων, επιλογής του .

Πάντα με φόβιζαν οι χαρισματικοί, διότι  όποιες κρίσεις διαμορφώνουν την τελική εικόνα τους, μπορούν να  αποπροσανατολίσουν από την πραγματικότητα.

Μια προσπάθεια  ποιοτικής ‘’αναβάθμισης’’    εντυπώσεων ξεκίνησε – μάλλον τυχαία –  τη δεκαετία του 1970, από τα Γιάννενα  με το ποδόσφαιρο. Ένας φοιτητής του τοπικού Πανεπιστημίου, σκέφθηκε την εισαγωγή από την Αργεντινή  χαρισματικών μπαλαδόρων που θα σαγηνεύουν το φιλοθεάμον κοινό και θα δημιουργήσουν οπαδούς. Αυτό έγινε με ποικίλες μεθόδους , με πρώτη  τη γνωστή  ελληνοποίηση  δήθεν μακρινών συγγενών –κυρίως ‘’γιαγιάδων’’ τους – ‘’ στο Αιγάλεω και τα πέριξ’’.

Το σύστημα βέβαια είχε τις αδυναμίες του αφού δεν υπήρχε η σημερινή οργανωμένη δομή, άλλοτε μεν  γιατί δυσκολεύονταν να βρουν  την κατάλληλη γιαγιά, ή όταν επιτράπηκαν οι εισαγωγές, δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν εγκαίρως κάποιες σωματικές τους αδυναμίες που δεν επέτρεπαν το ποδόσφαιρο.’ Όταν έφερε ο αείμνηστος Ν. Γουλανδρής, κάποιον ονόματι Πολέτι στον Ολυμπιακό, μάθαμε ότι δεν είχε την απαραίτητη αρτιμέλεια, ενώ κάποιοι άλλοι αγάπησαν τη χώρα μας και διόρθωσαν τα ‘’ημαρτημένα’’ του παρελθόντος.

Με τη γνωστή ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, μιμήθηκαν τις ‘’νόμιμες’’ εισαγωγές, κυρίως από την αμερικανική Ήπειρο και τη Μ. Βρετανία,  για να κυβερνήσουν τη χώρα αλλά όχι με τις  καπιταλιστικές μεθόδους που εφάρμοζαν στην ξένη, αλλά δοκιμάζοντας τα  προσωπικά τους ‘’σοσιαλιστικά’’ πειράματα  ‘’στου κασσίδη το κεφάλι’’. Δεν θα αναφέρω τους χαρακτηρισμούς επικινδυνότητας που άκουσα προσωπικά από τον  πατέρα του ενός και το θείο ενός άλλου , κρίνω όμως τους χαρακτηρισμούς τους  λίαν επιεικείς  με όσα έπραξαν οι ‘’εισαγόμενοι σωτήρες’’ λόγω της συγγενικής επιείκειας που δικαιούνταν.

 Τελευταία, ανάμεσα στις τόσες δοκιμές σε βάρος της χώρας μας, οι αλλοπρόσαλλοι έχουν ξεσηκωθεί σε βάρος των πάντων, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικών μας συμφερόντων, διότι θέλουν να δικαιολογήσουν την  κατακρήμνιση και την συνεπακόλουθη  ανυποληψία  στις εκλογές της 21^ης Μαΐου . Η απόγνωση  για τα αναμενόμενα αποτελέσματα της επόμενης Κυριακής, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αρκεστεί στις συκοφαντίες του Λιμενικού, υπηρεσιακών Υπουργών και της προηγούμενης Κυβέρνησης, αλλά  θα επεκταθεί και  εναντίον εθνικών συμφερόντων και συμμαχιών μας, ενισχύοντας  ήδη έμμεσα  και τους αναθεωρητισμούς των γειτόνων μας.

Θέλουν φεύγοντας – γιατί  βλέπουν ότι φεύγουν – να μην    αφήσουν τίποτα όρθιο. Αφού  δεν μπορούν μόνοι τους να συγκρατηθούν από τον γκρεμό, ας φροντίσουν άλλοι δικοί τους, φίλοι ή συνεταίροι τους να τους βοηθήσουν να μην κάνουν μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα, γιατί δύσκολα θα  το αντέξει.

Θα κλείσω το παρόν με λίγα  λόγια του Αριστοτέλη  για την αρετή, που σχετίζεται με όσα προαναφέραμε - ελπίζοντας να μη χαρακτηριστώ  ‘’συντηρητικός’’ γι’ αυτό - και κάποια διάσπαρτα αποφθέγματά του, ενδεικτικά του τρόπου σκέψης και  ενεργείας του.

Ο Αριστοτέλης διαχωρίζει την αρετή σε δύο είδη, τη διανοητική και την ηθική. Η πρώτη διδάσκεται. Ανάλογα με τη διδασκαλία που θα δεχθεί κάποιος μπορεί να την αυξήσει η ακόμα και να την τελειοποιήσει. Η δεύτερη δεν διδάσκεται αλλά είναι αποτέλεσμα του έθους. Τονίζει ότι οι αρετές ούτε υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως ούτε όμως αντίκειται στη φύση μας η γένεση των αρετών. Η φύση μας προίκισε με επιδεκτικότητα στις αρετές το πως και το πόσο θα τις καλλιεργήσουμε εξαρτάται από τη διαδικασία του έθους.[ Κάποιοι εξ υμων  διαμόρφωσαν την αγωγή τους ακόμα και το έθος τους,  με ιδεοληψίες  και εμπόδισαν τη σωστή της διαμόρφωση].

 

Το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο.

 Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων.. Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει.

 Το κράτος είναι η ένωση των πολιτών με βάση το πολίτευμα της χώρας,

Πολίτης είναι αυτός που είναι ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί. 

Θα προσθέσω και  την ταπεινή  κρατούσα  παγκόσμια πρακτική ότι  ο υποψήφιος πρωθυπουργός κάθε χώρας πρέπει να  γνωρίζει άριστα τουλάχιστον την αγγλική, διότι η συνεννόηση δεν γίνεται πάντα με διερμηνεία . Υπάρχει και εφαρμόζεται και  η ‘’μυστική διπλωματία’’, εναντίον  της οποίας καταφέρεστε ως μη έπρεπε. Οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις αποτελούν, όπως καλά γνωρίζετε , πάγια και αναγκαία ενίοτε πρακτική. Αντώνης