ΜΑΡΙΓΟΥΛΑ ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ

 

      ΜΑΡΙΑ  ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ

 

 

          Απόψε δεν κοιμήθηκα, όπως  πολύ συχνά μου συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια και τότε αρχίζουνε οι σκέψεις και αυτές – κάθε βράδυ διαφορετικές- μου δίνουνε  το θέμα του πονήματος της επόμενης ημέρας. Το συνηθέστερο είναι, τις ώρες της αγρύπνιας, να καταπιάνομαι με την επικαιρότητα, τα γεγονότα και προβλήματα που βίωσα και ενίοτε με τραγούδια που πρωτάκουσα τα παιδικά μου χρόνια. Ένα από αυτά ήτανε το αποψινό μου  σενάριο, όχι γιατί μου άρεσε, αλλά γιατί, σε συνδυασμό με την κατοχική επικαιρότητα και την έλλειψη παραστάσεων, το θεωρούσα σχετικό με την ορφάνια που αποτελούσε την καθημερινότητα του πολέμου και της πείνας της εποχής. Το παραθέτω για τους πολλούς που έπαυσαν να στοχάζονται και προτιμούν τον ύπνο. Δεν τους κακολογώ και καλά κάνουν. Το ίδιο θάθελα και εγώ αλλά δεν το μπορώ.

Στίχοι:  άγνωστοι
Μουσική:
Σ’ ένα τσαντίρι φτωχικό εβρέθηκε μια μέρα
η μαυρομάτα η Μαριγώ δίχως μάνα και πατέρα

Τα κάλλη της την κάμανε σωστής τσιγγάνας γέννα
και τ’ όνομα της έμεινε Μαριγούλα Μανταλένα

Είχε τσιγγάνικη ομορφιά δυο μάτια μαγεμένα
και τρέλαν’ όλο το ντουνιά η Μαρία η Μανταλένα

Τρανό ταλέντο στη σκηνή πήγε η Μαριώ στα ξένα
νέοι και γέροι φώναζαν αχ Μαρία Μανταλένα

Όταν τα δύσκολα χρόνια άρχισαν να απομακρύνονται και όλοι μας θέλαμε να τα ξεχάσουμε, ψάχναμε ευκαιρίες ‘’διασκέδασης’’ για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, όπως λέγανε οι μεγαλύτεροι. Τρανή ευκαιρία για την πόλη μας αποτέλεσε το ‘’παζάρι’’ της πόλης μας, που άρχισε τον 18 αιώνα σαν ζωοπανήγυρη, μετεξελίχτηκε σε έμπορο-ζωοπανήγυρη και στο τέλος έμεινε μόνο σαν εμποροπανήγυρη.

 Προσωπικά έζησα τις δυο τελευταίες του μορφές, με γενικό τους χαρακτηριστικό την αγορά της ‘’προίκας’ των κοριτσιών, των μικρών ζώων για πάχυνση τα [αρνάκια] για το Πάσχα ή τα [χοιρίδια] για τα Χριστούγεννα και την ανταλλαγή μεγάλων ζώων για τις καλλιέργειες και τις  λοιπές αγροτικές εργασίες. Εκείνο όμως που επικράτησε και έγινε αυτοσκοπός ήταν η διασκέδαση που ακολουθούσε τις αγορές. Από τα ειδικά καταστήματα έκαναν πάντα φανταχτερές επιλογές καλλιτεχνών τόσο στη φωνή όσο και στην εμφάνιση, Μόνιμη σχεδόν παρουσία αποτελούσε, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η πασίγνωστη Σμυρνιά τραγουδίστρια Ρίτα Αμπατζή. Αυτή λοιπόν στην αρχή με έκανε να καταλάβω το πραγματικό νόημα του τραγουδιού  αλλά και γιατί στην ποδιά της , αλληγορικά ‘’σφάζονταν παλικάρια’’.

        Η τελευταία φράση αποτελεί μια λεκτική υπερβολή,  στάθηκε όμως αφορμή να μείνω όλη τη νύχτα άυπνος και να στοχαστώ τις πραγματικές σφαγές άμαχων και παιδιών στην Ουκρανία και στη Γάζα. Ξέρω ποιος και πόσο έχει δίκιο και ποιος άδικο αλλά μου είναι αδιάφορο. Με νοιάζουν όμως τα αθώα θύματα που κάθε μέρα σφάζονται στην ‘’ποδιά’’ δογματικών και κυρίως η στάση της διεθνούς κοινότητας που μένει ασυγκίνητη εκφράζοντας απλώς ευχές, όπως κάνουν και κάποια κόμματα για να δείξουν ότι κάτι έκαναν. Ακούω συνανθρώπους μας που αποφεύγουν να δουν όσα συμβαίνουν γύρω μας για να μη χάσουν το κέφι τους.

 Για τη Ρωσία είναι σαφές ότι ο κ.  Πούτιν επιδιώκει, με τη νέα του ‘’μάσκα’’ του καλού Χριστιανού, την επανίδρυση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης της οποίας υπήρξε σημαίνον στέλεχος. Ήταν και παραμένει  οπαδός του ολοκληρωτισμού, αλλά του αρέσουν και τα παλάτια, το Άγιο Όρος και ο Πατριάρχης πασών των Ρωσιών, για όσο καιρό τουλάχιστον ο δεύτερος ‘’ευλογεί’’ τους πολέμους του. Είναι τόσο σαφείς οι προθέσεις του, που τείνει να τις καταλάβει ακόμα και ο φίλος του ο  κ. Τράμπ.

Τι να πει όμως κανείς για το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους, αφού οι δυο λαοί ζούσαν μαζί από τα χρόνια του  Χριστού. Επανιδρύθηκε στις 14 Μαΐου 1948, στα εδάφη της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. Έκτοτε όλοι οι γείτονές του θέλησαν να  εξαφανίσουν, όσους επέζησαν από τα χιτλερικά κρεματόρια, για να ‘’αυγατίσουν’’ το χώρο τους. Το μόνο που απόμεινε για τον λαό του Ισραήλ ήτανε ο εξοπλισμός και η πολεμική εκπαίδευση του πληθυσμού.

 Προηγήθηκαν οι γνωστοί πόλεμοι και κάποια στιγμή φάνηκε, ότι βρήκαν μια λύση, με τις συμφωνίες του Camp David για να ζήσουν αρμονικά. Βραβεύτηκαν μάλιστα με το Νόμπελ Ειρήνης, οι Πρωθυπουργοί Αιγύπτου και Ισραήλ, Δεν έπαυσαν όμως ποτέ οι διενέξεις και οι αμφισβητήσεις του ενός προς τον άλλο, Το Ισραήλ  έγινε πανίσχυρο και προστάτευε το χώρο που κατείχε, αλλά οι κάτοικοί του δεν σταμάτησαν εκεί, συνεχίζοντας τους εποικισμούς, όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο.

Την τελική αιτία  αποτέλεσε βέβαια η εισβολή της οργάνωσης Χαμάζ σε ισραηλινό  κιμπούτς, με σφαγές, βιασμούς και κάθε αγριότητα και το μίσος ανάμεσά τους επανήλθε και οξύνθηκε. Δεν αμφισβητώ την δικαιολογημένη αντίδραση του Ισραήλ αλλά τη θεωρώ ασύμμετρη.  Κάποιοι πιστεύουν ότι η συνέχεια αντιποίνων αποτελεί πρόσχημα του Ισραηλινού Πρωθυπουργού για να αποφύγει τις διεθνείς διώξεις εναντίον του. Μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος υπαρκτός, αλλά δεν δικαιολογεί τόση βία και κυρίως κατά των λιμοκτονούντων κατοίκων της Γάζας . Για πόσο ακόμα όμως θα βγαίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός και ούτε με ενδιαφέρει, με νοιάζει όμως ο άμαχος πληθυσμός που πληρώνει τα λάθη των ηγετών του,

Αν όλα αυτά ισχύουν θα πρότεινα μια συναλλαγή, που ίσως δεν είναι έντιμη, είναι όμως αναγκαία και  διεθνώς λέγεται συνθηκολόγηση, που θα προβλέπει τον άμεσο τερματισμό του πολέμου με τη σύγχρονη παύση των διώξεων κατά του Νετανιάχου, όσο ακόμα είναι καιρός, γιατί σε λίγο και αυτή ακόμη δεν θα έχει αντίκρισμα. Αντώνης