ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ  ΣΥΝΈΧΕΙΑ

 

 

Σας το είχα υποσχεθεί, ότι θα συνεχίσουμε τα παραμύθια, μετά τις ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ  μου για την  υποδοχή του προηγούμενου. Σας έχω ήδη προϊδεάσει ότι κυρίως γράφω για να γεμίζω τις  ατέλειωτες ώρες της επιλεγμένης μοναξιάς μου και μέρος αυτών φθάνει σε σας με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου.

Πριν ασχοληθώ με το νέο μου αληθινό παραμύθι θα κάνω μια μικρή παρένθεση, προσπαθώντας να εξηγήσω πού αποδίδω την πολυάριθμη ανάγνωση του προηγούμενου παραμυθιού μου από τους συμπατριώτες μας του Χονγκ Κόνγκ, αφού οι αναγνώστες  εγγίζουν τους 300, με δειλά δείγματα και στην υπόλοιπη Κίνα. Οι  συμπατριώτες μας παρακολουθώντας τα καθημερινά παραμύθια των πολιτικών της χώρας μας και βιώνοντας το απόλυτο κομμουνιστικό παραμύθι της μεγάλης χώρας που ζουν, έχουν  πλέον εξοικειωθεί με το ‘’παραμύθιασμα’’. Είδαν λοιπόν και το δικό μου παραμύθι [ με τον τίτλο αληθινό] και ξεθάρρεψαν !!!

Έχοντας το προνόμιο να επιλέγω αυθαίρετα τα θέματά μου, μένω μόνο στην υπόσχεσή μου ότι οι αφηγήσεις μου αποτελούν πραγματικά γεγονότα. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθώ με βιώματα από τη Γιουγκοσλαβία, που είναι αναρίθμητα αλλά έχω αναφερθεί σ’ αυτά στο παρελθόν και θα περιοριστώ  σε όσα πρόσθετα συνέβησαν στην σχεδόν εξάχρονη παραμονή μου στη χώρα του Τίτο  [1960 – 1966].

Έξω από την Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου [ Φράντζουσκα και Στραχίνιτσα Μπάνα  γωνία] ήταν ένας ευγενέστατος νέος που καθημερινά μας καλημέριζε και είχε αποκλειστικό έργο να πλένει με ένα ‘’λάστιχο’’ τον δρόμο που οδηγούσε στην θαυμάσια Όπερα της Πόλης. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα πάντα ήσαν κρατικά και το κράτος δεν επέτρεπε την ανεργία, είχε όμως και το αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζει την εργασία των πολιτών του.  Αυτός ο νέος λοιπόν είχε εργασία να πλένει καθημερινά τους δρόμους της περιοχής και ως εδώ κανένα αφύσικο.

Μια μέρα λοιπόν, με καταρρακτώδη βροχή σε μέγεθος πλημμύρας, τον είδα με ένα αδιάβροχο να επιτελεί το καθημερινό του πρόγραμμα και έκπληκτος διατύπωσα την απορία γιατί σε ώρα κατακλυσμού έκανε κάτι ‘’ όχι τόσο πολύ έξυπνο’’, αφού οι δρόμοι είχαν γίνει ποτάμια. Μου απάντησε ότι αυτό το αποφασίζει το κράτος και αν παραμελήσει την υποχρέωση του θα του αλλάξουν δουλειά και ο Θεός και το Κόμμα ξέρει που θα τον στείλουν. Τον βλέπεις εκείνο με το αδιάβροχο που επίσης τον δέρνει η καταιγίδα, παρακολουθεί τη συνέπειά μου και θα αναφέρει αμέσως κάθε αμέλειά μου, γιατί και αυτόν τον παρακολουθεί κάποιος άλλος.

Τότε δικαίωσα τον νεαρό εργαζόμενο και κατάλαβα τι σημαίνει να σου ελέγχουν  την κρίση και τη λογική, δικαιολογώντας τον όρο παραπέτασμα, που απέβλεπε κυρίως να μην ενημερώνεται ο λαός τι συμβαίνει στις ελεύθερες χώρες αλλά και να μη βλέπουν οι ξένοι τα χάλια τους.

 

Αν μιλήσουμε για κοινωνική πρόνοια, αγορά βασικών προϊόντων και γενικότερη κρατική μέριμνα, περιορίζομαι στον χαρακτηρισμό ότι αποτελούσε ανέκδοτο!!! Θυμάμαι τον χασάπη της γειτονιάς μου[ κρατικό υπάλληλο]που στο ερώτημα αν έχει κρέας μοσχαριού, αρνιού ή κατσικιού, μου απαντούσε με τη στερεότυπη έκφραση [ΝΕΜΑΜΕ], που σημαίνει δεν έχουμε. Επιμένοντας να βρω κρέας για τη μικρή κόρη μου, που ‘’καταφέραμε’’ να γεννηθεί στο Βελιγράδι  στην  κατ’ ευφημισμό Διπλωματική κλινική και  επικρατούσαν τριτοκοσμικές  συνθήκες , αφού         μου ζητούσαν να επιλέξω ποια προτιμώ να σωθεί η γυναίκα ή η κόρη μου. ‘Ενας κρεοπώλης μου υπέδειξε το μέρος και τον τρόπο, που θα μου εξασφάλιζε το ζητούμενο. Με μια κάσα ουίσκι εξασφάλισα από το κατάστημα του κόμματος τα καλύτερα και μάλιστα μου τα έφερναν στο σπίτι.

Διαβεβαιώνω ότι  ο σέρβικος λαός ήταν  φιλικός απέναντι στους Έλληνες και ικανός για καλύτερη τύχη. Είχε θαυμάσιο μπάσκετ και ποδόσφαιρο και γενικότερο αθλητισμό. Αυτά όμως δεν τελειώνουν εδώ, θα συνεχίσουμε  με το επόμενο πραγματικό παραμύθι και σκέπτομαι για το σημερινό να περιοριστώ στην ιστοσελίδα μου, γιατί οι αποδέκτες των email , έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και κυρίως να τους κουράζω.     Αντώνης