ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ

 

        ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ

    

 

Έχω συχνά αναφερθεί στην επιλογή μου να γράφω με κύριο στόχο να γεμίζω την – κατ’ ευφημισμό επιλεγμένη μοναξιά μου - και συνεπώς μου αρκεί ότι τα διαβάζω εγώ και συχνά επανέρχομαι , για να ελέγξω τα συναισθήματα που με ώθησαν να τα γράψω.

Σήμερα , δεν ξέρω γιατί αλλά θα το βρω εν καιρώ, με παρέσυρε ο τίτλος ενός τραγουδιού, με την περιγραφή του οποίου  βρίσκω  αρκετά  κοινά στοιχεία . Θα παραθέσω ενδεικτικά επιλεγμένα αποσπάσματα που χαρακτηρίζουν ιδιαίτερα  την εποχή μας και τη συγκυρία τους.  Αρχίζω λοιπόν από επιλεγμένους στίχους του, αφήνοντας για το τέλος τη χρονική συγκυρία..

Δε θέλω την συμπόνια κανενός

τον έζησα τον κόσμο και τον είδα

 

 

Την ώρα που ξεχείλισε ο πόνος

την ώρα που με πνίγει ο καημός

 

αυτήν την ώρα θέλω να ’μαι μόνος

δεν θέλω την συμπόνια κανενός

 

Με της αχαριστίας το νερό

πόσες φορές δε μου ’βρεξαν τα χείλη

 

 

 

αυτήν την ώρα θέλω να ’μαι μόνος

δεν θέλω την συμπόνια κανενός

 

Οι  στίχοι αποδίδονται στον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γιώργο Χατζηαντωνίου κα τον Στράτο Ατταλίδη, και γράφηκαν το έτος 1967.

Εδώ λοιπόν αναφέρεται και  η χρονική συγκυρία με τη χούντα που, εκμεταλλευόμενη όσα συνέβαιναν τότε με την αλληλοφαγομάρα των κομμάτων,  που παρέσυραν τον λαό να τα μιμηθεί και στους δρόμους, επιχείρησε να νοθεύσει την δημοκρατία μας,  Συγχρόνως συντέλεσε,  έστω και  προσχηματικά, στην κατάληψη και συνεχιζόμενη κατοχή της  Μεγαλονήσου από τους Τούρκους.

Επιθυμώ να σημειώνω μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στις προτάσεις των αριστερών κυρίως κομμάτων , για  καταλήψεις, για απεργίες και ποικιλόμορφες συχνές διαδηλώσεις, ενώ στις χώρες με αριστερά καθεστώτα, δεν είδα ούτε μία ανάλογη λαϊκή εκδήλωση λόγω απαγόρευσης. Γιατί στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού, που έζησα 12 χρόνια και στη Βόρεια Κορέα δεν τις επιτρέπουν ενώ στην Κίνα είναι γνωστή η ιστορία της πλατείας Τιεν Ναν μεν, που κάποιοι πίστεψαν τα αριστερά συνθήματα και έχασαν τη ζωή τους;;; Να προσθέσω ότι προσωπικά γνωρίζω ότι εκεί υπάρχει παντελής στέρηση αγαθών  παντού, εκτός της κομματικής νομενκλατούρας. Μήπως μας ‘’δουλεύουν’’ και κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε για να μη  φανεί η κοινωνική τους γύμνια;;;;  

Τον αμέσως επόμενο χρόνο, που υπηρετούσα ήδη στην Πράγα, τα στρατεύματα του συμφώνου Βαρσοβίας έκαναν εισβολή στη χώρα ,με τα γνωστά συμβάντα που ακολουθούν ανάλογες   επεμβάσεις , που έγιναν  αποδεκτές μόνο από το ΚΚΕ και τοΑΚΕΛ, ένα χρόνο μετά την κατάληψη της Κύπρου.

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα εάν θα στρέψω την κριτική μου στο νόημα των παρατιθέμενων στίχων που προκαλούν  πόνο ή στην Άνοιξη της Πράγας που επίσης προσχηματικά   συνέβαλε στη σοβιετική εισβολή και  έδειξε ότι κάποιες δογματικές επιλογές προκαλούν μεγαλύτερο πόνο  και σε ευρύτερη έκταση. Μάλλον θα αποφύγω και τις δυο επιλογές και θα αφήσω στους απομείναντες ελάχιστους αναγνώστες μου να σχολιάσουν τα αναφερόμενα γεγονότα με τον δικό τους τρόπο.  Να ακούσουμε επί τέλους μια δεύτερη  ελεύθερη σκέψη, διότι αρκετά μονοπώλησα, τις δικές μου εμπειρικές προσωπικές εντυπώσεις  Αντώνης