ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ

 

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ   

Πάει καιρός που δεν ‘’μπορώ’’ να διακρίνω την Κυριακή από τις άλλες μέρες, ακόμα και πριν βγω στη σύνταξη, που αποφάσισα να γίνω ‘’μοναχικός’’ και επέλεξα τη μοναξιά. Είναι  μια μέρα που κατακλύζομαι από αναμνήσεις που  με ωθούν σε καθόλου ευχάριστες συγκρίσεις με το παρελθόν και μελαγχολώ. Βίωσα μια περίοδο στις Βρυξέλλες που ‘’ξανοίχτηκα’’ αλλά κι αυτή τελείωσε , με επιλογή δική μου και  γύρισα συνειδητά στα ίδια.

          Ένα  παλιό τραγούδι της Πόπης Αστεριάδου, που παραθέτω στη συνέχεια, με έφερε πίσω στα παλιά και θυμήθηκα ότι για μένα η κάθε μέρα είναι Κυριακή και δεν μπορώ  πια ‘’να καρτερώ μια άλλη’’.  Έχω του κόσμου τις χαρές, παιδιά εγγόνια και δισέγγονα, οι ανάγκες  όμως της σύγχρονης ζωής  τους απομάκρυναν όλους και εγώ , κάνοντας την ανάγκη επιλογή , δηλώνω μοναχικός και μένω μόνος.

Από τα χαράματα, αφού ξεκαθαρίσω με τις οικιακές ανάγκες μου, γράφω συνεχώς, χωρίς να ξέρω πόσοι κι αν τα διαβάζουν. Από το 2016 που απέκτησα μια ιστοσελίδα, βλέπω στα στατιστικά στοιχεία ότι , όσα   δημοσιεύονται, διαβάζονται από πολλές χιλιάδες ομογενών σ’ όλες  τις χώρες και αυτό μου δίνει κουράγιο και πίστη ότι οι κόποι μου δεν πάνε χαμένοι. Η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να  κάνω κάτι  χρήσιμο και για τους άλλους, γι’ αυτό το μόνο που αποζητώ είναι να μείνω όρθιος μέχρι το φυσικό μου τέλος, χωρίς να ενοχλήσω άλλους. Θέλω απλά να αυτοεξυπηρετούμαι για να κάνω τα ελάχιστα που μπορώ και δικαιούμαι ,γιατί είναι τρομερό να νοιώθεις ‘’άχρηστος’’ για τους συνανθρώπους σου. Ακολουθεί το άσμα που μούδωσε την αφορμή.

Στίχοι

Πάει κι αυτή η Κυριακή
Και η χαρά μασ πάει
Ήτανε τόσο βιαστική
Όπως και κάθε Κυριακή
Που πριν τη ζήσουμε περνάει

Πάει κι αυτή η Κυριακή
Κι ας καρτερούμε μια άλλη
Που να ‘ναι ολόκληρη ζωή
Που να ‘ναι απέραντη γιορτή
Μια Κυριακή τόσο μεγάλη

Πάει κι αυτή η Κυριακή
Κι ασς καρτερούμε μια άλλη

 

Αντώνης