ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΜΑ ΔΕΝ ΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ

 

     ΘΕΛΩ ΝΑ  ΓΡΑΨΩ ΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ  ΑΝ ΜΠΟΡΩ

 

Είναι  η πρώτη φορά που κάθομαι αμήχανος μπροστά  στον υπολογιστή μου, που δεν ξέρω τι να γράψω και αν μπορώ να το ολοκληρώσω. Είναι επίσης η πρώτη φορά, μετά τις αμέτρητες ταλαιπωρίες υγείας που με ‘’καθήλωσαν’’ από τα περσινά Χριστούγεννα  μέχρι  πρόσφατα στα περασμένα ήδη 90 μου χρόνια.

Τώρα κατάλαβα πόσο ακριβό είναι το τίμημα εξαγοράς της μακροζωίας μου, παρότι δεν είχα κανένα πρόβλημα οργανικό σε όλο το προηγούμενο διάστημα.. Όλα άρχισαν με μια πτώση μου με συντριπτικό κάταγμα στο δεξί μου γόνατο, που το συνόδευσε πτώση αιματοκρίτη, φάρμακα που έφεραν πρόσθετες αιμορραγίες, ακόμα και εγχείρηση βουβωνοκήλης την περασμένη εβδομάδα. Νοιώθω ήδη καλύτερα!!!

Παρ’ όλα αυτά αισιοδοξώ ότι σε όσο χρόνο μου απομένει θα συνεχίσω απτόητος να αυτοεξυπηρετούμαι – έστω και μπουσουλώντας- γιατί έχω στόχο να φύγω όρθιος και ελπίζω να  τα καταφέρω.

Αρκετή όμως  ‘’μαυρίλα’’ σας φόρτωσε η εισαγωγή μου και βιάζομαι – λόγω των Άγιων ημερών - να προσφέρω μερικές από τις ευχάριστες στιγμές της ζωής μου, από όσα έζησα στις Βρυξέλλες -χωρίς καμιά έκπτωση στις οικογενειακές και υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις. Επέλεξα τις Βρυξέλλες γιατί στην Ελλάδα  με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα και τον εμφύλιο και αργότερα 12 χρόνια σε χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού ‘’ που έλεγε ο Αντρέας Παπανδρέου , θα πέσουμε πάλι σε δυσάρεστες αναμνήσεις.

Στις  Βρυξέλλες λοιπόν – παρότι δυό χρόνια πριν είχα χάσει  την αγαπημένη μου σύντροφο-  επωμίσθηκα μόνος την ευθύνη των ανήλικων παιδιών μου . Στην προσπάθειά μου να ‘’γεμίσω τις μπαταρίες μου’’  για να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου, χρησιμοποίησα την ικανότητα μου στο λυρικό τραγούδι και έγινα ανάρπαστος  σε αμέτρητες παρέες.

 Στα ρεβεγιόν των ημερών, μαζί με τα παιδιά μου  - πριν φύγουν  στην Αθήνα για σπουδές ή άλλες συνθήκες – με τον αείμνηστο παλαιό τενόρο ενός γνωστού τρίο των Αθηνών ή και χωρίς αυτόν με τους μουσικούς του και αργότερα στου Μπερτράν [ ένα στέκι ενός διάσημου βαθύφωνου της Όπερας της Βουδαπέστης] στη Σαμπλόν. Με τη βοήθεια ενός πιανίστα οργανώναμε συχνά ξεχωριστές μουσικές  βραδιές και επικρατούσε το αδιαχώρητο, κυρίως με όμορφες υπάρξεις . Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς, που αναφέρεται στον ύμνο της Ελευθερίας, αλλά μου έμειναν οι ευχάριστες αναπολήσεις που με συνοδεύουν στην επιλεγμένη μου μοναχικότητα, που δεν την άφησαν ποτέ να γίνει μοναξιά.

Αναφέρθηκα σε κάποια ελάχιστα στιγμιότυπα με τα οποία προσπάθησα ή πιο σωστά με έπεισαν  να συνεχίσω τη ζωή χωρίς τη σύντροφό μου ,αναλογιζόμενος  και τις  υποχρεώσεις προς τα παιδιά μου.

Δεν θα σας κουράσω άλλο  και όχι μόνο για λόγους υγείας, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω, επιφυλάσσομαι όμως – συν Θεό- να συνεχίσω εν ευθέτω χρόνω. Βλέπω τα γραφόμενα μου περισσότερο σαν φιλολογικά πειράματα παρά ως προσωπικές απεικονίσεις , που ίσως  δεν  ενδιαφέρουν κανένα και  αποτελούν απλή εφαρμογή της αυτογραφικής μου αφήγησης που έχω καθιερώσει σαν σύστημα γραφής.  .

Εύχομαι σε όλους σας καλά Χριστούγεννα και ο νέος χρόνος να σας χαρίσει ευτυχία και κυρίως υγεία, σε σας και τους  αγαπημένους σας.     Αντώνης