ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΆΖΕΙ

 

ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ

Με τη γνωστή αυτή αρχαία φράση, ο Πλάτωνας στο συμπόσιο, θέλησε να δείξει ότι υπάρχει μια φυσική έλξη προς τους ομοίους μας. Ο λαός χρησιμοποιεί τη δική του εκδοχή ‘’κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι’’, δίνοντας περισσότερη έμφαση σ’ αυτούς που έχουν ίδια γούστα, σε όσους ταιριάζουν τα χνώτα τους που λένε. Στην εποχή μας η τάση αυτή αρχίζει να διαφοροποιείται, βάζοντας και άλλες προϋποθέσεις και κυρίως χρονικές και εξυπηρέτησης του ιδίου συμφέροντος, δηλαδή προτάσσει τα καλά και συμφέροντα.

Αφορμή για το παρόν μου έδωσαν τα παιχνίδια που παίζονται τελευταία στην Αξιωματική αντιπολίτευση και φοβάμαι ότι θα μεταδοθεί και στη γειτονική παράταξη, που επίσης έχει αρχίσει μια αμφισβήτηση στον Αρχηγό. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, όπως λέει και ο Παλαμάς στη Μαρία Πενταγιώτισσα, ότι στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παλικάρια . Μη με ρωτήσετε ποια είναι η σύγχρονη Μαρία Πενταγιώτισσα, αφού είναι γνωστό ότι πρόκειται για την εξουσία, ως προς δε τα παλικάρια κρατήστε τις επιφυλάξεις σας και αν τα συναντήσετε πέστε μου και μένα!!!

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή, μετά την πολλαπλή αποτυχία του κ. Τσίπρα που ουσιαστικά ανέδειξε και αποτελούσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσε να νοιώθει ηττημένος και μάλιστα στο δημιούργημά του και αναγκάστηκε να παραιτηθεί, δεν έπαυσε όμως να κινεί τα ηνία του άρματος. Οι πιστοί του δεν κατάλαβαν τις προθέσεις του για τον αμερικανόφερτο νέο αρχηγό, ο οποίος φυσικά με την απειρία του στον ιδιότυπο αριστερισμό της χώρας μας , ήταν η εύκολη Ιφιγένεια που θα του εξασφάλιζε την υστεροφημία και το δικαίωμα να οικειοποιηθεί τα λόγια του βασιλιά Ήλιου της Γαλλίας l’ Etat c’ est moi [το κράτος είμαι εγώ].

Τον νέο αρχηγό στήριξαν περισσότερο παντός άλλου οι πιστοί του κ. Τσίπρα, που είχαν και το πάνω χέρι στη διάρκεια της εξουσίας του. Αυτό όμως που δεν μπόρεσαν να κάνουν με τον παλιό αρχηγό, γιατί ένοιωθε και ήταν πανίσχυρος στον θρόνο του, το έκαναν στο νέο και ανυπεράσπιστο αρχηγό, που έλεγε ότι θα εκσυγχρονίσει το κόμμα, χωρίς όμως να το εφαρμόζει και στον εαυτό του. Από την άλλη κάποιοι άλλαξαν κόμμα γιατί τους κέρδισε το ‘’αμερικανάκι’’ και όλοι μαζί περίμεναν την ευκαιρία να τον απαρνηθούν, εκφράζοντας δυσπιστία στο πρόσωπό του. Εκείνος βέβαια προσμετρά τις τελευταίες ημέρες της δικής του Πομπηίας, για τις οποίες Ο Νίκος Καζαντζάκης, μεταφράζοντας το γνωστό μυθιστόρημα του Σερ Έντουαρντ Μπάλγουερ-Λίτον, που παρακολουθεί μια σειρά από φανταστικούς χαρακτήρες στην Πομπηία του 79 μ. Χ., λίγες μέρες πριν την έκρηξη του Βεζούβιου. Σε μια πόλη που σπαράσσεται από τις δολοπλοκίες και τις θρησκευτικές έριδες, συναντιούνται και ερωτεύονται ο Γλαύκος και η Ιόνη, δύο νέοι με καταγωγή από την Αθήνα. Εμπόδιο στην ευτυχία τους στέκεται ο Αιγύπτιος ιερέας Αρβάκης, που θέλει την Ιόνη για τον εαυτό του. Όμως πολύ σύντομα τα ανθρώπινα πάθη θα αποδειχθούν ασήμαντα και μάταια, καθώς το οργισμένο ξύπνημα του ηφαιστείου απειλεί να θάψει τα πάντα κάτω από την καυτή λάβα.

Οι ομοιότητες του μυθιστορήματος με την ελληνική πραγματικότητα περιορίζονται στην αναμενόμενη γαμήλια τελετή του αρχηγού και ο σπαραγμός που βιώνει το κόμμα. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά και άσχετα με το ενδεχόμενο εκρήξεων ηφαιστείου, αφού ο Βεζούβιος είναι ακόμα μακριά μας!!! Αντώνης