Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΥΛΉ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΎ
‘Όπως προκύπτει και από τον τίτλο του παρόντος δεν πρόκειται για τη μεγάλη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ούτε κάποια σύγχρονη Βασιλική Αυλή. Αναφέρομαι σε μια γειτονιά στην περιοχή του Κεραμεικού [τη δεκαετία του 1950], που ήταν συγκεντρωμένη σε μια μεγάλη γραφική αυλή, πολύ ενδιαφέρουσα, που έζησα και εγώ προσωπικά ως ενοικιαστής για ένα μικρο διάστημα.
Τα πενιχρά οικονομικά μου με οδήγησαν στην αναζήτηση στέγης σε μια φτωχογειτονιά κοντά στο κέντρο της Αθήνας , που δεν συνοδευόταν και από την καλύτερη φήμη. Η εμπειρία μου, που θα περιγράψω στη συνέχεια, μου έδωσε μαθήματα οργανωμένης μικρής κοινωνίας, με κανόνες, σεβασμό και κυρίως δημοκρατία.
Ανοίγοντας την ‘’εξώπορτα’’ έμπαινες με μια μεγάλη αυλή , η οποία στη διάρκεια της ημέρας ήταν άδεια και έρημη. Μόνο ένας γεροντάκος [ 60 ετών], απόμαχος πια της ζωής, που ζούσε την ημέρα μόνος – μετά τον θάνατο της συζύγου του – έσπαγε την εικόνα της ερημιάς. Το βράδυ όμως, που όλοι τέλειωναν τη δουλειά τους, τα μικρά πρόχειρα σπιτάκια ενός δωματίου που περιέβαλλαν την αυλή , άναβαν τα φωτάκια των γύρω δωματίων, έβγαζαν καρέκλες μπροστά στις πόρτες τους και η αυλή έσφυζε από ζωή.
Υπήρχε ηλικιακή ιεραρχία και ο γηραιότερος της ‘’παρέας’’ έθετε το θέμα της συζήτησης και ο καθένας, όπως στην αρχαία Πνύκα, έπαιρνε τον λόγο. Θυμάμαι ότι μια-δυο φορές μου δόθηκε ο λόγος διότι η ηλικία μου με άφηνε πάντα τελευταίο και ο ‘’αρχηγός’’ έδινε το σύνθημα απόσυρσης για ύπνο, γιατί πολλοί από τους παρόντες ξυπνούσαν χαράματα για τον επιούσιο.
Οι πόρτες και τα παράθυρα των μικρών δωματίων έμεναν ανοιχτά μέρα και νύχτα, μερικά μάλιστα δεν διέθεταν εξώφυλλα στα παράθυρά τους, αλλά κανείς δεν τόλμησε να κλέψει ούτε είχε την αδιακρισία να δει τι έκαναν οι ένοικοι μέσα στο σπίτι τους. Εκεί γνώρισα την πρώτη εφαρμογή της δημοκρατίας και τον σεβασμό προς τους γεροντότερους, που τότε βρίσκονταν στα όρια των 60 ετών.
Παρότι έζησα πολλά χρόνια στην Αθήνα, δεν επιχείρησα να ξαναδώ την όμορφη αυλή της γειτονιάς του Κεραμεικού . Πιστεύω όμως ότι και αν το επιχειρούσα δεν θα εύρισκα τίποτα, διότι η μόδα της αντιπαροχής που ακολούθησε, έπνιξε την Αθήνα και μετέτρεψε πολλούς επαρχιώτες σε θυρωρούς πολυκατοικιών και δεν θα την άφηνε όπως την γνώρισα εγώ. Νομίζω όμως ότι ο αρχαιολογικός χώρος της περιοχής, την έσωσε από τις ακρότητες άλλων όμορφων περιοχών της Αθήνα και η αλλαγή θα υπήρξε ηπιότερη.
Το γεγονός υπήρχε πάντα στο μυαλό μου, οδηγήθηκα όμως στη δημοσίευσή του από την ανάγκη να προλάβω [ στα 90 μου] να το μεταφέρω και στους νεώτερους , που δε μπόρεσαν να γνωρίσουν ανάλογες ομορφιές, μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι νέοι μας ενδιαφέρονται για γεγονότα μιας εποχής, που για τα σημερινά δεδομένα, θεωρούν ανελεύθερη με έναν ‘’ανόητο’’ ρομαντισμό. Αντώνης [αδιόρθωτος ρομαντικός]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου