ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΌΤΗΤΑ

 

                        ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ  ΄΄ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ’’

 

Η  σύγχρονη  ζωή μας έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές επί τα χείρω  και εμείς κολακευόμαστε από τη βελτίωση της οικονομίας και των ελευθεριών, που αποτελούν φενάκη και υποκριτική ωραιοποίηση  της πραγματικότητας. Προβάλλεται σκανδαλωδώς η  νέα γενιά που θα διαδεχτεί το σαθρό παρελθόν και θα βελτιώσει τα ιστορικά λάθη του . Η νεολαία μας – με τις λαμπρές πάντα εξαιρέσεις της -αποσβολωμένη από τα επιτεύγματα της εποχής και  αιχμάλωτη του διαδικτύου έχει παρασυρθεί σε πράξεις που προβληματίζουν ακόμα και του ίδιους.

Δεν είμαι ειδικός και όσα γράφω τα στηρίζω στην 90χρονη εμπειρία μου, πού περιέχει και προσωπικές μνήμες των νεανικών μου χρόνων, που συνέπεσαν ή ακολούθησαν τον 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο που ολοκλήρωσε την καταστροφή. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά                      ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Η σημερινή νεολαία τα έχει όλα και είναι καλοζωισμένη αλλά ασύδοτη. Στη ανάλογη δική μου εποχή η στέρηση των πάντων αποτελούσε τον κανόνα και  η ζωή στην ελληνική επαρχία που μεγάλωσα είχε πλήρως απαξιωθεί. Κάναμε και εμείς τις αταξίες μας, αλλά το άγρυπνο μάτι των γονιών και ιδιαίτερα της μητέρας μας, δεν μας άφηναν περιθώρια να ξεφύγουμε. Αυτές περιορίζονταν σε αψιμαχίες και πετροπόλεμο ανάμεσα στις γειτονιές για να  προβάλουμε το νταηλίκι μας, που  ξεχνούσαμε την επομένη. Ας μην παροράται το γεγονός ότι όλα ατά συνέβαιναν σε χαλεπούς καιρούς πολέμων και πείνας.

Οι δικές μας αταξίες έχουν εξελιχθεί σε βιασμούς συμμαθητών και αγνώστων, κλοπές κινητών τηλεφώνων ακόμα και δολοφονιών και από παιδιά ‘’ καλών ‘’ οικογενειών. Γιατί γίνονται όλα αυτά στις μέρες μας και απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της ειδησεογραφίας, ξεπερνώντας ακόμα και τις ‘’γυναικοκτονίες’’; Έβαλα σε εισαγωγικά το τελευταίο και θα επανέλθω ,γιατί πιστεύω απόλυτα ότι και οι γυναίκες ανήκουν στο ανθρώπινο είδος  και καλύπτονται από τον όρο της ανθρωποκτονίας.

Επανέρχομαι στην άνευ ορίων παιδική παραβατικότητα που στιγματίζει τη διεθνή κοινωνία  παρά τα συνεχώς λαμβανόμενα μέτρα – άλλα σωστά και άλλα ανεπιτυχή. Θα αναφερθώ στα καθ΄ημάς που μου έδωσαν και την αφορμή να ασχοληθώ με το θέμα.

Άκουσα τελευταία μια απόφαση να στρέψουν τα παιδιά αυτά, τα οποία έχουν ήδη διαπράξει αδικήματα, στα σπορ και τα γήπεδα. Ένα είδος σύγχρονου αναμορφωτηρίου. Σκοπός όμως πρέπει να είναι να λειτουργήσει το μέτρο προληπτικά   με τη βοήθεια της οικογένειας και του σχολείου, γιατί κινδυνεύει να μετατραπεί ο αθλητισμός σε ‘’καθαρτήριο’’ παντός είδους ανομημάτων, που θυμίζει δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας για τις ψυχές των  αποθνησκόντων αμαρτωλών.

Ποια όμως οικογένεια και ποιο σχολείο, αφού τα παιδιά δεν δίνουν πια λόγο σε κανένα και  δάσκαλοι και γονείς έχουν χάσει τον έλεγχο, στα πλαίσια των σύγχρονων ‘’ελευθεριών’’ και πολλάκις πέφτουν και οι ίδιοι θύματα των ανηλίκων;;;

Πολλά παιδιά στην εποχή μας μεγαλώνουν με άγνωστες και ανεξέλεγκτες ‘’νταντάδες’’,[ γνωστή και πρόσφατη υπόθεση που έχει φθάσει στα δικαστήρια] αφού η καριέρα  και το μεροκάματο των γονιών αποτελεί το πρώτιστο μέλημα της οικογένειας. Πιστεύω ότι οι ειδικοί έχουν αντιληφθεί  ότι οι περισσότερες παραβάσεις γίνονται για το κακώς νοούμενο νταηλίκι και να γίνει γνωστή η πράξη τους στην τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Ας επανέλθουμε όσο μπορούμε ακόμα στη σωστή οικογένεια, να σταματήσει η προβολή των παντός είδους αδικοπραξιών από τα ΜΜΕ και το ιντερνέτ [ που αποτελεί επιδίωξη των ‘’παιδιών’’ και να  περιοριστούν τα όσα ψυχοφθόρα προβάλλονται δημοσίως, έστω και με τους χαρακτηρισμούς καταλληλότητας, αφού κανένας πια δεν μπορεί  ή αποφεύγει να ελέγξει την εφαρμογή τους. Από μωρά ακόμα τρώνε το φαγητό τους ή αφήνουν ήσυχους τους γονείς τους με την παρακολούθηση παιδικών αποχαυνωτικών θεαμάτων του κινητού, του διαδικτύου και της τηλεόρασης.

Επανέρχομαι επίσης στις ‘’γυναικοκτονίες’’, διευκρινίζοντας ότι παρά τον φεμινισμό, οι ίδιες ενίοτε γυναίκες-μητέρες [ακόμα και σήμερα] μεγαλώνουν τα αγόρια τους [ κανακάρηδες ] σαν ανώτερα όντα και συχνά επεμβαίνουν στα ζευγάρια για να επιβάλουν τις δικές τους πρακτικές.

Συμπερασματικά καταλήγω – αν και δεν ξέρω αν δικαιούμαι να επεμβαίνω στα ‘’χωράφια’’ των ειδικών, - ότι η κοινωνία είναι σαθρή και δεν αρκούν τα ‘’σοβατίσματα’’ αλλά απαιτεί χτίσιμο από την αρχή σε υγιείς βάσεις, οικογένειας, σχολείου και πολιτείας. Αντώνης